De On- en Offscreen avonturen van Pomaks

Hoofdstuk 9:

POV Makism

De opname begint.

Vince wandelt naar Caro en geeft haar een lange kus.

Emma, Camille, Maria, Yemi, Anna en Eva staan erbij.

"Waarom kijken jullie zo?", vraagt Vince na de kus aan zijn vrienden.

"Nee, gewoon. Jullie zijn ineens zo koppelachtig ofzo.", zegt Maria.

"Ik mag mijn lief toch kussen als ik dat wil.", zegt Vince. De anderen knikken.

"En we zijn gestopt."

De scène is nog lang niet gedaan, maar we moeten stoppen. Ik kijk naar Thomas.

"Ik vond die kus niet lang genoeg . Ik wil meer liefde en passie zien. En vooral veel langer."

Ik kijk Pommelien aan. Ze geeft me een verlegen glimlachje. Dat doet ze altijd bij kusscènes. Dan is ineens veel stiller en verlegener.

"Oké. We gaan dat nog eens doen.", zegt Thomas.

Normaal gezien vind ik kusscènes niet zo erg, maar nu staat de hele cast en crew erop te kijken.

Pommelien haar gezicht komt dichterbij, net als de camera.

Ze drukt voorzichtig haar lippen op de mijne en ik voel weer vlinders in mijn buik. Het duurt een hele tijd voordat Thomas de scène stop zet.

"En we zijn gestopt.", zegt hij uiteindelijk.

Pommelien en ik kijken elkaar verlegen aan. Het is altijd een beetje ongemakkelijk daarna tussen ons. Het voelt steeds alsof onze deal is verbrokkeld.

Ik voel hoe iedereen ons aankijkt.

"Dit was al beter, maar nog niet wat ik wil. Misschien moet iedereen een beetje afstand nemen van Pommelien en Maksim en dan proberen we het nog een keer.", zegt Thomas ten slotte.

Ik kijk hem dankbaar aan. Met iedereen die erop stond te kijken, was het veel moeilijker.

De camera begint opnieuw te draaien en ik ga weer dichter naar Pommelien toe. Nog voor ik mijn lippen op de hare druk, kijk ik in haar ogen en ik zie dezelfde gloed in haar ogen als in de mijne.

Ik kus haar en voel dat deze heel anders is als de vorigen. Deze voelt echter, intiemer. Alsof het wij zijn die kussen en niet Vince en Caro.

Pas na een hele tijd maak ik mijn lippen los van de hare. Ik wil dit gevoel niet meer loslaten. Het voelt alsof ik de hele wereld aan kan.

Ik durf Pommelien niet aan te kijken. Zou zij hetzelfde hebben gevoeld?

POV Pommelien

"En we zijn gestopt.", hoor ik Thomas zeggen. Ik denk toch dat het Thomas is. Ik weet even niets meer.

Het enige waar ik aan kan denken, is Maksim en zijn zachte lippen op de mijne.

Deze kus was anders. Ik weet dat we het allebei weten.

"Dit was exact wat ik wilde! Het leek net echt.", zegt Thomas enthousiast.

Ik denk dat hij ziet dat we allebei nogal weg van de wereld zijn, want hij gaat niet verder.

Ik kijk Maksim even snel aan en zie hoe hij al naar mij aan het kijken is.

Ik geef hem een kleine glimlach. Hij geeft er een terug.

Ik heb het gevoel alsof ik de wereld aankan. Het is een goed gevoel.

Aan de ene kant wil ik dat het gevoel nooit meer stopt, maar aan de andere kant denk ik aan onze deal.