មេរៀនស្នេហ៍ ប្រុសកំពូលមារ🖤 [End] ✅

Ch40: កូននរណា?

តាំងពីថ្ងៃនោះមក ទំនាក់ទំនងរវាងអ្នកទាំងពីរមានតែការឈឺចាប៉ ការយល់ច្រលំ វាគ្មានថ្ងៃអាចផ្សះផ្សាបានឡើយ។ ថេយ៍ចង់បកស្រាយគ្រប់យ៉ាងប្រាប់គេណាស់ តែគេមិនព្រមស្ដាប់អ្វីម្យ៉ាង ដឹងត្រឹមថានាយក្បត់គេ គេក៏ចាប់ផ្ដើមប្រែប្រួលបែមកធ្វើទុក្ខទារុណកម្មនាយតាមកំហឹង។
បន្ទប់ដែលធ្លាប់តែផ្អែមល្ហែម នៅជាមួយគ្នាស្អិតរមួតប្រែក្លាយជាកន្លែងឃុំឃាំងទាសករស្នេហាដូចជានាយទៅវិញ។ ពេលធ្វើមិនត្រូវចិត្តគេ គេក៏ចាប់នាយដាក់ច្រវ៉ាក់នៅទីនេះ មិនឲ្យទៅណា ហើយក៏លែងសូវត្រឡប់មកផ្ទះដូចមុន ទោះមកក៏មកទាំងស្រវឹងជោគខ្លួន រួចក៏ចាប់ផ្ដើមប្រើហិង្សានិងរំលោភបំពានលើនាយទាំងមិនស្ដាប់ពាក្យអង្វរកអ្វីទាំងអស់។ តើនាយត្រូវនៅបន្តបែបនេះយូរប៉ុណ្ណាទៅ?
"ឌែតឌីលែងត្រូវការពួកយើងទៀតហើយមែនទេ? ហេតុអីក៏គេចិត្តដាច់ដល់ថ្នាក់នេះ?"
ក្រោយពិនិត្យដឹងថាកូននាយជាកូនស្រីទៀត គេក៏បង្ហាញការមិនពេញចិត្តកាន់តែខ្លាំង លែងបារម្ភ ខ្វល់ខ្វាយ ទើបរឿងធ្វើបាបនាយ វាកាន់តែងាយស្រួលសម្រាប់គេ។ កូន៨ខែទៅហើយតែគេនៅមិនព្រមចោលចរិកល្មោភកាមទាល់តែសោះ។ សំណាងហើយដែលមួយរយៈនេះគេមិនសូវមកផ្ទះ មិនអ៊ីចឹងនាយមិនដឹងថាគួរថែរក្សាកូនចេញពីដៃគេយ៉ាងម៉េចទៀតទេ។
~គ្រាំងៗ
"បើកទ្វារ!"
សប្បាយអរមិនទាន់អស់ចិត្តផង ទ្វារបន្ទប់ក៏ត្រូវបានគោះខ្លាំងៗដោយមនុស្សស្រវឹងពីខាងក្រៅ។ ថេយ៉ុងដឹងក្នុងចិត្តច្បាស់ណាស់ បើឲ្យគេចូលមកបាន គេច្បាស់ជាធ្វើទុក្ខបុកម្នេញនាយមិនខាន។
"ឆាប់បើកទ្វារភ្លាម! លឺទេ គីម ថេយ៉ុង?!"
នាយតូចខ្លាចដល់ថ្នាក់ចូលទៅរត់ពួននៅក្នុងទូខោអាវ អង្គុយឱបក្បាលជង្គង់មិនហ៊ានសូម្បីបន្លឺសម្លេង។ តែធ្វើបែបនេះគិតថាអាចគេចពីមារកំណាចបានឬ វាមានតែធ្វើឲ្យគេខឹងលើសដើម ទើបត្រូវទម្លុះទ្វារចូលមករកអ្នកខាងក្នុង។
"អូនគិតថាគេចពីយើងបានឬយ៉ាងម៉េច?"
ទោះស្រវឹងមែន តែនាយក៏មិនភ្លើ នៅអាចមើលឃើញច្រវ៉ាក់ដែលនាយបានដាក់ជាប់ជើងរាងតូចដែលអូសបន្លាយពីជើងគ្រែរហូតដល់ក្នុងទូខោអាវ។
"ចេញមក!"
"អាស... ជេឃេ!"
