|| စိတ်ကို ရှုပ်ထွေး ထူပူသွားစေသည့် ပဟေဠိဆန်ဆန် ပုရောဟိတ်ကြီး၏ စကားထာ [ အပိုင်း ၂ ] ||
ရှဲ့လျန်ရဲ့ ပထမဆုံး တုန့်ပြန်မှုက ဖန်းရှင်းကို လှမ်းဆွဲပြီး ခုတ်ချလိုက်ဖို့ပဲ ။ ဒါပေမဲ့ မခုတ်ခင် တစ်ချက် ဖျတ်ခနဲ ကြည့်တတ်တဲ့ အကျင့်ကောင်းလေး သူ့မှာ ရှိနေတာ ကံကောင်းတယ် ပြောရမယ် ။ ခုတ်ချတော့မဲ့ဆဲဆဲ သူ့ကိုယ်သူ တားဆီးလိုက်ပြီး ခေါ်လိုက်တယ် ။
" စစ်သူကြီးဖေ?"
အဲဒီသူက ကိုယ်ခန္ဓာကို တစ်ပတ်လှန်လိုက်ပြီး ခုန်ထလိုက်တယ် ။ သူက ဖေမင်ပဲ ။ သူက ပုခုံးပေါ်က ဖုန်တွေကို ခါလိုက်ရင်း မယုံနိုင်လောက်အောင် သက်တောင့်သက်သာ ရှိစွာနဲ့ သူတို့ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရင်း ပြောလာတယ် ။
" ကြည့်ရတာ အိမ်ရှေ့စံ အရှင့်သားနဲ့ အဆွေတော် တစ္ဆေဘုရင်တို့က ဒီမှာ အေးအေးဆေးဆေး သာယာပျော်ရွှင်နေကြတယ်နဲ့ တူတယ်"
ရှဲ့လျန်က ပြောတယ် ။
" မဆိုးပါဘူး မဆိုးပါဘူး .. ဒါပေမဲ့ စစ်သူကြီးဖေ သင်အဆင်ပြေရဲ့လား ? တစ်ခုခုကျိုးတဲ့ အသံမျိုး ကျွန်ုပ်ကြားလိုက် သလိုလိုပဲ... "
ဖေမင်က ပြောတယ် ။
" အိုး ... ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး .. အိမ်ရှေ့စံ အရှင့်သား စိတ်ပူပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ... အဲဒီ ကျိုးတဲ့ အသံက ကျွန်ုပ်ရဲ့ အရိုးမဟုတ်ပါဘူး .. ဒါပေမဲ့ ဒီအရိုး"
သူက ပစ္စည်းတစ်ခုကို မြှောက်ပြတယ် ။ ထိုအရာက ကံဆိုးသူမောင်ရှင် ဟိုလူရဲ့ ပေါင်ရိုးဖြစ်ပြီး အရိုးက ကွေးကောက် ကျိုးကြေနေကာ ရုပ်လုံးတောင် မပေါ်တော့ဘူး ။
သူက ထပ်ပြောတယ် ။
" ဒီညီနောင်ကောင်းရဲ့ အကူအညီကြောင့်သာ ဒီဖေက တောင်မိစ္ဆာ ကိုယ်ထည်ထဲကနေ လွတ်မြောက်နိုင်မဲ့ လမ်းကို တူးဖောက်နိုင်ခဲ့တာ .. ဒါက ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ အရိုးဖြစ်ပေမဲ့ တကယ့်ကိုကြံ့ခိုင်တောင့်တင်းတဲ့ အရိုးတွေနဲ့ ယောကျာ်းကောင်းတစ်ယောက်လို့ ယူဆလို့ရတယ်"
သူပြောပြီးချက်ချင်းပဲ သိပ်မဝေးတဲ့နေရာမှာ အပေါ်ကနေ ဒုတိယမြောက်လူပုံသဏ္ဌာန်တစ်ခု ထပ်ပြုတ်ကျလာပြီး မြေကြီးပေါ် ပြင်းထန်စွာ ထိုးကျလာတယ် ။ သူတို့ အုပ်စုလိုက်သွားကြည့်ကြတဲ့အခါ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ကျလာတာ ဖေရှို့ပဲ ။ အမှန်တော့ တကယ်က လူနှစ်ယောက် ။ သူ့ရဲ့ လက်မောင်းကြားမှာ ပန့်ယွဲ့ကို ကာကွယ်ထားပြီး ပန့်ယွဲ့ရဲ့ လက်ထဲမှာတော့ ခေါ့မော်နဲ့ ရုံကွမ်တို့ ပါဝင်တဲ့ မြေအိုးမည်းမည်းနှစ်လုံး ပိုက်ထားတယ် ။ သူတို့ နှစ်ယောက်လုံးဟာ မျက်နှာဖြူဖတ်ဖြူလျော်နဲ့ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေပေမဲ့ ကြီးကြီးမားမား စိုးရိမ်စရာရှိဟန်မတူဘူး ။ သူတို့က အလျင်အမြန် ကုန်းထလာကြပြီး ဖေရှို့က မြေမှုန်တချို့ ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း ပြောတယ် ။
