Συνάφειες Λυρικής Αλήθειαs

Φλογα παθους

κεραυνοβόλος, ο έρωτάς μας άναψε,
Με βέλη πάθους τον ουρανό μας διατάραξε .
Κι αν κρατήσει μόνο για στιγμή, αυτή η στιγμή είναι αρκετή,
Για να σβήσει το σκοτάδι και να μας φωτίσει.

Στη συνέχεια, ο έρωτάς μας άνθισε σαν λουλούδι,
Με τρυφερές αγκαλιές και γλυκά φιλιά.
Η αγάπη μας εξελίχθηκε σε ωραία ερωτική περιπέτεια,
Στον κήπο της ηδονής, όπου η ψυχή μας χορεύει.

Κάθε στιγμή μαζί σου είναι ένα ταξίδι στην ευτυχία,
Και κάθε νύχτα είναι ένα τραγούδι αγάπης που τραγουδούμε.
Ο κεραυνοβόλος έρωτάς μας εξελίχθηκε σε πραγματική μαγεία,
Στην πιο ωραία ερωτική εμπειρία, που συνεχίζεται για πάντα.

Κάτω από το φως του φεγγαριού, είμαστε ενωμένοι,
Η φλόγα του πάθους στις καρδιές μας καίει φωτεινά.
Το αφιερώσαμε αμοιβαία, σαν όρκο αιώνιο,
Και ο έρωτας μας ανθίζει, αγριεμένος, όλο πάθος.

Σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε φιλί, η νύχτα ανθεί,
Και η σάρκα μας χορεύει στον ρυθμό της αγάπης.
Κάθε στιγμή είναι ένα ταξίδι στην απόλαυση,
Και το πάθος μας χορεύει, σαν φλόγες υπέροχες.

Στην αγκαλιά σου, βρίσκω την πηγή της ηδονής,
Και ο έρωτας μας υποκλίνεται στην αληθινή αγάπη.
Ο πιο παθιασμένος έρωτας, καυτός και έντονος,
Στη σκηνή της αγάπης, είμαστε οι πρωταγωνιστές μας.