Unicode
ခွန်းနင်နန်းတော်ရာပုံပြင်
အပိုင်း -၃၉ မိုးရေထဲတွင် ပြန်လည်ဆုံဆည်းခြင်း။
ကျိုးယင်းကျိ ထွက်သွားလေသည် ။
သို့သော် ယန့်လင်းသည် စာကျက်ခန်းတွင် အချိန်အတော်ကြာ ထိုင်ကာ စဉ်းစားနေမိသည် ။
ချင်ဖုန်း ပြန်ရောက်တဲ့အခါ အပြင်ကနေ
“ သခင်လေး၊ဟို မိုးမြင့်မျှော်စင်မှာ … “
ယန့်လင်းက သူ့မျက်နှာကို လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်လိုက်ပြီး
“အဖေ ပြန်လာပြီလား”
ဟု မေးလာသည်။
ချင်ဖုန်း လန့်သွားပြီး “သခင်ကြီးက ချန်ချင်းအဆောင် မှာ ရှိပါတယ်”
လို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
ယန့်လင်းသည် မတ်တပ်ထရပ်ကာ စာဖတ်ခန်းမှ တည့်တည့် လျှောက်သွားပြီး ကျောက်တုံးများဖြင့် ပြည့်နေသော ရှည်လျားသော စင်္ကြံတစ်လျှောက်ရှိ ချန်ချင်းအဆောင်ဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။
အပြင်မှာ မိုးသည်းစွာရွာသွန်းနေသည်။
စင်္ကြံထဲမှာ လမ်းလျှောက်နေတာတောင် လေအေးကပင် လူကို မိုးစက်ဖြင့် ပက်ဖြန်း နေနိုင်သည်။
ချင်ဖုန်း က တကယ်ကို ထိတ်လန့်နေမိသည်။ သူဘာ တွေ ဖြစ်နေမှန်း သဘောမပေါက်ခင် သခင်လေးက သူနှင့် ပေပေါင်းများစွာ အကွာအထိ လမ်းလျှောက်သွားပြီဖြစ်တာကို သူမြင်လိုက်ရကာ ထီးတစ်လက်ကို အမြန်ဆွဲပြီး သူ့သခင်နောက်ကို လိုက်သွားခဲ့လေသည် -
“ရှစ်ဇီ ၊ ထီး!”
ရုံယိနယ်စားအိမ်တော် ၏ ချန်ချင်းအဆောင် သည် လက်ရှိ ရုံယိနယ်စား ယန့်မု ၊ယန့်လင်း ၏ဖခင် နေထိုင်ရာနေရာဖြစ်သည်။
ယန့်လင်းချဉ်းကပ်လာသည်နှင့်တပြိုင်နက် အပြင်ဘက်ရှိ အိမ် တော်ထိန်းအဖိုးကြီးသည် ပြုံးပြကာ စကားဆိုသည်-
“ရှစ်ဇီ လာပြီလား ။ ဒီလူအိုကြီး ဝိုင်ကောင်းကောင်း နှစ်ပုလင်း ယူလာပေးတာ၊ သခင်ကြီး ပုလင်းကိုဖွင့်ပြီး မိုးရာသီမှာ အတူသောက်ဖို့ ဘယ်သူ့ကို ရှာရမလဲ စဉ်းစားနေတာ ၊ ရှစ်ဇီ လာတော့ အတော်ပဲ၊ သောက်ဖို့ အချိန်မီ သေးတယ် “
ယန့်လင်းက ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ ရပ်လိုက်သည်။
အိမ် တော်ထိန်းအဖိုးကြီးသည် ရုတ်တရက် မှင်တက်သွားကာ အခန်းထဲ ၀င်သွားသည့် ယန့်လင်း ၏ နောက်ကျောကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ပြီးမှ သခင်လေးနောက်လိုက်လာသော ချင်ဖုန်း ကို
“ဒီနေ့ ရှစ်ဇီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ? ”
လို့ မေးလိုက်လေသည် ။
ရုံယိနယ်စား ယန့်မု သည် ယခုအခါ အသက်လေးဆယ်ကျော်ရှိနေပြီဖြစ်ပြီး ခေါင်းပေါ်တွင် ဆံပင်ဖြူအချို့ရှိနေသော်လည်း အရမ်းကြီး ထင်ရှားပေါ်လွင်ခြင်းမရှိပေ။
ရုံယိနယ်စား ယန့်မု သည် စစ်တပ်ထဲတွင် မွေးဖွားခဲ့ပြီး စစ်သားများကို ဦးဆောင်ကာ တိုက်ပွဲများ ဆင်နွှဲခဲ့သည်။ ယခုအချိန် အထိပင် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အရိုးများသည် အလွန်သန်မာနေသေးသည်။ သူ၏ မေးစေ့ရှိ မုတ်ဆိတ်မွေး သန်မာပြီး သူရဲကောင်း စိတ်ဓာတ်ပြင်းထန်ကာ ရဲရင့်တဲ့ ပုံသဏ္ဍာန် ရှိပြီး မျက်ခုံးနှင့် မျက်လုံးများကြားတွင် သိုင်းပညာကောင်းမွန်တဲ့ ပုံစံမျိုး အနည်းငယ် ရှိသည်။ သူ၏ နဖူးတွင်လဲ မထင်ရှားလှသော အမာရွတ် တစ်ခုလည်း ရှိနေသည်။
ဒါတွေအားလုံးက စစ်ပွဲက ကျန်ရစ်တဲ့ လက်ရာများပင်။
