*មកដល់បន្ទប់ Joong
"យប់នេះយើងនិងឲឯងដឹងថាមនុស្សដែលហ៊ានតមាត់ជាមួយយើងគេនិងទទួលផងបែបណា" Joong
"លោកចង់ធ្វើអីអត់ទេណា" Dunk ព្យាយាមដើរថយក្រោយ
"ឯងគ្មានសិទ្ធិតវ៉ាអ្វីទាំងអស់ព្រោះឯងជាកូនបំណុលនិងជាទាសកររបស់យើង យើងចង់ធ្វើក៏បានដោយគ្មានការតវ៉ាយល់ទេ" Joong ហើយក៏ទាញ Dunk បោះទៅលើពូក
Dunk មិនបាននិយាយឬក៏ធ្វើកាយវិការអ្វីទៀតទេគឺ ពេលនេះដូចមានអ្វីមួយមកចាក់ចំបេះដូងគេអញ្ចឹង ព្រោះតែពាក្យមុននេះទឹកភ្នែកក៏ចាប់ផ្ដើមហូរមិនឈប់ ឯង នាយកម្លោះ វិញគេមិនខ្វល់ពីភាពនៅស្ងៀមស្ងាត់របស់ Dunk ឡើងដោយហេតុថាកំហឹងបាំងមុខបាត់ទៅហើយ គេនៅតែបន្ដបឺតជញ្ជក់និងបន្ដការប្រតិបត្តិលើខ្លួនប្រាណនាយតូចរហូតដល់គេអស់ចិត្ត ហើយក៏មើលទៅអ្នកដែលស្ងៀមស្ងាត់មកជាយូរណាស់មកហើយក៏ឃើញថាគេបានសន្លប់បាត់ទៅហើយ
"Hmm...បងក៏មិនចង់ធ្វើបែបនេះដាក់អូនដែរតែបងចង់ឲអូនដឹងថាអូនជារបស់បង បងមិនចង់ឲអូនទៅពាក់ពាន់ជាមួយអ្នកណាទេ" Joong និយាយក្នុងចិត្តទាំងយកដៃទៅអង្អែលមុខរបស់ Dunk ហើយក៏អោប Dunk គេងបាត់ទៅ។
-ពេលព្រឹកថ្ងៃថ្មី
ថ្ងៃថ្មីក៏បានចូលមកដល់ Dunk បានភ្ញាក់មកដោយឈឺពេញទាំងខ្លួន ហើយក៏ក្រឡេកមើលជុំវិញបន្ទប់ក៏មិនបានឃើញនាយកម្លោះ Joong នោះទេ នៅពេលដែលគេរកចុះពីលើកគ្រែមកទើបគេដឹងថាជើងរបស់គេកំពុងតែជាប់ច្រវាក់បាត់ទៅហើយ(ច្រវាក់វែងអាចដើរជុំវិញបន្ទប់បាន)
"នេះលោកចាប់ទុកខ្ញុំដូចជាសត្វចញ្ចឹមរបស់លោកមែនទេបានជាលោកធ្វើបែបនេះ" Dunk
រួចក៏បានដើរទៅបន្ទប់ទឹកអង្គុយឱបក្បាលជង្គង់យំដោយភាពឈឺចាប់បំផុត នៅក្នុងចិត្តគេពេលនេះគឺ
"ហេតុអ្វីក៏ជីវិតរបស់ខ្ញុំក្លាយទៅជាបែបនេះ ប៉ាម៉ាកចាកចោលម្ដងទាំងពីរអ្នកទៅនៅជាមួយលោកពូគាត់បែរជាចាប់ទុកខ្ញុំដូចជាអ្នកបម្រើដូចជាមនុស្សអរូប ហើយនៅមករស់នៅក្នុងនាមជាកូនបំណុលនៅក្នុងផ្ទះមួយនេះទៀត...Joong បងដឹងទេថាពេលដែលបងទៅចោលអូនតើបងដឹងទេថាអូននឹកបងខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេនៅពេលដែលបងបាត់ទៅរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ តើអ្នកណាទៅធ្វើអីបងបានជាបងមកវិញក្លាយទៅជាមនុស្សផ្សេងវិញ....ប៉ាម៉ាក់កូននឹកអ្នកទាំងពីរណាស់" Dunk ........🩹
YOU ARE READING
ភរិយាបំណុល🖤
Fantasyរឿងនិយាយពីមនុស្សពីរនាក់ជាសង្សារនិងគ្នាហើយក៏បានបែកគ្នាមួយរយៈ មកវិញម្នាក់ជាកូនបំណុលនិងម្នាក់ទៀតជាម្ចាស់បំណុល🌻
