Ertesi sabah her zamankinden daha boştu. Gece uyumamıştım. Zamanın her zamankinden yavaş aktığını hissediyorum.
Yaşanacak hiçbir şeyim kalmadı. Hayattan herhangi bir beklentim olamaz. Yaşayabileceğim her şeyi yaşamış olmam, bir bekleyiş içinde olmamamın sonucu olarak zaman kavramını yitirmeye başladığımı hissediyorum. Sağlıksız düşünceler beynimi doldururken bu düşünceler arasında boğuluyorum.
Sonuçta ben, yaşayan bir ceset, bir hayaletten başka bir şey değilim. Belki de birisinin hayal ürünü olan basit bir halüsinasyondan ibaretim, belki de sadece içi boş, doldurulamaz bir boşlukla dolu olan amaçsız bir hayaletim.
İnsan olmamam beni üzmüyor. Ben hiçbir zaman insan olmadım. Yaşadığım süre boyunca ben dahil kimse bana insan gibi davranmadı.
Artık herşeye olan güvenimi kaybettim. Herkesten şüpheleniyorum dünyanın işleyişindeki tüm umut sempati ya da meşe kavramlarına sonsuza kadar yabancılaştım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Saat neredeyse öğlen olduğu zaman hâlâ yerimden oynamamıştım. Sadece ileriye baktım. Güneş tepeye doğru yükseliyordu. İnsanlar her gün gördüğü manzaralardan etkilenebilen varlıklar. Değişik değil mi? Ölmeden önce geceleri ayı izlemeyi çok severdim. Onun o büyüleyici ışığı ve parlaklığı odamı aydınlatırken gözlerimi ondan alamazdım.
Şimdi ise o büyüleyici ay, başkasının ışığını çalan, dönen bir kaya parçasından başka bir şeyden ibaret degil.
"დაზაი-სან!"
Bazen yaşadıklarımı düşünüyorum. Ne değeri vardı? Ne anlamı vardı bunun? Ne işe yaradı? Yaşadığım süre boyunca mutlu ya da üzgün hissetmediysem bunları yaşamaktaki neden neydi?
Madem hiçbir anlamı yok, yaşadıklarım bana hiçbir şey katmıyor, neden insanlar hayatta kalmak için her şeyini feda etmeye hazır? Neden anlamsız bir hayat için her şeyi göze alıyorlar?
Ben yüzlerce beyaz noktanın arasında kalmış, küçük, anlamsız bir siyah noktaya benziyorum. Görüntüyü bozuyorum, karşıdan bu noktalara bakan kişi çoğunluğun bulunduğu beyaz noktalarla olan bölümü seveceği halde orada tek başına duran siyah nokta -ben-, bakan kişinin sinirini bozacak türdeyim. O kadar beyazlığın arasındaki küçücük siyah şeyi kim olsa yok etmek istemez ki?
Bu yüzden ölümüm, yaşamımdan daha anlamlı. O siyah noktanın üstü beyaz boya ile kapatıldığı zaman siyah olan nokta beyaz boyanın altında kalacaktır. Kimse onu görmese de sadece kendisi orada olduğunun farkında olacaktır. Ancak siyah nokta tamamen ortadan kalktığı zaman kimse onu göremez, orada olduğunu bilemez. Resme dışarıdan bakan kişi orada siyah bir noktanın olmadığının farkında olur. Gözlerini rahatsız edecek zıt bir renk resmin bütününü bozmaz.
Bundan dolayı öldüğüm için mutluyum. Ama yaşamımın bomboş geçmesi çok yazık oldu.
Ben iyi bir hayata sahip olabilecek türden bir insan değilim. Bunu biliyorum. Ama keşke..
"Dazai-san!"
Atsushi odama girip bana seslendi. Kapıyı nasıl açmıştı?
Omzumun üstünden çocuğa bakarak konuşmasını bekledim.
"Yarım saattir seni arıyoruz! Kendine bir şey yapmandan çok korktuk."
"Neden beni arıyorsunuz? Tek yapmanız gereken zili çalmaktı."
"Çaldım Dazai-san! Son on beş dakikadır kapıda sana sesleniyorum. Duymadın mı?"
Bana mı sesleniyordu. Anlaşılan artık düşüncelerimin sesi artık etrafımı duyamayacak kadar yükseldi...
"Bugün işe gelmeyince hepimiz merak ettik."
Merak mı? Ölü birisini merak etmekteki amaç nedir ki?
"Beni neden merak ettiniz?"
Atsushi bana sorgular bakışlarla bakıyor? Bence gayet mantıklı bir soru sordum...