ထိုအချိန်တွင် အိမ် တော်ထိန်းအဖိုးကြီးပြောသည့်အတိုင်း ဝိုင်ပုလင်းကို ဖွင့် ဖောက်လိုက်သည် ။
စားပွဲပေါ်တွင် ဝိုင်နှင့်တွဲစားရန် အရံဟင်းအချို့ရှိသည်။
လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ဖွင့်ထားသော ဝိုင်ကို ဝိုင်ခွက်ထဲသို့ လောင်းထည့်လိုက်သည်။
ဝိုင်စပျစ်ရည်နှင့် အစားအစာ၏ရနံ့သည် စိုစွတ်သောလေထုထဲတွင် ပျံ့နှံ့နေသည်။
ယန့်လင်း ဝင်လာတာကိုမြင်တော့ သူက သူ့ရင်ဘတ်တွေ တုန်ခါသွားအောင် ရယ်မောပြီး “ဒီနေ့ အပြင်ထွက်မယ် လို့ မပြောဘူးလား။ မင်း ဒီကို ဘာလို့ ရောက်နေတာလဲ၊ ဒီဝိုင်ကို စမ်းကြည့်ရအောင် ၊လာခဲ့ “
လို့ပြောလိုက်ရင်း ရုံယိနယ်စားကြီးက ယန့်လင်းကို စားပွဲပေါ်ရှိ ဝိုင်ခွက်ကို ညွှန်ပြသည်။
ယန့်လင်းက စားပွဲရှေ့မှာ ရပ်လိုက်ပြီး သူ့အဖေကို စေ့စေ့ငဲ့ကြည့်ရင်း တစ်ခုခုကို မျိုသိပ်ထားသလိုမျိုး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် စေ့ထားကာ ဝိုင်တစ်ခွက်ကို ကောက်ယူဖို့ လက်ကို မြှောက်လိုက်ပြီး တစ်ကျိုက်တည်း သောက်လိုက်သည် ။
အရွယ်ရောက် အခမ်းအနားကျင်းပရန် နီးကပ်နေပြီဖြစ်သော လုလင်ပျို၏ လည်ချောင်းမှ အာဒံပန်းသီးသည် အပေါ်အောက် လူးလိမ့်သွားသည်။
အားပြင်းသောအရက်တစ်ခွက်သည် လည်ချောင်းထဲသို့ မီးအပူကဲ့သို့ လောင်းချခံလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းနှင့်သွားများမှ တစ်ဆင့် နှလုံးနှင့်အဆုတ်များအထိ တောက်လောင်သွားလေသည်။
“ခွမ်း “
ဆိုတဲ့ အသံနှင့်အတူ ဝိုင်ခွက်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆောင့် ချလိုက်သည်။
ရုံယိနယ်စားသည် သူ့သားကို ကောင်းကောင်းသိနားလည်ပြီး အပတ်တိုင်းနေ့ရက်တွေတိုင်းမှာ သားဖြစ်သူက သူ့ကို အရာရာတိုင်းကို ပြောပြတတ်သည် ။ ကျန်းအိမ်တော်က ကောင်မလေးကို ဒီကောင်လေး ဘယ်လောက်တောင် သဘောကျလဲဆိုတာသူ သိထားပေမယ့် ဒီလိုပုံစံမျိုး တစ်ခါမှ မမြင်ဖူး ။
ဒီတော့ ဒီကောင်လေး ဒုက္ခရောက်နေပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။
ရုံယိနယ်စားက သူ့ကို အပေါ်အောက် ငုံ့ကြည့်ပြီး ရယ်မောလိုက်ပြီး
“ဘာလို့လဲ ငါ့သား ၊ မင်း ဟို ကလေးမလေး ရွှယ်နင် နဲ့ ရန်ဖြစ်ကြတာလား? “
ယန့်လင်းက မပြုံးပြသလို သူ့အဖေ့ဆီကနေ မျက်လုံးတွေ မလွှဲခဲ့
“အဖေ၊ အရှင်မင်းကြီးက ဖျင်နန်ဘုရင် ရဲ့တော်လှန်ပုန်ကန်မှုကိစ္စ စုံစမ်းစစ်ဆေးဖို့ တော်၀င်ကိုယ်ရံတော်ဌာနက လူတွေကို လွှတ်ထားတာ သိလား”
“……”
ဝိုင်ကို ထည့်ရန် လှမ်းနေသော ရုံယိနယ်စား၏ လှုပ်ရှားမှုက ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားပြီး ခေါင်းကို မော့ကာကြည့်လိုက်တော့ သားဖြစ်သူ ယန့်လင်း၏ စူးရှသော မျက်လုံးများကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လူငယ်လေး၏ စူးရှသော မျက်လုံးများကြောင့် သူ့မှာ ဖုံးကွယ်ထားစရာ မရှိတော့ပေ။ သို့သော် သူ့သားစကား၏အဓိပ္ပါယ်ကို သေချာစဉ်းစားပြီးနောက် ရုံယိနယ်စားသည် ယခုအခိုက်အတန့်တွင် တစ်စုံတစ်ခုကို ရုတ်တရက် သဘောပေါက်သွားသည်။
အထိတ်တလန့်မရှိခဲ့။
အံ့သြစရာလည်း မရှိ။
