Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti.
Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti.
Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl...
Size uup uzun bir bölümle geldimm! Karakterleri anlamanız için araya fotoğraflarını koyuyorum. Yorum yapmayı unutmayın can içlerim. Hadi bölüme koşalım ♥️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm 9: Kalbe Gömülenler
İsmail abimin "Seni almaya geldim." diyen sesini duyduğumda gülümsemem yüzümde donarken, hemen ifademi değiştirip sahte bir gülümseme kondurdum yüzüme.
Geri çekildiğimde bakışları yüzüme düşerken kaşları çatıldı. Beni tanıyan belki tek insan olabilirdi. Esra'yı kandırmak kolaydı çünkü çok masumdu, inanıyordu her dediğime. Ancak karşımda özleminden burnumun direğini sızlatan adam öyle değildi.
Yüzümü ellerinin arasına alıp "Abini gördüğüne sevinmedin mi güzelliğim?" deyince gülerek gözlerimi devirdim.
"Çok özledim tabii ki, ama bana şöyle deme demiştim."
Burnumu sıkarak "Hoşuna gittiğini biliyorum şam şeytanı, o yüzden demeye devam edeceğim." dedi muzip bir ses tonuyla.
Kocaman gülerek tekrar kollarımı beline dolayıp "İyi ki geldin İso.." dedim içten sesimle.
O benim yarım kalmış çocukluğumdu.. Hastalandığımda sabaha kadar başımda bekleyen, sırf paramız olmadığı için diğer çocukların elinde gördüğüm abur cuburları istemediğim, ancak canımın çektiğini bildiği için cebindeki son kuruşuna kadar benim için harcayan abimdi.
Boğaz temizleyen sesi duyduğumda takılmadım fakat ardından biri yüksek sesle öksürdü. Ölüyor mu diye kontrol etmek için arkamı döndüğümde Berzan sinirli ifadesini hemen değiştirip elini alnına yasladı.
"Çok ateşim var." diyerek suratıma bakınca napim der gibi baktım kafamı sallayarak.
Tekrar öksürüp "Boğazım da ağrıyor, çorbamı içemedim." deyince "Git iç." dedim yukarıyı göstererek.
Suratı bozulduğunda öyle tatlı olmuştu ki az kalsın gülecektim. Bakışları arkama döndüğünde o hasta halinden sıyrılıp yanımıza doğru gelirken İso'nun önüne geçtim. Bakışları bana döndü, suratı düz bir hal aldı.
İso beni yanına çektiğinde ona bakınca gülümsediğini gördüm. Ardından karşımdaki aileye bakıp geldiğindeki sinirli haline büründü.
Bir adım öne çıktığında yutkundum, umarım ortalık karışmazdı.
"Ben kardeşimi almaya geldim. Araştırdığım kadarıyla köklü bir ailesiniz, her yerde eliniz kolunuz olabilir. Ama bende boş insan değilim. Eğer bir zorluk çıkartacak olursanız savcı arkadaşım hazırda bekliyor."
Gözlerimi büyütüp hırkasına tutundum ve "Buna gerek yok." dedim ama bana dönmedi bile.
Boynunda atan damardan ne kadar sinirli olduğu belli olurken gerginlikle karşımdaki aileye baktım.
