" ချွဲဆူဘင်း ငါရောက်ပြီ "
အခန်းထဲသို့ဝင်ရန်ဖိနပ်ချွတ်နေရင်း အော်သံတစ်ခုကိုပြုလိုက်တဲ့ဘောမ်ဂယူအား အိမ်ထဲမှသူငယ်ချင်းဖြစ်သူသည် မည်သည့်တုန့်ပြန်မှုမှပေးမလာခဲ့ပေ။
ဧည့်ခန်းထဲဝေ့ဝိုက်ကြည့်ပြီးလူရိပ်မမြင်တာကြောင့် မီးဖိုခန်းထဲဝင်လိုက်တဲ့အခါ မနက်စာကိုအေးဆေးစွာစားသုံးနေသူကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
စိတ်ရှိတိုင်းသာဆိုအနောက်ကနေတစ်ချက်လောက်ရိုက်လိုက်ချင်သော်ငြား သီးသွားခဲ့ရင်သူပဲဗျာများရမှာမို့မလုပ်ဖြစ်လိုက်။
" ရှိနေရဲ့သားနဲ့ မထူးတဲ့အကျင့်လေးလည်းပြင်ဦး "
ဆူဘင်းကိုလည်းပြောရင်း သူ့ခြေလှမ်းတွေဟာ ရေခဲသေတ္တာဆီသို့ဦးတည်လျက်။
" မင်းလည်းငါ့အိမ်ရောက်မှမနက်စာစားတဲ့အကျင့်ကိုပြင်ဦး "
ဖြတ်ခနဲ ပြန်ပြောလာတဲ့ဆူဘင်းစကားမှာ ဘောမ်ဂယူတစ်ယောက်ကိတ်လေးတစ်ဖဲ့စားမလို့ဟန်ပြင်နေတာတောင်ရပ်တန့်သွားရတယ်။
ထွေထွေထူးထူးပြန်ပြောမနေပါပဲ မကျေနပ်သလိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ချွဲဆူဘင်းဘေးသို့ဝင်ကာ ခပ်တည်တည်ပဲမုန့်စားနေလိုက်သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကမတည့်အတူနေဆိုသလိုပါပဲ။ တည့်တယ်လို့မရှိပေမဲ့ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်အသိဆုံးသူတွေပင်။
ဘောမ်ဂယူကိတ်ကြိုက်တတ်မှန်းသိလို့ မနက်သူလာရင်စားဖို့ရာ ဆူဘင်းက ကိတ်တွေဝယ်ဝယ်ပေးထားတတ်တာပဲကြည့်လေ။
" ကော်ဖီဖျော်ပေးရဦးမလား "
ကိတ်ချည်းပဲစားနေတဲ့သူ့ကိုကြည့်ကာ ဆူဘင်းကမေးသည်။ သူပြောပါတယ်။ သူ့ရဲ့နှစ်ယောက်မရှိသူငယ်ချင်းလေးကသူ့ကိုချစ်ပါတယ်လို့။
" ရတယ် ကျောင်းပဲမြန်မြန်သွားရအောင် "
" ကျောင်းပျော်ကြီး "
ဆူဘင်းရဲ့ရေရွတ်သံတိုးတိုးထွက်လာတယ်။ ဘောမ်ဂယူကကျောင်းပျော်ဆိုတာအမှန်ပင်။ ကျောင်းမှာဆို အသိတွေများတဲ့သူကပျင်းချိန်ပင်မရ။