ရုတ်တရက် ရယ်မောလိုက်ကာ အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ရယ်စရာကောင်းတဲ့ အတိတ်က အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်တွေးရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်သည် ။သူ ပါးစပ်ကိုဖွင့်လိုက်တော့ ထိုအသံမှ မုန်းတီးမှု ရူးသွပ်မှု တစ်မျိုး ခံစားလိုက်ရသည် -
“လာရမယ့်အရာက အမြဲလာမှာပါ! အနှစ်နှစ်ဆယ်ကြာသွားပြီ၊ ငါမေ့လို့မရသလို ငါ့အပေါ် မကောင်းမှုတွေ လုပ်ခဲ့တဲ့သူတွေကိုလည်း မမေ့နိုင်ဘူး! ဟားဟားဟား …”
ရုံယိနယ်စား သည် ဖျင်နန်ဘုရင်၏ အကြွင်းအကျန်များနှင့် စာပေးစာယူ အဘယ်ကြောင့် ရှိနေရသနည်း။
လွန်ခဲ့သော အနှစ်နှစ်ဆယ်က ဖျင်နန်ဘုရင်သည် ပုန်ကန်မှုကို ဦးဆောင်ကာ မြို့တော်ကို တိုက်ခိုက်ပြီး နန်းတော်၌ ပုန်ကန်သောအခါတွင် ရုံယိနယ်စား သည် ကရာဇ်မင်းမြတ်အပေါ် သစ္စာစောင့်သိဆဲဖြစ်ပြီး ပုန်ကန်မှုကို နှိမ်နင်းရန် ကြီးမားသော ပံ့ပိုးကူညီမှုများ ပြုလုပ်ခဲ့သည်မှာ ထင်ရှားပါသည်။
အတိတ်ဘဝတွင် အပြီးတိုင် မဖြေရှင်းနိုင်သော လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်မှုများ ရှိပါသေးသည်။
……..
ချိန်းထားသည့်အချိန်က ကြာမြင့်နေပြီဖြစ်သော်လည် ယန့်လင်းက မပေါ်လာသေး။
ကျန်းရွှယ်နင် ၏နှလုံးသားသည် တဖြည်းဖြည်း မိုးရေနဲ့အတူ နစ်မြုပ်လာရသည်။
မူလက သူမအား နန်းတော်ထဲကို စာသင်ဖော်အဖြစ် မရွေးချယ်ရသေးပါက လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းငယ်ကတည်းကပင် ယန့်လင်းအား ပြောပြမိခဲ့ပေလိမ့်မည်၊ သို့သော် ဤလူအုပ်စုလိုက်သည် စုစည်းမိသွားပြီး သူမ၏ အစီအစဉ်အားလုံးကို အနှောင့်အယှက်ပေးခဲ့သည်။ နန်းတော်တွင် လူများစွာရှိသဖြင့် ယန့်လင်းကို ပြောဖို့ မဖြစ်နိုင်ပေ။ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောဖို့ အခွင့်မသာ။
အခုလောက်ဆို ယန့်လင်းလဲ သိနေပြီမဟုတ်လား။
ကျန်းရွှယ်နင် ဒုတိယထပ်ရှိ သီးသန့်ခန်း၏ ပြတင်းပေါက်ရှေ့တွင် ရပ်ကာ အပြင်ဘက် မိုးရေများကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
မိုးရွာတာ ကြာပါပြီ ဖြစ်သည် ။
သည်းသည်းထန်ထန်ပင်
ကောင်းကင်သည် တရွေ့ရွေ့ မှောင်လာကာ မြို့တော်၏ နေရာတိုင်းတွင် မီးရောင်များ လင်းလက်လာသည်။ မှိန်ပျပျနှင့် နွေးထွေးသော အလင်းရောင်သည် အိမ်တိုင်း၏ ပြတင်းပေါက်များနှင့် အနီးအဝေးရှိ အဆောက်အဦးများကို လင်းထိန်စေသော်လည်း မိုးသည်းထန်စွာ ရွာနေကာ မြူမှုန်များကဲ့သို့ မှုန်ဝါးဝါး ဖြစ်နေသည်။
လေကလဲ တဖြည်းဖြည်း တိုးဝှေ့လာသည်။
ကျန်းရွှယ်နင်နောက်လိုက်လာသော ထန်အာ နှင့် လျန်အာ တို့သည် လေပြင်းများကိုမြင်သောအခါ အနည်းငယ်စိုးရိမ်သွားကြသည်။ ပြတင်းပေါက်ကို အရင်ပိတ်ရန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်ကြပြီး
“ယန့်ရှစ်ဇီ တစ်ခါမှ နောက်မကျဖူးပါဘူး၊ တစ်ခုခု ကြောင့်များလား “
“သခင်မလေး မစောင့်တော့ရင် ကောင်းမယ် ၊ကျွန်မတို့အရင်ပြန်သွားလိုက်ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ”
ကျန်းရွှယ်နင် က
“မပိတ်နဲ့”
အသံက ပျော့ပျောင်းပေမယ့် သူမရဲ့ မျက်လုံးတွေက ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်က တောက်ပြောင်တဲ့ မိုးရေတွေ အပေါ် ကျဆင်းနေဆဲ။
လျန်အာ နှင့် ထန်အာ တို့သည် ချက်ချင်းပင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်မိကြသည်။
