Çok fazla bekletmek istemediğim için yazmaya ve atmaya karar verdim.
Umarım severek okuyacağınız bir bölüm olur.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Aysu'nun karmakarışık zihni..)
17|Yalanlarla süslenmiş gerçekler.
Küçük bir kız çocuğu yaşıyordu zihnimde.
Öylesine savunmasız, çaresiz, yardım bekleyen, çocuk kanadı kırılmış.
Zihnimdeki kız çocuğu bendim. Belki soğuk bir balkon köşesinde değildi ama zihnimde olmasıyla eş değerdi benim için.
Zihnim; ürkütücü bir mezarlıktı.
O kadar fazla düşünceler dönüyordu ki, başımda, onları kuşlara değil kargalara benzetirdim. Çünkü zihnimdeki mezarlığın etrafında anca kargalar olurdu.
Tam zamanında bitirmişken kapıyı açarak, aşağıya inmeye başladım. İndikçe daha çok sıcaklamaya başlıyordum. Merdivenlerin bitiminde duraksarken, Turan'ın şömineye odun attığını gördüm. Gerçekten buradaydı ve karşımdaydı. Dudaklarımda buruk bir tebessüm oluşurken, iç çektim. Özlemiştim. Hem de delicesine. En çok koyan ise bu kadar kısa bir zaman dilimin de ona bu denli bağlanmamdı.
Olduğu yerde hafif yan dönerek bana baktı. Bu kez yüzünde maskesi yoktu. Bu yüzden, özlediğim ve aşık olduğum sert çehresi gözler önündeydi. Alt dudağımı içten ısırırken, göz bebeklerim hatta kirpiklerim bile titredi. Çünkü onu ilk kez kirli sakalında görüyordum. O kadar yakışmıştı ki, kalbim teklemedi desem yalan olurdu. Dağınık, uzamış saçları ve kirli sakalı onda farklı bir aura oluşturmuştu.
Ve ben bu haline bir kez daha tutulmuştum.
"Orada dikilmeye devam mı edeceksin?"
Aniden konuşmasıyla, hissettiğim tüm duygular dağılırken, gerçekler bir kez daha yüzüme tokat gibi çarptı. Onu öylesine özlemiştim ki, bir an yaşadığım tüm acı veren günlerimi geride bırakmıştım. Lakin bunu yapamazdım. Hiç görülen kendimi hiç göremezdim. Onu seviyordum ama bu kalbimi kırmadığı anlamına gelmiyordu.