ខ្លួនតូចត្រូវគេចាប់ទាញតាមច្រវ៉ាក់រហូតខ្លួនប្រាណត្រូវរមាលទៅតាមការអូសទាញឲ្យចូលទៅរកគេ។ តាំងពីត្រូវគេធ្វើបាបកន្លងមក នាយតូចក៏បាក់ស្បាតនឹងគេខ្លាំង មិនហ៊ានសូម្បីតែងើយមើលមុខចំ។
"ក្បាលរឹងពិតមែន! គិតថាទ្វារប៉ុណ្ណឹងធ្វើស្អីយើងកើតហេស?"
ដឹងតាំងពីដំបូងមកម្ល៉េះថាខ្លួនគេចទៅណាមិនរួច តែនាយនៅតែមិនហ៊ានប្រឈមមុខនឹងគេដដែល។ មាត់និយាយថានឹងព្រមឲ្យគេដាក់ទោសគ្រប់យ៉ាងជាថ្នូរដោះលែងគ្រប់គ្នាឲ្យមានសេរីភាព តែដល់ពេលមែនទែនក៏ខ្លាចគេឡើងរួញខ្លួន។
"អូនឈឺពេញខ្លួនអស់ហើយ បងកុំធ្វើបាបអូនទៀតអី ហឹកៗ"
"មនុស្សក្បត់សមតែទទួលបានបែបហ្នឹង"
"អាស... កុំ... កុំអី ហឹកៗ"
ពោះនាយប៉ោងប៉ុនកញ្ជើទៅហើយ គេធ្វើមើលមិនឃើញឬយ៉ាងម៉េចបានជានៅចង់ប្រព្រឹត្តរឿងឃោរឃៅអស់នោះទៀត?
"នៅឲ្យស្ងៀម!"
"ឈប់ទៅ អូនកំពុងពរពោះកូនរបស់បងណា៎"
"ដេកឲ្យស្ងៀមហើយកន្ធែកជើងឲ្យយើងទៅបានហើយ យើងធ្វើតែអូនតាស មិនបានប៉ះកូនអីបន្តិច!"
"បង... ហឹកៗ កុំអី មិនអាណិតអូន អាណិតដល់កូនផង"
បើគេថ្នមមិនថាទេ តែគេតែងតែចាប់ផ្ដាច់ហែកសម្លៀកបំពាក់នាយ ហើយក៏សម្រុកចូលមកឆៅៗធ្វើឲ្យច្រកស្នេហ៍របស់នាយឈឺចាប់ជាប្រចាំ។
"បិទមាត់!"
"អាក៎!"
ថេយ៉ុងស្រែកមួយវ៉ាសរួចក៏បាត់មាត់ឈឹងក្រោយគេមកទ្រោបពីលើ រួចក៏រុញភាពរឹងមាំចូលមកក្នុងខ្លួននាយទាំងស្រស់ៗ ដោយមិនស្ដាប់ហេតុផលអីបន្តិច។
"អឹស... នៅស្រួលដូចដើម"
ហេតុផលដែលនាយចេះតែផឹកស្រាក្រោយពីបញ្ចប់ការងារ ព្រោះនាយចង់ផឹកវាបន្លប់ទុក្ខ និងបំភ្លេចរឿងឈឺចាប់ ស្អិតទ្រូងទាំងប៉ុន្មានដែលរាងតូចបានធ្វើដាក់នាយ។ តែចង្រៃអី វាកាន់តែធ្វើឲ្យបេះដូងរបស់នាយឈឺពើតផ្សាលើសដើម ហើយវិធីតែមួយគត់ដែលអាចធ្វើឲ្យនាយបញ្ចេញកំហឹងបាន គឺការធ្វើរឿងលើគ្រែជាមួយគេតែម្នាក់គត់។
"អាស... បានហើយៗ ហឹកៗ"
នាយតូចចុកអួលផ្សាពេញផ្នែកខាងក្រោមទាំងអស់ ពេលគេចាប់លើកជើងជាប់ និងសម្រុកចូលញាប់ស្មេរមិនអាណិតអ្នកទម្ងន់បន្តិចសោះឡើយ។
"មាត់ច្រើនមែន!"