ဒီနေ့ သခင်မလေး နည်းနည်းထူးဆန်းတယ်လို့ ခံစားရ လေသည်။
အရင်ကဆို ယန့်ရှစ်ဇီ ကို အရင် ချိန်းဆိုဖို့ ဘယ်တော့မှ အစပြုမှာမဟုတ်တဲ့ သခင်မလေးက ယန့်ရှစ်ဇီကို အရင် စပြီး တွေ့ဆုံဖို့ ချိန်းခဲ့ပေမယ့် ဘယ်တော့မှ နောက်မကျ လေ့မရှိတဲ့ ယန့်ရှစ်ဇီ က ဒီအချိန်ထိ မရောက်လာသေး ။
ဒါပေမယ့် သူတို့ မေးခွန်းတွေ ထပ်မမေးရဲ။
ကျန်းရွှယ်နင် က ပြတင်းပေါက်ကို မပိတ်ဖို့ ပြောတာကြောင့် သူတို့ ဆန့်ထားတဲ့ လက်တွေကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်နားမှာ ရပ်မနေဖို့သာ နှိုးဆော်သည်။
“သခင်မလေး ဘာလို့ အထဲကို ဝင်မထိုင်တာလဲ၊ ဒီအစေခံတွေ သခင်မလေးအစား စောင့်ကြည့်ပေးပါ့မယ် ။ ယန့်ရှစ်ဇီ လာရင် ပြော ပေးပါ့မယ်၊ ပြတင်းပေါက်နားက လေက အရမ်းပြင်းတယ်၊ သခင်မလေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က နေလို့ ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး။ မတော်တဆ လေတိုက်လို့ အအေးပတ်သွားရင် ဒီအစေခံတွေ ခံနိုင်မျာ မဟုတ်ပါဘူး။”
ကျန်းရွှယ်နင် က တစ်ခွန်းမှ မကြားသလို တုပ်တုပ်မလှုပ်။
လျန်အာနှင့် ထန်အာ သည် သူမအား ဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။
သီးသန့်အခန်းသည် ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်နေကာ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ဆူဆူညံညံ မိုးသံများကိုသာ ကြားနေရပြီး အနီးနားရှိ စားသောက်ဆိုင်များနှင့် တည်းခိုခန်းများမှ လူများ သောက်စား သောက်စားနေသံများက ရံဖန်ရံခါ ရောထွေးနေသည်။
မြင်းလှည်း မောင်းသံနှင့်အတူ မြင်းခွာသံများက မိုးအကာကို ထိုးဖောက်သွားသည်။
လျန်အာ နှင့် ထန်အာ တို့ ထိတ်လန့်သွားကြသည်။
ဒါပေမယ့် ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဒီမြင်းလှည်းဟာ ရုံယိနယ်စားစံအိမ်ရဲ့ မြင်းလှည်း မဟုတ်သလို မိုးမြင့် မျှော်စင် အဆောက်အဦးအောက်မှာ ရပ်ထားတာမဟုတ်ဘဲ လမ်းတစ်ဖက်ရှိ ရှီချန်ရွမ်းဘက် မှာ ရပ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ အစေခံတစ်ဦးသည် မြင်းလှည်းပေါ်မှ ဆင်းကာ ထီးကို လေးလေးစားစား ကိုင်ဆောင်ကာမြင်းလှည်းပေါ်ရှိ လူများကို ဆင်းရန် ကြိုဆိုလိုက်သည်။
အစိမ်းရင့်ရောင် ၀တ်စုံကို ၀တ်ထားသောကာ မိုးရွာသောနေ့ကို မကြိုက်သလိုပင် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
သူ့မျက်နှာက တော်တော်ကြည့်ကောင်းပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက မှောင်မိုက်လွန်းသည်။
သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ အပြုံးတစ်ခု အမြဲရှိနေပေမယ့် လူတွေကိုကြည့်တဲ့အခါ စိတ်ရင်းမှန်မဟုတ်သလို မွေးရာပါအေးစက်မှုမျိုးတောင် ရှိနေတယ်။
ကျန်းရွှယ်နင် က ပြတင်းပေါက်နားမှာ ရပ်နေပြီး သူ့ကို တစ်ချက်လောက် ကြည့်ရုံနဲ့ မှတ်မိသည် ။
ချန်ယင်း
ဒီမင်းဆက်မှာ နာမည်ဆိုးနဲ့ ကျော်ကြားတဲ့ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့ အရာရှိတစ်ဦး၊ လက်ရှိ တရားရေးဝန်ကြီး၊ သူမရဲ့ယခင်ဘဝက ကျန်းကျယ် ကို သတ်လုနီးပါး ဖြစ်ခဲ့သူလည်း ဖြစ်သည်။ည
သူက ဘာလို့ဒီမှာရှိတာလဲ။
