|| ကျုံးချိုးပွဲတော် ညနေခင်းဝယ် လကြည့်ရင်း မီးပုံးယှဉ်ပြိုင်ကြမယ် [ အပိုင်း ၂ ] ||
သို့ပေမဲ့ ဆွေးစရာ အကြောင်းမလှသလို ဖြစ်နေရင်တောင် သူသွားတော့ သွားရမှာပါပဲ ။ သူက မိုးအရှင်သခင်လို ရာစုနှစ်ပေါင်းများစွာ ဧကစာရီကျင့်ကြံသူမဟုတ် ။ မြေအရှင်သခင်လိုလည်း လက်ထဲမှာ လျို့ဝှက်တာဝန်တန်းလန်းနဲ့ မဟုတ်သလို အသေချာဆုံးကတော့ ရေအရှင်သခင်လို သူလုပ်ချင်ရာ လုပ်နိုင်သူ မဟုတ်ဘူး ။ သူက အရေးပါအရာရောက်သူ မဟုတ်ပေမဲ့ သူအနေနဲ့ ပွဲလမ်းတွေ သဘောမကျလို့ ဆိုပြီး တက်ရောက်ဖို့ အသည်းအသန် ငြင်းဆန်နေခဲ့ပြန်ရင်လည်း မကြာမတင်မှာ သဘောမကျ မကျေမလည်မှုတွေ ပေါက်ဖွားလာစေနိုင်ပြီး ပြောစရာတွေ ဖြစ်လာလိမ့်မယ် ။ ဒါတွေကို သူအနေနဲ့ စိတ်ထဲမထား အာရုံ မစိုက်ပေမဲ့ ကျွင်းဝူကို အခက်တွေ့စေနိုင်တယ် ။ ဒါကြောင့် သူက ရှီးချင်းရွှမ်ရဲ့ ဖိတ်ကြားမှုကို ချက်ချင်းလက်ခံလိုက်တယ် ။
" ဟုတ်ပါပြီ ! အချိန်ကျရင် ကျွန်ုပ် သေချာပေါက် လာတက်ရောက်ပါ့မယ် "
ဒီရက်တွေထဲမှာ ရှဲ့လျန်ဟာ နည်းလမ်းပေါင်းစုံ အသုံးပြုခဲ့ပေမဲ့ ချီရုံကို အဲဒီလူရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာထဲကနေ ခွဲထုတ်ဖို့ မအောင်မြင်သေးဘူး ။ ချီရုံကတော့ သူ့ကိုယ်သူ အတော်လေး သိပ်ကျေနပ်နေလေရဲ့ ။ ကံကောင်းတာက ကူကျစ်တစ်ယောက်ရှိနေပြီး သူ့ " အဖေ" ကို မငြီးမငြူကျွေးမွေးပြုစုနေပေလို့ပဲ ။ မဟုတ်ရင် ရှဲ့လျန်တစ်ယောက် သူ့ပါးစပ်ထဲကို ဘာမှ ထပ်ထိုးထည့်မပေးချင်တော့ဘူး ။ ကျုံးချိုးပွဲတော်ရက် ရောက်လာတဲ့အခါ ရှဲ့လျန်က ဖူကျိနတ်ကွန်းလေးရဲ့ အပြင်မှာ အစီအရင်တစ်ခုရေးဆွဲပြီး တံခါးကို အပြင်က သော့ခတ်ကာ ချီရုံကို တုတ်နှောင်ထိန်းသိမ်းထားဖို့ ရော့ယယ်ကို ထားခဲ့ပြီး ကောင်းကင်ဘုံဆီ သတင်းပို့ရန် ထွက်လာခဲ့တော့တယ် ။
ကဗျာ အလင်္ကာတွေထဲတော့ ဤသို့ဤနှယ် ဖွဲ့ဆိုလေ့ရှိကြတယ် :
" ကောင်းကင်ပေါ်က ကျောက်စိမ်းဖြူမြို့တော် ဘုံဆယ့်နှစ်ဆင့်တွင် မြို့ငါးမြို့ဖြစ်တင် ၊ ကျွန်ုပ်ဦးခေါင်းပေါ် နတ်မင်းဂရုဏာတော် ညင်သာစွာထိတွေ့ခဲ့သော် ၊ ထုံးဖွဲ့ဆံနွယ် အမတသူတော်စဉ်ဘဝကို ခံယူမယ် " ။