"អឹម...ហឹក"
ពេលនាយប្រកែកគេក៏ឱនមកបំបិទមាត់នាយទាំងកំហក ធ្វើឲ្យនាយតូចរកកល់ចង់ក្អួតព្រោះតែក្លិនស្រាចេញពីមាត់គេ។ កណ្ដាត និងខ្លួនប្រាណរបស់គេក្ដៅដូចភ្លើង ពេលនេះមានអារម្មណ៍ថាដូចជាមានដុំភ្លើងមួយកំពុងជ្រៀតចូល ញាត់ញៀតនៅក្នុងខ្លួននាយយ៉ាងអ៊ីចឹង។
"អាស ហាស ជេឃេ... អូនឈឺណាស់ បងឈប់ទៅ"
ខ្លួនប្រាណនាយតូចញ័រទទ្រើកចាប់ផ្ដើមឈឺកាន់តែខ្លាំងពេលគេជិតដល់គោលដៅនិងកាន់តែបន្ថែមល្បឿនលឿនទៅៗ និងញាប់ទៅៗរហូតដល់រាងតូចឈឺផ្សា និងក្រហាយជាខ្លាំង។
"ហាស... "
ក្រោយដល់ចំណុចកំពូលរាងក្រាស់ក៏បញ្ចូលគ្រប់យ៉ាងឲ្យទៅនាយតូចដូចរាល់ដងតែចម្លែកអីលើកនេះ ពេលដែលនាយដកភាពរឹងមាំចេញមកវិញវាក៏ដាមដោយកំណកឈាមនិងមានឈាមជ្រៀបហូរចេញពីត្រង់នោះរហូតប្រឡាក់ភ្លៅស្រឡូន ទើបនាយចាប់ផ្ដើមភ្ញាក់ខ្លួន និងផ្ដើមពិនិត្យម្ចាស់ទឹកមុខស្លេកស្លាំង។
"ថេយ៉ុង?"
"អូន... អូនឈឺណាស់... បង... បងជួយកូនយើងផង ហឹកៗ"
នាយចុកពោះខ្លាំងណាស់ តើអាចទេដែលកូនមានរឿងអី?
ថេយ៍ភ័យយំសស្រាក់ ស្លន់ស្លោប្រឹងខ្ញាំដៃរបស់គេឲ្យគេមេត្តា តែគេនៅឈរធ្មឹងហាក់មិនចង់ជួយនាយនិងកូនទាល់តែសោះ។ គេលែងចង់បានកូននេះទៀតហើយឬ?
"ជេឃេ... បងនាំអូនទៅពេទ្យផងទៅ អូនខ្លាច ខ្លាចថាកូនមានរឿងអី"
"ហើយយ៉ាងម៉េច? យើងគ្មានបំណងចង់បានកូនស្រីម្នាក់នេះតាំងពីដំបូង!"
គេនិយាយបែបនេះបានន័យយ៉ាងម៉េច? មិនថាកូនស្រីឬប្រុសទេ សុទ្ធតែជាតំណក់ឈាមរបស់គេទាំងអស់ ហេតុអីក៏គេមិនមេត្តាកូនកំសត់ម្នាក់នេះខ្លះផង?
"បងជួយគេផងទៅ គេគ្មានកំហុសទេ បើបងចង់ដាក់ទោស ដាក់ទោសតែអូនម្នាក់បានហើយ អូនសូមអង្វរបង"
"អូនមានអីដោះដូរ?"
"ឲ្យតែបងមេត្តា ដោះដូរដោយជីវិតក៏អូន... ព្រមដែរ"
កម្លាំងនិងស្មារតីរបស់នាយតូចកាន់តែខ្សោយទៅៗ តែក៏នៅទ្រាំនិយាយលន់តួរឲ្យគេអាណិត។ បើទោសរបស់នាយដែលក្បត់គេគឺជាការដោះដូរដោយជីវិត នាយសុខចិត្តប្រគល់ជីវិតឲ្យគេ តែនាយមិនអាចឲ្យកូនមកវេទនាជាមួយបានទេ។
ទោះការមានកូនមិនមែនជាអ្វីដែលនាយចង់បានពីដំបូង តែពេលនេះនាយស្រលាញ់គេណាស់ ខិតខំមើលថែគេរៀងរាល់ថ្ងៃ និយាយជាមួយគេរាល់ថ្ងៃទោះគេមិនទាន់អាចស្ដាប់បានក៏ដោយ។ នាយចង់ឃើញមុខកូន ចង់ចិញ្ចឹមមើលថែគេដោយផ្ទាល់ដៃ នាយថែមទាំងបានរកនឹកដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនស្រីជាទីស្រលាញ់ទៀតផង។ បើបាត់បង់គេ តើឲ្យនាយធ្វើចិត្តបែបណា?