ကျန်းရွှယ်နင် လန့်သွားသည်။
ချန်ယင်း မြင်းလှည်းပေါ်ကဆင်းပြီးချင်း ရှီချန်ရွမ်း ထဲကို ၀င်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ။ များမကြာမီ ဒုတိယထပ်ရှိ ပိတ်ထားသော ပြတင်းပေါက်တွင် ရွှင်မြူးစွာ နှုတ်ဆက်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ မိုးသံကာဆီး နေရင်တောင်မှ ရဲ့ နွေးထွေးတဲ့နှုတ်ဆက်သံကို ကြားနိုင်လေသည်။
“ အရာရှိချန် “
ထိုအချိန်တွင် စားပွဲထိုးသည် ဝင်လာပြီး ကျန်းရွှယ်နင် ကို လက်ဖက်ရည်ပူပူဖြင့် အစားထိုးပြင် ပေးသည်။
ထို့နောက် သူမက
“အရမ်းနောက်ကျနေပြီ၊ ပြီးတော့ မိုးကလဲ သည်းနေတယ် ၊ မင်းရဲ့ ဆိုင်မှာ ဘာ ဧည့်သည်မရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် ရှီချန်ရွမ်း ဆန့်ကျင်ဘက်ပဲ ၊ အလုပ်တွေရှုပ်ပြီး အသက်၀င်နေကြတယ်”
စားပွဲထိုးက ပြတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ရယ်မောရင်း
“ဟိုဘက်ဆိုင်က ပြစ်ဒဏ်စီရင်ရေးဌာနက အရာရှိချန် ကို နှုတ်ဆက်လိုက်တာ ကြားလိုက်တယ် ၊ ဒီ ပုံမှန်ပါပဲ ။ နောက်ဆုံး အကြိမ်တုန်းက အရာရှိချန်က ကျွန်တော်ဆို့ ဆိုင်ကို လာခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမှာ ရှဲ့လူကြီးမင်း ချောင်းမြောက်း တိုက်ခိုက် ခံရတယ်လေ၊ အဲဒါနဲ့ပဲ အရာရှိချန်က ကံမကောင်း လို့ ထင်သွားတယ် ၊ အဲအချိန်ကစပြီး ရှီချန်ရွမ်းမှာပဲ တော့တာ “
အဲဒီလိုလား?
ကျန်းရွှယ်နင် ၏ မျက်လုံးများသည် တရွေ့ရွေ့ရွေ့လျားနေသော ပြတင်းပေါက်လိုက်ကာပေါ်တွင် စိုက်ကြည့်နေဆဲ။
ပြီးတော့ ပုံသဏ္ဍာန်တစ်ခု ချဉ်းကပ်လာသည်ကို မြင်တွေ့နိုင်သည်။
ထို့နောက် ရှီချန်ရွမ်းဘက်ကနေ ပြတင်းပေါက်ကို တွန်းဖွင့်လိုက်ရာ အခန်းတွင်းရှိ ဝိုင်နံ့နှင့် ရယ်မောသံကို ကြားမြင်လိုက်ရသည်။ ကျန်းရွှယ်နင် မှ ရှီချန်ရွမ်း အခန်းတွင်းဘက်ရှိ လူများ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ပြောဆိုသောက်စားနေတာကို အလွယ်တကူ မြင် နေရသသည်။
သူမသည် အခြားသူများကို မြင်နိုင်ပြီး အခြားသူများလံ သူမကို မြင်နိုင်သည်ကို သိလိုက်ရတဲ့အခါ ချက်ချင်း မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ လျန်အာ ထန်အာ ကို ပြတင်းပေါက်ပိတ်ရန် တောင်းဆိုဟန်ပြင်သည်။
ဒါပေမယ့် သူမ လှည့်ရင်း ပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ရှီချန်ရွမ်းဖက်က ပြတင်းပေါက်ကို အပြည့်အ၀ ပွင့်လာပြီးနောက် မြင်ကွင်းတစ်ခုက ရုတ်တရက် ပန်းချီကားတစ်ချပ်လို ပြန်ပေါ်လာကာ ကျန်းရွှယ်နင် အကြည့်က တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ထောင့်တစ်နေရာမှာ ငြိမ်သက်သွားခဲ့သည်။ ။
သူမ၏ နှလုံးသားသည် အနည်းငယ် တုန်ခါသွားကာ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ခဏတာ တောင့်တင်းသွားပုံရသည်။ထို့ကြောင့် ထူးဆန်းသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် သူမ နောက်တဖန် လှည့်ကြည့်ကာ ဆန့်ကျင်ဘက် ပြတင်းပေါက်ကို လှမ်းကြည့်မိပြန်သည်။
ရှီချန်ရွမ်း တွင် ဧည့်ခံပွဲတစ်ခုကျင်းပ နေခဲ့တာပသ်။ စားပွဲပေါ်တွင် ကျောက်စိမ်းပြားများနှင့် အဖိုးတန်ရတနာများ ပါ၀င်ပြီး စားပွဲဝိုင်းတွင် ထိုင်နေကြသူများမှာ နန်းတွင်းအရာရှိများဖြစ်သည်။
