Players Game |

11: Hated Moments

━━━━━━━━━━ • × • ━━━━━━━━━━

This is my mistake, everyone's mistake. Hanggang ngayon ah humihikbi ako sa gilid ng kama ko habang tinitignan ang mga litrato ng buong grupo namin, mga litrato ng mga masasayang usapan namin online.

I feel like I am drowning in this moment, ang bigat sa dibdib hindi ko alam kung mawawasak na ito sa sobrang bigat at sa dami kong luhang inilalabas bawat iyak ko.

I never cried quite hard before, yet at this moment I know to myself I fucked up.

Arthur did not answer me after he said na hayaan ko siya kung ano man ang nang-yayari, para bang sinasabihan akong sarili ko muna unahin ko dahil sa dami ng problema ko na dinadala.

But I can't, my concerns fulfil my whole body at that moment, dumadag pa ang part ng pagkaka-gusto ko sa kanya. Minsan gusto ko na lang mawala ng bula, always my feelings take over my mind. I can't help it, he is my crush, he is one of my friends that I treasure a lot. It's hard to forget what Reia said to me, it's hard to accept that we can't do the things we used to do when we were still friends, noong wala pang-issue.

"Let him be, hayaan mo lang muna makapag-isip si Arthur." Tugon sa akin ni Reia nang mabangit ko na naman si Arthur.

Pano, walang pansinan nang-yari para kaming mag-iiwasan sa loob ng classroom. Tipong nakakanibago, kay Giselle siya nalapit at kay Amaya.

Pano ko nalaman? Magka-sundo pa din naman kami ni Amaya kahit paaano, at na-kwento nga niya chi-nat siya ni Arthur about schools stuff.

Hindi na lang ako makapag-salita dahil si Arthur iyon, kung saan siya komportable mag-tanong di ko pipigilan. Ano ba ako?

Isang dating kaibigan na may atraso sa kanya.

Sino kaya mag-tanong ng ganoong bagay. Sabihin na natin na oo sa akin niya itinatanong iyon dati kaya hindi ko mapigilang malungkot ulit.

We used to be friends who helped each other. And right now, wala akong lakas kausapin siya harap-harapan. I am scared. And I might end up, sobbing in front of him.

Nakaka-hiya yon!

"I left the Spades," panimula ko. Kinakausap ko si Giselle, wala man akong ibang makaka-usap lalo't lumalayo muna ako sa Spades.

Reia and I argued about "how I feel left out" in Spades. At iyon nag kinukwento ko ngayon kay Giselle.

"Hala bakit?" Gulat na sagot ni Giselle sa akin, kumakain siya ngayon ng recess niya.

"I feel left out in what's happening, I feel like I was a ghost since the day I rebuilt the spades without Arthur." Paliwanag ko, at nakikita ko sa gilid ko ang Spades kasama si Arthur.

Okay, naiingit ako. Any moment gusto ko humagulgol dito. Unti-unti na naiibabalik habang wala ako, tama lang yan.

I still have a big guilt for what I said.

"Helping and bonding are different, and I don't know what Reia was pointing out in that sentence when she meant 'but we listen to you, we help you'," I added and smiled bitterly.

"I feel like I do not belong any more since Arthur left the Spades, at hindi ko kaya iyon. At ang hirap sa akin, I am sensitive in words. I overthink a lot, I cry over small things."

"Your feelings are invalidated," she answered.

"That's why I leave, and they still don't know why." Sagot ko at pabirong tumawa.

"And I don't know if they will figure it out. But it is a waste of time," I sighed deeply. "Makita ko lang ayos sila, masaya na ako. Makita ko lang nakikipag-biruan ulit si Arthur, okay na ako." Lumingon muli ako kay Arthur sabay balik kay Giselle, "I am happy whenever I can see his dimples on the corner of her lips. Kampante ako na kinakaya niya ang buhay na meron siya, I can't know him well I can't listen to his problems, even if I want it so badly. I wanted to support him, but that was impossible. Dahil nasira ko na iyon, in fact it will never be the same."

Napatigil na lamang ako sa pag-sasalita nang dumating ang Filipino teacher namin.

"Sinagot mo naman lahat ng tanong mo Avery, hindi mo na kailangan ng tulong. You are answering your question," Giselle replied before she focused on our subject teacher.

And I just look at Arthur again, wearing his signature blue earphones on her neck.

Nakaka-miss.

Umabot na mag uwian, iwas na iwas ako sa lahat. Makita ko man siya hindi ko na lang din sinisiksik sarili ko, I don't know how hindi ko pa sigurado kung maayos na kami.

So I walk alone with my phone in my hand, playing chess. Paulit-ulit ganto ang nagyayari, isa, dalawa, tatlong beses na.

Pinipilit ko sanayin, pero yong mga nadadaanan ko kasi may mga memoryang paulit-ulit bumabalik sa utak ko. Malungkot ang gabi, pinalulungkot pa ng mga masasayang ala-ala ko.

May narinig akong tawa sa likudan ko, napa-bagal ang lakad ko pero nag-chechess pa din ako.

That laugh, the voice sounds so familiar. Pero hindi ko ito pinansin at tinuloy ang lakad ko, yet I hear it more clearly.

Fucking hell, Arthur is walking in the back with someone.

Tumingin ako sa likod ko, I saw a figure of him wearing his black shirt. I know his figure, memorize ko iyon kahit sa malayo alam ko na siya iyon. And I hate the fact that I know it's him.

I feel heavy realizing kasama ko siya mag-lakad pero hindi ko kasabay.

I walk faster away from them, and I know di siya dito dadaan kasi may isa pang daanan na mas malapit na hindi na dadaan sa amin.

Now I realize he was adjusting the way para ihatid ako. Lalo ako nilamon ng hiya kaya lalo ko binilisan ang lakad hanggang sa wala na akong boses na naririnig mula sa kanya.

Fuck, ayoko nga sana siya makasabay pero lintik ito.

I hate this moment, dahil hindi ko na naman siya kasabay. Ang lungkot ko na naman habang naglalakad, wala akong marinig na konting ingay o biruan asaran sa daan.

Nakakainis, ayoko na ng ganto.

Avery:

Nakasabay ko siya kanina Reia, ayoko na.

|@vowels