Zorgen Om Niks....Toch?? // Mabbie

hoofdstuk 31

Pov: robbie

*2 dagen later*

We mogen eindelijk allemaal het ziekenhuis verlaten. Met jair gaat het ook weer goed alleen moet hij nog veel rust nemen. Maar ik maak me nog zorgen om matt want die heeft zich nog niet na laten kijken. Ik ben nu alleen met de dokter en jair en matt zijn even weg. Ik kan het nu vragen. "Uhm dokter?" Zeg ik. "Ja?" "Is het nog een mogelijkheid dat u matthyas nog snel kan nakijken voor we gaan, want hij is niet nagekeken na het ongeluk" Vraag ik. Ze kijkt me aan. "Is hij niet nagekeken?" Vraagt ze verbaast. Ik schud mijn hoofd. "Hij wilde het niet" zeg ik. Ze knikt. "Ja als hij terug is kan ik wel even wat testen doen" zegt ze. "Bedankt" zeg ik. Matt komt hierna gelijk naar binnen. "Klaar om te gaan?" Vraagt hij vrolijk. Hij wil echt weg. Maar ik laat hem niet eerder weggaan voor hij is nagekeken. "Uhm matt kom maar even op het bed zitten" zeg ik. Hij kijkt me verbaast aan maar doet wel wat ik zeg. "Matthyas, ik ga nog even een paar testjes doen voor je gaat goed?" Vraagt ze. Matthy kijkt me aan. "Matt het is gwn om te kijken of je oké bent" zeg ik. Ik knikt klein. Hij weet dat hij niks kan doen. De dokter doet een paar testen totdat matthy opeens allemaal bewegingen maakt en zijn ogen draaien weg. "HELP, IEMAND HEEFT EEN BEROERTE" roept de dokter. Jair gaat ook naar matt. "Ik ben ook een dokter" zegt hij. Ze knikt. Er komen ook nog een paar verpleegkundigen bij. Ze leiden me naar de deur en doen dan de deur dicht. Daar sta je dan, buiten de deur van je vriendje die een beroerte heeft.

Pov: jair
Ik help de dokters een beetje maar ik kan niet veel doen. Waarom gebeurt dit hem ook weer. Ik zie robbie ook breken op de gang. "Meneer, misschien is het beter als u naar hem toe gaat" zegt een verpleegkundige. Ik knik en loop naar de deur. Ik doe hem open en dan gelijk weer dicht want robbie wou al naar binnen lopen. "Hey hey, rustig maar" troost ik hem. Niet dat het veel helpt. "Je kunt nu niet naar binnen maatje, er word goed voor hem gezorgt" zeg ik. Robbie knikt en gaat zitten. Ik ga naast hem zitten. 10 min later komt de dokter naar buiten. "Het gaat goed met hem maar hij moet nog wel even blijven voor een paar testjes" zegt de dokter. "Oke dankuwel" zeg ik. Ik ondersteun robbie naar de kamer. We zien matthy liggen en robbie rent gelijk naar hem toe. "Ik ben oké robbie rustig maar" zegt matt zacht. Ik ga zitten op de stoel naast het bed en kijk hoe matthy Robbie probeert te troosten. Echt schattig.

Pov: matthy
Ik knuffel nu met een huilende robbie. Ik heb echt geen idee wat er gebeurde maar het voelde alles behalve vertrouwd. Ik zag de hele tijd wazig en kon mijn lichaam niet meer controleren. Na 20 min was dat wel voorbij. "Matt ik zei nog zo dat je jezelf moest laten nakijken" zegt robbie. Ik zucht. "Ja maar robbie dit kan nooit door de ongeluk komen" zegt jair. "Hoe heeft hij het dan opeens?" Zegt robbie.

"Ja het kan komen door een te hoog bloeddruk, hartritmestoornissen, suikerziekte of een te hoog cholesterolgehalte. Maar matt kan alleen een te hoge bloeddruk hebben maar het is raar want het is opeens heel plotseling" zegt jair. Ik zie aan jair dat hij nadenkt. "Het is een verhoogde kans als je rookt maar matt jij rookt toch niet?" Vraagt jair. Robbie kijkt me gelijk aan. Ik kan niet uitvogelen wat voor blik het is, boos of bezorgt. Ik denk ff na. Ja vroeger heb ik gerookt maar dat kan nu toch niks doen? "Echt matthy? Waarom had je het niet vertelt" zegt robbie opeens. Ik kijk hem raar aan. "Ik rook niet" zeg ik zacht. "Jaja eerst heel lang je bek houden en nu zeggen dat je het niet doet" zegt robbie boos. Hij staat op en loopt weg. Jair zit er nog. "Jair" begin ik. Hij staat ook op en loopt weg. Gelooft echt niemand mij? Denken ze nou echt dat ik rook?

Na een tijdje komt de dokter binnen. Robbie en jair zijn niet terug gekomen en dat doet me ergens een beetje pijn. "Hallo matthyas, hoe voel je je?" Vraagt ze. Ik haal me schouders op. "We zijn er achter gekomen waardoor je het misschien opeens had maar we willen je nog wel een paar vragen stellen oké?" Zegt ze. Ik knik. "Oke om gelijk te beginnen, rook je? Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Ze knikt. Zij gelooft me teminste wel. "Heb je wel gerookt? En zo ja, hoelang geleden?" Vraagt ze. "Ja vroeger wel maar dat was uhm 11 jaar geleden ofzo" zeg ik. Nu voel ik me oud. Ze knikt. "Slik je medicijnen?" Vraagt ze. Ik heb geluk dat robbie en de andere er nu niet zijn want ze weten niet dat ik medicijnen slik. "Ja, bromazepan" zeg ik. "Waarom slikt u die?" Vraagt ze. "Om rust in mijn hoofd te krijgen" zeg ik. Daar zijn ze ook voor. Ze knikt.