ချန်ယင်း ရောက်ရှိလာပြီးသည်နှင့် လူတိုင်းက ထိပ်ဆုံးသို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည်။
စင်စစ်သော်ကား ချန်ယင်းသည် ဤလူအုပ်စုတွင် အလွန်မြင့်မြတ်သော အရာရှိကြီးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ပြစ်ဒဏ်စီရင်ရေးဌာနက အရာရှိတစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။လူတိုင်းသည် ရယ်ရယ်မောမော ရယ်ရယ်မောမော သောက်ကြရင်း ဝိုင်ခွက်ကို မြှောက်ကာ မတ်တပ်ထရပ်ကြသည်။ အရမ်းအသက်ဝင်လှသည် ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ သူမရဲ့ အကြည့်တွေက တိတ်ဆိတ်တဲ့ ထောင့်က နေရာလွတ်မှာ ထပ်မံ ဝေ့ဝဲ နေပြန်းသာ်။
သို့သော် ပြတင်းပေါက်ကန့်လန့်ကာဖြင့် ပိတ်ဆို့ထားသောကြောင့် ကျန်းရွှယ်နင် သည် သူ၏ အနည်းငယ် တိမ်မြုပ်နေသော ပုံသဏ္ဌန်ကိုသာ မြင်နိုင်သည်။ အောက်ခြေ အရာရှိများ ဝတ်ဆင်လေ့ရှိသော ရေပြာရောင် လည်ပင်းဝိုင်းအင်္ကျီကို ၀တ်ဆင်ထားသည်။ လက်စွပ်နှစ်ခု ၀တ်ဆင်ထားတဲ့ လက်၊ သွယ်လျသောလက်ဖဝါးများက ဒူးဆစ်များ ပေါ် တင်ထားကာ လက်ချောင်းများဖြင့် ညင်သာစွာ ဖိထားသည်။
နောက်ကျောကို တည့်တည့်မတ်မတ်ထားပြီး ထိုင်ခုံအဝိုင်းပေါ်တွင် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေသည်။
ကျန်းကျယ်သည် အဆက်မပြတ်ရွာသွန်းနေသောမိုးကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
အခန်း သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေသော ဖျော်ဖြေရေးသည် သူ၏ အေးဆေးတည်ကြည်မှုနှင့် ဘာမှမဆိုင်ပုံရပြီး သူကို လုံး၀ မထိတွေ့နိုင်သလိုပင်။
လုံးဝရှင်းရှင်းလင်းလင်းမရှိသော အသွင်သဏ္ဌန်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်လျှင်ပင် ကျန်းရွှယ်နင် က သေချာသည်…
အဲဒါ သူပဲ
တခြား ဘယ်သူမှ ရှိမှာမဟုတ်ဘူး။
မိုးရေကို တိတ်တဆိတ်ကြည့်နေတဲ့ ဤအမူအရာသည် အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက်မှာတောင် သူမ၏မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ထွင်းထုထားဆဲဖြစ်ပြီး မည်သည့်သဲလွန်စကိုမျှ ဖျောက်ဖျက်၍မရပေ။
ကျန်းလူကြီးမင်း ရှင်က မိုးရွာတာကို အရမ်းကြိုက် နေတုန်းပဲ…
ထိုအချိန်တွင် ကျန်းရွှယ်နင် သူမမျက်လုံးထဲမှ မျက်ရည်များ စီးကျလာသည်။
ယခင်ဘဝက အရာအားလုံးသည် တခဏချင်း ပေါ်လာသည်။
မိုးသည်းထန်စွာရွာနေသည့် မဏ္ဍပ်အောက်တွင် သူသည် လှေကားထစ်များ၏ခြေရင်း၌ ရပ်ကာ လက်ကိုဆန့်တန်းပြီး သူမတမင်နင်းမိသော မိုးရေစက်များ စိုနေသည့် သူ၏တရားဝင်အရာရှိ ၀တ်ရုံကို ဆုတ်ဖြဲပစ်သည်။
နေ့ခင်းဘက် ချန်ချင်နန်းဆောင်တွင် သူသည် သူမရှေ့တွင် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ မျက်လုံးကို ငုံ့ထားပြီး သူမ မျက်လုံးများကို မကြည့်ဝံ့။
ရွှံ့ ပေနေသောလမ်းတွင်၊ ဒဏ်ရာရနေသောပခုံးကိုဖုံးကာ ရောင်ကိုင်းနေသောခြေဖဝါးဆီသို့ လက်ကိုဆန့်လိုက်သောအခါ၊သူ လည်ချောင်းမှ အာဒံ၏ပန်းသီးသည် အနည်းငယ် အပေါ်အောက် လူးလှိမ့်ကာ သွေးများ မြေပြင်ပေါ်သို့ စီးကျနေပုံ။
……
သူ ဘာများမှားလို့လဲ၊ ဘာကြောင့် ဒီလိုလူကောင်းတစ်ယောက်ကို သူ့ဘာသာသူ နေတာကို သူမ နှောင့်ယှက်မိရတာလဲ?
သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ပုန်းအောင်းနေသော မာရ်နတ်တစ်ပါး ရှိနေနိုင်ဖွယ်ရှိသည်။ သူမသည် အဖြူကို အနက်ရောင်ဆိုးချင်သည်၊ ကြည်လင်မှုကို နောက်ကျိသွားအောင် လုပ်လိုက်ချင်သည်၊ မြင့်မြတ်သော ခန်းမကြီးထဲတွင် ရပ်နေသော လူများကို ဆွဲချကာ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ မီးရှူးမီးပန်းများလို နာကျင်မှုကို ခံစားရင်း
ပျော်ရွှင်ချင်သည်။
ဤနည်းဖြင့်သာ သူမ ကျေနပ်နိုင်သည်။
အတိတ်ဘဝတွင် သူမသည် ယန့်လင်းကို အကြွေးတင်ခဲ့ကာယန့်လင်းသည် လက်စားချေမှု ဆယ်ဆဖြင့် ပြန်လာခဲ့သော်လည်း ကျန်းကျယ် အပေါ် အကြွေးတင်ထားသည်ကိုတော့ သူမအသက်ကို စွန့်လွှတ်ခဲ့လျှင်ပင် ပြန်မဆပ်နိုင်သေးပေ။
ကျန်းကျယ်အတွက် သူမသည် သူ၏ ကြမ်းတမ်းသောဘဝတွင် မကျော်ဖြတ်နိုင်သော နတ်ဆိုးအတားအဆီးဖြစ်သည်။
သို့သော် ကျန်းကျယ် သည် သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ဖုန်မှုန့်များဖုံးလွှမ်းနေသော၊ မသန့်ရှင်းသော မသန့်စင်သောမြေ၏ နောက်ဆုံးကွန်းခိုရာဖြစ်သည်။
သူမသည် ဧကရီမဟုတ်ပါက ဤလူကို တင်တောင်းငွေနှင့်လက်ထပ်မည်ဟု တွေးတောမိသည့် အချိန်အနည်းငယ်ရှိခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ သူ့အဝတ်ပေါ်ရှိ ညစ်ညမ်းသော ဖုန်မှုန့်များကို ဖယ်ရှားရန် သူမရဲ့ အင်္ကျီလက်ကို မြှောက်ခဲ့သည်။ သူ့အတွက် တိုက်မိ၍လဲစရာ အပျက်အစီးအားလုံးကို ဖယ်ရှားပေးကာ လူကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်လာစေသည်။ ဒါမှသာ သူမ၏ ကရုဏာဖြင့် သူ့သည် ငြိမ်းချမ်းစွာ နေနိုင်မည်ဖြစ်သည်။
သို့သော် သူမသည် ဧကရီ ဖြစ်သည်။
လောကီဥစ္စာများဖြင့် တိမ်မြုပ်နေသော နှလုံးသားသည် မိမိကိုယ်ကိုရော အခြားသူများကိုပါ ထိခိုက်စေခဲ့သည်။
ကျန်းရွှယ်နင် သည် ဆန့်ကျင်ဘက်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ သူမ၏ အမြင်အာရုံသည် တဖြည်းဖြည်း မှုန်ဝါးသွားလေသည်။ မိုးတဖွဲဖွဲကျလာခြင်းကြောင့်လား သို့မဟုတ် မျက်ရည်များဝဲနေသလားမသိ…
တစ်စုံတစ်ယောက်သည် ရှီချန်ရွမ်း အောက်ထပ်မှ အမြန်တက်သွားသည်။
ပြတင်းပေါက်ကန်လန့်ကာအောက်တွင် အချိန်အတော်ကြာ ထိုင်နေသော ကျန်းကျယ် သည် နောက်ဆုံးတွင် လှုပ်ရှားလာခဲ့သည်။
ထိုလူက သူ့ကို တစ်ခုခုပြောပြီး ခေါင်းညိတ်ကာ မတ်တပ်ထရပ်ရင်း အခြားသူများကို နှုတ်ဆက်ပြီး တံခါးဖွင့် သူတို့မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ ထွက်လာခဲ့သည်။
အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာ သောအခါ ရှီချန်ရွမ်း၏ စားပွဲထိုးသည် တံခါးရှေ့တွင် ထီးတစ်လက်ကို ပေးလိုက်သည်။သူယူသွားပြီး နက်ပြာရောင်ဆီစက္ကူထီးကို လှပ်ကာ ဖွင့်လိုက်သည်။
