Tekraar merhabalar canımın içleri.
Keşke birlikte konuşup derteleşebilsek, güzel olmaz mıydı?
Bizler bugün tekrar uyandık, Allah'a şükür. Ama içimizdekiler aynı. Aynı sıkıntı, aynı düşünce, aynı acı. Değil mi? İnsan ister istemez yorulduğunu, bunaldığını hissediyor. İçimizi saran düşünceler ne, ne bizi bu kadar yoracak kadar düşündüren? Düşünüp kendimizi yormaya değecek birşey mi bu? Hiçbir şey düşünüp kendimizi yıpratmamıza değmiyor. Kimse bizim üzüldüğümüzü görmüyor, anlamıyor bile. Haksız mıyım? Sizin içinizdeki bataklıkta kim görüyor? Ya da kim anlıyor? İçinizdeki fırtınayı kimse görmüyor. Peki siz hâlâ niye batmak için uğraşıyosunuz? Onların istediği gibi değil, kendi istediğin gibi ol. Biliyorum sende böyle olmayı istemiyorsun. O yüzden artık içindeki fırtınaları aşmanın tam zamanı. Kimsenin seni düşündüğü yok ama sen kendini düşün. Biz kimseden medet ummayalım. Bizi kendimizden başkası anlamaz.
Onlar bizim gözyaşlarımızın sebebini bile sormuyorken neyin düşüncesi bu? Onları düşündüğün kadar kendini düşünseydin bu halde olur muydun? Acı gerçekler bunlar o yüzden dediklerimi kötü bulmayın.
Kendinizi farkedin. Kendi iç dünyanızı görün ve tekrardan bakın kendinize.
YOU ARE READING
Kendinin Farkına Var
Short StoryBiz, siz, sizler hepimiz bir bütünüz. Hepimiz aynı yolardan geçtik, hepimizin ortak bir yarası var. O yaralarının bir başkasının sarmasını bekleme, kendi yaralarını kendin sar. Ufacık bir yara bandı elimizdeki kesiği kapatabilir ama binlerce yara ba...
