∆BUZ&MÜHÜR∆

∆'XII.KISIM'∆

"Güneş neden bu kadar soğuk?"

"Cehennem bu kadar soğuk olmayı nasıl başarabilmişti?"

                              XIII.

                     BUZ&MÜHÜR

                        12.04.24

'Karanlık hiç bu kadar çaresiz hissettirmemişti.'

Acı mıydı bizi büyüten yoksa sevgi mi?
Bir insan gördüğü sevgiyle büyüyüp çok iyi yetişebilirdi pekâlâ ya da acılarını kendine siper edip başlayabilrdi hayat yolculuğuna.

Ben ikisinden de biraz tatmıştım sanırım.Buraya gelmeden önce ailemle sevgiyi iliklerime kadar hissederek büyümüş,buraya geldiğimde yaşadıklarım acıyı öğrenmeme sebep olmuştu.

Ancak şimdi bu yolda yalnız başıma yürürken hiçbir duyguyu hissetmiyordum.

Heyecan yoktu,korku,üzüntü hiçbiri yoktu.Tek isteğim bu lanet yerden bir an önce kurtulup güvenli bir yere ulaşmalıydım.

Belki saatlerce öyle yürüdüm acıkmış ve susamıştım fakat duramazdım durmamalıydım.Yardımcı peşime birilerini takmış olmalıydı ve eğer peşimde birileri varsa yakalanmak isteyeceğim son şey bile değildi.

Ardıma bakmadan yürümeye devam ediyordum ama ayaklarım isyan edercesine acıyordu.Şiştiklerini ve yara bere içersinde olduklarını tahmin ediyordum.

En iyisi biraz dinlenip güç toplamaktı.
Gözüme kestirdiğim duvar kenarına sırtımı dayarken acıyla gözlerimi kapattım.

¤¤¤

Bina

Yardımcı,bir yandan elindeki dosyaları bir hışımla düzenlerken diğer yandan kendi kendine söyleniyordu.

"Başıma dert açmaktan başka bir işe yaradığı yok."

Bir kaç adım atarak elindeki dosyaları uzun süredir temizlenmediği her halinden belli olan raflardan rastgele birine bıraktı.

Bir kaç saat önce Sandy'nin ortadan kaybolma haberi tabi ki de kendisine ulaşmıştı.Sadece bu da değil oğlu'nun günlerdir Sandy'nin tutulduğu hücrenin yanındaki hücrede kaldığını da öğrenmişti.

Ve bu durum onun sinirlenmesine çoktan yetmişti.

"Ne de olsa hatalarını her zaman örten biri var."

Sinirle burnundan solurken kapının çalınmasıyla bakışlarını kapıya yöneltti.Yüz ifadesini düzeltmeye çalışarak derin bir nefes aldı.

"Gir!"

Açılan kapıyla birlikte odaya ilk önce
iki muhafız ardından Yardımcının oğlu Dustin girdi.

Muhafızlar geriye çekildiğinde Dustin masanın diğer tarafındaki yardımcıya bakarak konuştu.

"Baba..."

Yardımcı onun konuşmasına müsaade etmeden araya girdi.

"Sen iyice abarttın nelere sebep olduğunun farkında mısın?"

Bir kaç saniye susup karşısındaki oğluna baktı ardından,

"Nasıl Kırmızı Alana gidip bir mühürlü gibi davranırsın?"dedi.

Dustin yeşil,keskin gözlerini babasının gözlerine sabitleyerek başını dik tuttu.

"Araştırmalarım adına gitmem gerekiyordu."

Yardımcı kafasını iki yana salladı.

"Ben seni korumaya çalıştıkça sen kendini daha fazla belaya atıyorsun."

"Kendini mühürlü gibi gösterip o odaya girdiğinde sesimi çıkarmadım.
Görev dedin meslek dedin sustum ama şimdi yaptıkların akıl alır gibi değil.
Nasıl... nasıl onun yanındaki hücrede kalırsın günlerce?"

Dustin kendinu açıklamaya çalışarak dudaklarını aralamıştı ki babası onu eliyle susturdu.

"Bana saçma sapan bahaneler uydurma ben her şeyin farkındayım.
Anlaşılan o ki korumaya çalışmam hiçbir işe yaramayacak."

Dustin,olduģu yerden bir kaç adım geriye çekildi.

" O zaman koruma beni.Bırak kendi başımın çaresine bakayım."

Sözlerini sonlandırdıktan sonra arkasını dönüp hızlı adımlarla odadan çıkarken Yardımcı'nın yani babasının arkasından söylediklerini kulak ardı etti.

Kendini binanın arka bahçesine atarken elbette karşısında onu görmeyi beklemiyordu.

Sandy...

Adını toplantıda öğrendiği o kız karşısında duruyordu.

Sandy oldukça şaşkın bir halde bakıyordu.

"Mühürlü...sen..."

Sandy bir kaç adım Dustin'e yaklaşarak onu iyice inceledi.

"Sen gerçek misin?"

Dustin ne söyleyeceğini kestiremeyerek Sandy'e bakarken genç kızın sendelemesiyle ileri doģru atılarak Sandy yere yığılmadan önce onu yakalayabilmişti.

&Bölüm Sonu&

"Zaaflarımız bizim en büyük yaralarımız Sandy."