Barely Captivated

Chapter 13 (Elementary Journey Ends here)

Chapter 13

It's been said that when you're infatuated, you can't help but search for the person you're crushing on. Possibly you can remember a moment when someone made your heart pound violently in your chest, caused your body to heat up and cause you to flush, or left you feeling speechless or unable to think rationally. Puwede ka mag kagusto sa isang tao kahit na alam mo na hindi naman magiging kayo.

Kailan nga ba nararamdaman ang pagkagusto sa isang tao? At kailan malalaman kung kailan mawawala? Pero hindi naman kasi ito button para i-turn and off nalang anytime, eh.

The feelings of worry is still there and keeps building in my chest. Sitting at my desk, I was glancing at the unoccupied chair next to mine. Bakante pa din at tila hangin nalang ata ang umuukopa doon.

Months pass by so swiftly—like the wind blowing by. Nag aalala ako sakaniya kahit na puwede ko naman siyang puntahan sa bahay nila. I'm his classmate. Pero rason ba 'yon para bisitahin ko s'ya?

Hindi ko talaga ma-gets ang sarili ko. Naguguluhan ako. He's simply a normal human being, so it has no bearing on me that I feel this way about him. Bakit ba hinahanap ko s'ya? Bakit nag aalala ako?

I strike my ballpoint pen on the table with the thought that it might bring the man beside me. I really can't understand myself. Lumalakas ang tibok ng puso ko tuwing pumapasok sa utak ko at naalala ko ang mga ngiti niya sa akin. When he mentioned my name he was the only one calling.

"Lungkot siguro ng buhay mo." someone slightly bumped my shoulder.

"Okay kalang?" kinalabit ako ni Amedeo sa balikat at nag aalalang tinignan ako.

I nodded to him without giving him a sympathetic glance. My appearance suggests that a mountain of homework took me down in a single day.

"Si Azriel ba?"

The mention of his name uplifted my gloomy mood a little. Mukhang napansin niya ang pagbabago ng emosyon ko kaya natatawang napailing siya. There was even a faint, ghostly smile on his lips.

"Luh, huwag mo naman ipahalata na miss mo!"

My mouth pressed closely together. Miss? Wala sa vocabulary ko ang ma-miss ang hindi importante sa akin!

Handa na sana ako mag salita ng tinakpan niya ang bibig ko gamit ang kaniyang daliri.

"Huwag mo na itanggi, Kalea. Bahala ka, hindi ko sasabihin sa 'yo." pananakot n'ya sa akin. Tuluyan na siya umupo sa upuan ni Azriel kaya ngayon ay kaharap na n'ya ako.

Natahimik naman ako. Silence means contrary to what he thinks. At saka, kahit hindi ko itanggi ay hindi naman talaga totoo. . .

"Hindi na 'yon papasok si Theontado." he said firmly. He pouted too. I instantly clamped my mouth as he mimicked my reaction.

"Why? May problema ba?" hindi ko maitago ang pag aalala sa boses ko.

"Natuluyan ang isang 'yon," he chuckled as he fixed his hair. Tila may pumasok na kalokohan sa isip n'ya dahil nag pipigil s'ya ng tawa sa harap ko.

Tumunghay ako sakaniya. "Natuluyan?"

He nodded. Ang ngiti niyang kaninang puno ng panloloko ay bigla na lamang nawala. Parang may narealize siya na dapat ay hindi ko malaman. "Wala!"

Huh? Puwede ba 'yon? At anong natuluyan? May sakit ba siya para matuloy sa pagkategi boom boom?

That thought made my heart skips a beat. Biglang pumasok sa isip ko ang sitwasyon niya na inabot ng isang linggo ang sakit. Pero bakit ganoon? Tumatawa pa si Amedeo na dapat ay umiiyak sa harap ko.