ထီး၏အစွန်းကို မြင့်တင်လိုက်သောအခါ ထီးအောက်တွင် နက်နဲသောအသွင်အပြင်ရှိသော မျက်နှာအပြင် ထီးအောက်ရှိ မျက်နှာပြင်မှ ထင်ရှားသော မေးရိုး ၊ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် နှုတ်ခမ်းလွှာ၊ ဖြောင့်စင်းသော နှာတံတံတား၊ ငြိမ်သက်ကျဉ်းမြောင်းသော မျက်မှောင်ကြုတ်ထားသည့် မျက်လုံးများအထိ … ပေါ်ထွက်လာသည်။
ကျန်းကျယ် တစ်ခုခုကို ခံစားလိုက်ရသလို သူ့မျက်လုံးများကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။
ဒီတော့ တစ်စုံတစ်ခုနဲ့ လေးလေးနက်နက် ထိပ်တိုက်တွေ့သွားလေသည်။ ။
မိုးရွာနေတဲ့ အချိန် မီးခိုးရောင် ကန့်လန့်ကာ နဲ့ ရှည်လျားတဲ့လမ်းဘေးမှာ သူမဟာ အပေါ်ထပ်ပြတင်းပေါက်မှာရပ်နေပြီး သူကတော့ အောက်ထပ်က လှေကားထစ်တွေမှာ ရှိနေသည်။
ကျန်းရွှယ်နင်၏ မျက်လုံးများသည် သတိမထားမိဘဲ မျက်ရည်တစ်စက် ကျလာသည်။
ထီးထိပ်ပေါ်မှ မိုးအေးတစ်စက် ကျလာပြီး ကျန်းကျယ်၏လက်ဖဝါးပေါ်သို့ ညင်သာစွာ ကျဆင်းလာသည်။
တံဆိပ်တစ်ခု ခတ်နှိပ်ခံထားရသလိုပင်။
ထိုချောမောလှပသော မိန်းကလေးသည် ခန္ဓာကိုယ် ယိမ်းယိုင်ခြင်းမရှိ ၊ ဖြူစင်ပြီး နူးညံ့သိမ်မွေ့လွန်းကာ မိုးသည်းထန်စွာရွာနေတာကို ပြတင်းပေါက်တွင် ရပ်ပြီး သူ့လိုပဲ တူညီသော မျက်လုံးတစ်စုံဖြင့်ကြည့်နေသည်။
ဒီအချိန်မှာ ထီးကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျန်းကျယ်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေက တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ထားလိုက်မိသည်။
ဒါပေမယ့် လှေကားထစ်မှာပင် ရပ်တန့်နေကာ လမ်းလျှောက်ခြင်း ဒါမှမဟုတ် ထူးထူးခြားခြား လှုပ်ရှားခြင်း မရှိခဲ့။ ကျန်းကျယ် အချိန်အကြာကြီး စိုက်ကြည့်ပြီးနောက် သူ့အကြည့်တွေကို လျှော့ပြီး လှေကားထစ်တွေအတိုင်း လျှောက်သွားကာ သူ၏လျှို့ဝှက်ချက်အားလုံးကို ဖုံးကွယ်ထားရင်း ကျန်းရွယ်နင်ရဲ့ အမြင် အောက်မှာပဲ ထီးကိုဖွင့်ကာ တဖြည်းဖြည်း ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။
ကျန်းရွှယ်နင်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ တွေးနေမိတာကတော့
ဘာမှ မဖြစ်သေးတာ ကောင်းတယ်ဟုပင်
Translated By Esther May
လိုအပ်တာရှိရင် ထောက်ပြပေးပါနော်
YOU ARE READING
Story Of Kunning Palace (宁安如梦) မြန်မာဘာသာပြန်
Historical Fictionကျန်းရွှယ်နင် ဟာ လူကောင်းတစ်ယောက်မဟုတ် ဧကရီဘုရင်မဖြစ်လာဖို့ အတွက်နဲ့ သူမဟာ ပရိယာယ်မျိုးစုံနဲ့ နည်းလမ်းပေါင်းစုံကို အသုံးပြုခဲ့ပြီး လူပေါင်းများစွာရဲ့ ရိုးသားမှုကိုလည်း နင်းချေချနင်းခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် မသေဆုံးခင် အချိန်လေးမှပင် သူမဟာ အခြားတစ်ယောက်အ...
