နွေရိပ်ညို

မုန့်ဟင်းခါးသည်ကိုကြီး

"အွင့် အင့် အွတ် ပြွတ် ပြွတ်"

အနမ်းတွေက ကြမ်းသည်ဟုထင်ရသော်လည်း အိမ်ထောင်သက်ရင့်နေပြီဖြစ်သည့် ကိုကြီးက တစ်ဖက်လူကို စိတ်ပါအောင် ဘယ်လိုစွဲဆောင်ရမလဲဆိုတာသည်။ အထာနပ်သည်။ စောက်ဖုတ်မြင်တာနဲ့ ကိုကြီးဝင်းထွန်းလို လီးတန်းထည့်ပြီး အတင်းချုပ်လိုးတာမျိုးလည်းမဟုတ်။ သူ့လျှာကို အငမ်းမရစုပ်ရင်းဖြင့် သာယာမှုကိုပေးစွမ်းလို့နေသည်။

"အွင့် အွန့် အွန်း"

အတော်ကြာ နမ်းရှိုက်ပြီးသည့်နောက် ကိုကြီးရဲ့ အကြင်နာအနမ်းတွေကို မခံယူနိုင်တော့သည်အထိ မောဟိုက်လာတာကြောင့် ကိုကြီးရဲ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထုတ်ပြီး လူချင်းခွာလိုက်သည်။ အတန်ကြာ အသက်ရှူအောင့်ထားရတာကြောင့် သူ့ရင်ထဲ တုန်ရီလှိုက်မောနေရသည်။ စီးကရက်နံ့တွေကလည်း ကိုကြီးဆီကကနေတစ်ဆင့် သူ့နှုတ်ခမ်းဆီပျံ့နှံ့လို့လာတော့သည်။

"အရမ်းမောသွားလား ဆောရီးကွာ"

သူပြန်မဖြေနိုင်သေး။ အသက်ကိုသာ ဝအောင်ရှူရှိုက်နေရသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းနေသည့် သူ့ကို မကြည့်ရက်၍ထင်။ ကိုကြီးက သူ့ကျောပြင်ကို ခပ်ဖွဖွသပ်ပေးလာသည်။

"မင်းစိတ်မပါရင် ကိုယ်အတင်း မလိုးတော့ဘူးနော်။ မင်းဆန္ဒကိုအလေးမထားသလိုဖြစ်သွားတဲ့အတွက် ကိုယ်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဒေါသထွက်မိပါတယ်"

"ရ ရပါတယ်"

"အင်း အချိန်လည်းလင့်နေပြီ။ အိပ်ကြရအောင်"

ခေါင်းသာညိတ်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ခရီးစဥ်က ဒီတင်ကမ်းတင်ပြီထင်ပါတယ်။ တစ်ဖက်က ရပ်တန့်သွားတော့လည်း ကိုယ့်ဘက်ကလည်း ရပ်တန့်လိုက်ရုံပေါ့။ ဖာဆန်ဆန် ကိုယ့်ဘက်က အစပျိုး မြှူဆွယ်လိုစိတ် သူ့တွင်မရှိ။

အခန်းထဲရောက်တော့ မိသားစုအိပ် မွေ့ရာတစ်လုံးရှိသည်။ မိသားစုအိပ်မို့ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် နေရာလုံလုံလောက်လောက်ရှိပေမယ့် လောလောလတ်လတ် ဖြစ်ပျက်သွားသည့် အခြေအနေကြောင့် ကိုကြီးက သူ့ကိုအားနာနေဟန်တူသည်။ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးပိုက်ပြီး အခန်းပြင်ထွက်ရန်ပြင်နေသည်။