Alya Arıkan, renklere aşık ancak hayata karşı bütün beklentisini kaybetmiş bir kadındır. Giydiği çiçekli elbiselere ve sürekli yüzünde taşıdığı sahte gülümsemelere rağmen, içinde her an her şeyden vazgeçmek üzere olan bir ruhu vardır.
Barbaros Dora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▪︎▪︎▪︎
Gördüğüm kabus yüzünden boğuluyormuş gibi kesik çığlıklar atarak gözlerimi açtım. Aldığım nefesler bir türlü ciğerlerime yetmiyor, gözyaşlarım durmuyordu.
Arkamdan beni bütünüyle sarmalayıp kendine çekenin kim olduğunu bile algılayamamıştım. Sadece ağlıyordum.
"Geçti... Geçti, Alya."
Eğer çığlık atmazsam boğazıma çöken his beni öldürecekti. Kafamı geriye, omzuna yaslayıp avazım çıktığı kadar bağırdım. Çırpındığımın farkında bile değildim.
Barbaros'un güçlü kolları beni öyle sarmalamıştı ki, bütün o çırpınmalarıma ve çığlıklarıma rağmen bir şekilde beni sabit tutmayı başarıyordu.
Bir elini bedenimden çekip, gözyaşlarım yüzünden yüzüme yapışmış olan saçlarımı tek tek geriye iterken kulağıma sürekli iyi olacağımı fısıldıyordu.
"Ben yanındayım..." Islak elmacık kemiğime dudaklarını bastırıp mırıldamaya devam etti. "Kimsenin canını yakmasına izin vermem."
Sorgulamamıştı. Ne gördüğümü ya da neden bu hale geldiğimi hiç sormamıştı. Sanki, her şeyi biliyormuş gibi beni sakinleştirebilecek en doğru kelimeleri seçip çıkarıyordu.
Dakikalarca... Gözyaşı dolu inlemelerim tamamen tükenene dek, bir kez bile kollarını gevşetmedi.
Bacaklarının arasına oturmuş, sırtımı göğsüne yaslamış halde karanlık duvarı seyrettim. Kulağıma fısıldadığı her şeye sıkı sıkıya tutundum.
"Beni bulamaz." Diye fısıldadım kendi kendime. Arkamdaki bedeni kaskatı kesilmişti. Neyden bahsettiğimi sormasını istemiyordum, ona cevap vermeyecektim. Ne şimdi... Ne de sonra... Ona ya da bir başkasına hiçbir şey anlatamazdım. Eğer dilime dökülürse, her şey olduğundan daha da gerçek hale bürünürdü.
Cevap vermeden, baş parmağıyla kolumun üzerini yumuşak bir şekilde okşamaya devam etti.
"Bana zarar veremez." Bunları Barbaros'a değil, kendime söylüyordum. Kendimi... İnandırmaya çalışıyordum. Yine, arkamda bir heykele dönen haline aldırmamaya ve nefeslerimi yoluna koymaya çalıştım. Ancak Barbaros'un göğsü bile oynamıyordu ve onun nefes almadığına odaklandığım her saniye, panik tekrar yüreğimden yukarı yükseliyordu.
İlk kez, böyle bir kabustan uyandığımda tek başıma odamın içinde çığlık çığlığa kriz geçirip, yerde uyuyakalmamıştım. İlk kez... Birinin varlığını hissetmiş ve o varlığa sırtımı dayamıştım. Bunun benim için ne ifade ettiğini birine anlatabilme ihtimalim yoktu.
