Sa isang maliit na bayan, may dalawang pusong nagmamahalan na natagpuan ang ligaya at lakas sa bawat yakap. Si Wendell at ako, ang aming pag-ibig ay tila walang hanggan at hindi matapos-tapos.
Ngunit sa paglipas ng panahon, nagbago ang takbo ng kapalaran.
Isang gabi, sa gitna ng kahapong naglalaho, may bigat na dumapo sa pagitan namin. Ang hangin ay nagdala ng mga hindi nasabi at mga luha na hindi napawi. Sa sandaling iyon, nag-iba ang aming mga buhay nang lubusan.
Nakaupo kami sa paborito naming lugar, na nakatingin sa bayan na sumasalamin sa mga alaala namin. Ang katahimikan ay humahalimuyak sa paligid, at ang aming mga damdamin ay humahagulgol sa kawalan ng mga salita. Tiningnan ko si Wendell, umaasang makakita ng mga sagot, ngunit ang kanyang mga mata ay nanatiling malayo.
"Alex," bulong niya, ang kanyang tinig ay puno ng kalungkutan at pagsuko. "Hindi ko na kaya ito. Hindi na ako puwedeng manatili sa ating relasyon."
Biglang bumagsak ang aking puso, at hindi ko maintindihan ang biglaang paghihiwalay na ito. ""But... but why?" I managed to choke out, my voice cracking with the weight of my emotions.
Tumitig si Wendell sa malayo, hindi makatingin sa aking mga mata. "I've realized that I need to follow my dream of becoming a pilot. It's something I've always wanted, and I can't ignore it any longer."
Ang sakit ay sumalubong sa aking dibdib, at hinawakan ko ang kanyang kamay na umaasa na babalik siya sa akin. "Pero ano ang mangyayari sa atin? Ano ang mangyayari sa pag-ibig na pinagsaluhan natin?"
Tinanggal niya ang kanyang kamay mula sa aking hawak, iniwan ako na walang laman. "Minsan, ang mga pangarap ang nauuna, Alex. Kailangan kong sundan ang aking pangarap at tingnan kung saan ito ako dadalhin. Hindi ko na maaaring patuloy na humadlang."
Ang luha ay hindi ko mapigilang umagos, at sa gitna ng aking sakit. Gustong gusto ko siyang pigilan, gustong gusto ko siyang yakapin para hindi na siya umalis sa'kin ngunit hindi ko magawa.
Naiintidihan ko, sino ba naman ako para ipagpalit n'ya sa pangarap n'ya diba? Sino ako para pigilan s'yang tuparin ang pangarap n'ya. In order to achieve his dream, kailangan niyang wasakin ako ng ganto.
Don't leave me please? Alex. I'm pregnant. Yan ang gustong sabihin sa kanya para lang pigilan s'ya. Pero hindi ko magawa, hindi ko kaya. Dahil kung ako rin ang gagawa nang kwento namin dalawa, pipiliin kong abutin n'ya ang pangarap n'ya, kaysa magsisi sa tabi ko.
Ang mga araw ay nagdaan, at sa bawat araw na lumilipas, ang sakit ay hindi nawawala. Sinubukan kong hanapin ang lakas sa suporta ng mga kaibigan at pamilya, ngunit ang pagkawala ni Wendell ay patuloy na sumasakit sa aking puso. Ang bayan na kung saan kami nagmahalan ay naging isang lugar ng alaala at lungkot.
Narinig ko ang mga kuwento ng pag-unlad ni Wendell, habang siya ay sumusulong sa kanyang pangarap na maging piloto. Lumilipad siya sa mga langit, inaabot ang mga ulap, at iniwan ako sa lupa, nag-iisa at nasasaktan. Ang kanyang dedikasyon at pagsisikap ay nagpapakitang-gilas sa bawat hakbang na kanyang ginagawa.
At habang pinagmamasdan ko ang kanyang tagumpay, hindi ko maiwasang maramdaman ang halong pagmamalaki at sakit. Ang aming mga landas ay maaaring naghiwalay, ngunit ang mga alaala ng ating pag-ibig ay nananatiling nakaukit sa aking puso.
Patuloy akong naglalakad sa mga lansangan ng aming bayan, dala ang sakit at alaala ng ating pag-ibig. At sa bawat hangin na dumadaan, umaasa ako na isang araw, maaaring magtagpo muli ang ating mga landas, at muling mabuo ang ating mga pangarap.
At sana sa muli naming pagkikita ay malaman niya ring may anak siya sa'kin, na siya ang ama nang dinadala ko.
Natupad mo nga ang pangarap mo, ngunit, iniwan mo naman kami nang anak mo.
I hope you're happy Wendell.
JUNYARD.
