Στον απέραντο ουρανό, οι αστέρες λάμπουν,
Σαν διαμάντια στο σκοτεινό βράδυ ανατολής.
Μέσα στη σιωπή, η φύση τραγουδάει,
Κι η ψυχή μου χορεύει στους ρυθμούς της παντού.
Κάτω από το φως του φεγγαριού, ο δρόμος μπροστά ανοίγει,
Κι εγώ περπατώ με τον πόνο μου, στον κόσμο που αγαπώ.
Οι σκέψεις μου σαν ποτάμι ατέλειωτο ρέουν,
Κι η νύχτα αγκαλιάζει τη μοναξιά μου με τρυφερότητα και νοσταλγία.
YOU ARE READING
Συνάφειες Λυρικής Αλήθειαs
PoetryΗ πρωτη μου ποιητικη συλλογη! Σε αυτήν την ποιητική συλλογή, οι λέξεις γίνονται συναισθήματα, οι στίχοι αναδύονται σαν αρώματα και οι σελίδες ανοίγουν παράθυρα προς έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο ομορφιά και πόνο. Αυτή η συλλογή εξερευνά την ανθρώπινη...
