« បញ្ជាក់យ៉ាងមិចទៅ? ទេីបសិស្សច្បងព្រមជឿ...ជឿខ្ញុំនោះ? »នាងតូចហេរីនបេីកភ្នែកភ្លឹសៗមេីលទៅបុរសកំពូលមានមន្តស្នេហ៍ឈរនៅក្បែរខ្លួនសឹងតែប៉ះគ្នានោះដោយសំឡេងរអាក់រអួល
« គឺ~~~~» ជុងហ្គុក ញញឹមសមចិត្តក្រោយនាងតូចចង់ដឹងអំពីវាយ៉ាងដូច្នេះ។ នាយអោនទៅត្រង់ប្រលោះក.នាងបម្រុងនិងថេីបទៅហេីយតែនាងឈានជេីងទៅក្រោយគិចពីនាយផុត
« សិ...សិស្សច្បង?? »
« មិនស្រឡាញ់បងទេឬ? »លេីកចញ្ចេីមសួរផ្ដេីមឡេីងសារជាថ្មីនិងសសៀចូលទៅរកនាងជាបន្តបន្ទាប់ឥតឈប់ជំហានជេីង
« ស្រឡាញ់តែ.....គឺ... »
ហេរីននៅតែអេះអុញហាក់មិនដឹងថាត្រូវផ្ដល់ចម្លេីយអោយទៅនាយវិញយ៉ាងមិចទេព្រោះក្នុងចិត្តបានដឹងពីអ្វីដែរនាយចង់បានច្បាស់ណាស់។
ចិត្តមួយចង់ព្រមចិត្តមួយទៀតក៏ប្រឆាំងនិងគំនិតនេះវិញ បេីចឹងគួរជ្រេីសយកតាមមួយណាទៅលោកអេីយពិបាកសម្រេចចិត្តណាស់!!!!!!
« បងមិនបោះបង់ឯងចោលនោះទេ...ជឿបងទៅ»
នាងតូចងេីបមុខមកសម្លឹងសិស្សច្បងបណ្ដូលចិត្តដែរពោលពាក្យយ៉ាងផ្អែមពីរោះមកកាន់នាងឥឡូវនេះ ។ ចឹងៗអីតេីនាងអាចប្រកែកបានដែរឬក៏អត់ទៅនៀក??
« សិស្សច្បងមិននិយាយលេងទេ តេីមែនទេ?ថាសិស្សច្បងនិងមិនបោះខ្ញុំចោលនោះទេ? »
ជុងហ្គុកសេីចយ៉ាងស្រស់រួចសូកដេីមដៃមាំទាំទៅទាញចង្កេះនាងមកក្រសោបជាប់ខ្លួនរួចទម្លាក់បបូរមាត់ទៅថេីបថេីរៗលេីបបូរមាត់របស់នាងមុននិងដកមាត់ចេញវិញនិយាយបន្ត^
« បងមិចនិងអាចបោះក្មេងគួរអោយស្រឡាញ់ដូចជារីននោះ~មិនអាចទេ »
ដោយការព្រៀងរវាងគេទាំងពីរបានចរចារគ្នារួចរាល់ហេីយអស់ជុងហ្គុកក៏មិនទុកយូរអោយជូរប្អូមដែរគេប្រញេប្រញាប់ចាត់ការចំណីដែរនិងនិងមុខរបស់ភ្លាមៗ។
ការរួមមេត្រីក៏ចេះតែរោលរាលទៅពីមួយដំណាក់ទៅមួយដំណាក់រហូតក្មេងដែរជាលេីកទីមួយត្រូវបានគេពង្វក់បានយ៉ាងងាយលុងខ្លួនទៅជាមួយសិស្សច្បងសង្ហសរសឹងតែដកខ្លួនចេញមិនរួចទៅហេីយ។
