Royal Life

ΚΕΦ 17

Ο Βασιλιάς ξεκίνησε να συναντά για αρκετό καιρό την Καρολίνα, κρυφά από τους δικούς του. Μόνο η Ιζαμπέλα γνώριζε από την φίλη της λεπτομέρειες και μπορούσε να καταλάβει τις αλλαγές στην στάση του αδελφού της. Και η Καρολίνα έμοιαζε ενθουσιασμένη με όσα συνέβαιναν, ήθελε να τον γνωρίσει καλύτερα και να τον κάνει χαρούμενο. Μέσα σε λίγες μέρες ένιωσε για εκείνον όσα δεν είχε καταφέρει να νιώσει για τον Φίλιππο καθόλη την διάρκεια της γνωριμίας τους.

Αλεξάντερ: Με ζήτησες; Ανησύχησα.
Καρολίνα: Μου είχες υποσχεθεί κάτι πριν μερικές μέρες, μου είχες πει πως θα με αφήσεις να σε ζωγραφίσω.
Αλεξάντερ: Βλέπω δεν το ξέχασες. Δεν θα σου χαλάσω χατίρι, ας ξεκινήσουμε!

Οι δύο τους συζητούσαν για ώρες όσο η Καρολίνα τον ζωγράφιζε, διασκέδασαν αρκετά ενώ έβαφαν με χρώμα ο ένας τον άλλον ώσπου στην συζήτηση ήρθε το θέμα της νεκρής γυναίκας του Αλεξάντερ και ο Βασιλιάς μαύρισε ξανά.

Αλεξάντερ: Έμαθα να πεθαίνω πολύ καιρό πριν, Πριγκίπισσα μου. Πέθανα και εγώ μαζί της τότε... Τώρα πια θέλω να ζήσω. Ας δούμε, λοιπόν, τον πίνακα σου και ας αφήσουμε αυτές τις συζητήσεις.
Καρολίνα: Όπως θες. Είμαι σίγουρη πως θα σου αρέσει! Θα τον κρεμάσεις στην αίθουσα του θρόνου όταν φύγω, για να με θυμάσαι.
Αλεξάντερ: Στο υπόσχομαι, αυτό θα κάνω. Θέλω, όμως, να έχει κόκκινο ο πίνακας σου... Το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους, της δύναμης και της έλξης. Αυτό το χρώμα θέλω να μου θυμίζει εσένα.
Καρολίνα: Και το χρώμα του έρωτα. Χαίρομαι, όμως, που έχετε αυτά τα αισθήματα για εμένα!
Αλεξάντερ: Από ότι φαίνεται έχουμε πάντα αισθήματα για κάποιον που ευχόμαστε να μην έχουμε. Μην παρερμηνεύεις, όμως, τα λόγια μου, όμορφη μου. Υπάρχει έλξη ανάμεσα μας και αυτό προς το παρόν είναι αρκετό.