Tek Gerçeğim

2.bölüm

Hiç sırtımdan vurmaz dediğiniz kişiler vurur hep arkanızdan. O yapmaz,etmez dediğin üzer insanı..Bende şuan çaresizdim. Baran gözlerini bana kilitlemişti. Bende ona..Açıklama yapmadan bu ne demekti..Ve hâlâ o kadının elini tutuyordu. Gözlerimi ellerine çevirdim. Bir anda kadının elini bıraktı. Hiçbir şey belli edemezdim şuan..
Babam hemen konuştu.

"E ayakta kalmayın buyrun." Dedi ve içeri geçtiler. İçeri geçtikleri an Baran'ın gözlerinin benim üzerimde olduğunu hissettim. Ayşe abla ceketlerini almak için hemen uzandı. Ceketlerini verdiler.

"Önce masaya geçelim karnımızı doyuralım." Dedi annem. Baran'ın yanındaki kadın "olur" dedi. Baranın gözleri hâlâ benim üzerimde idi. Masaya geçtik. Baran ile o kadın yanyana oturmuştu. Bende Baran'ın tam karşısına. Gözlerini benden ayırmıyordu. Bende ona gözlerimi diktim. Gözlerim konuşsaydı "açıklama yap" derdi kesinlikle..

"Ne iyi ettiniz gelmekle. Masamız şenlendi." Dedi babam. Yaa tabi baba ne demezsin!?
Baranın yanındaki adam konuştu.

"Evet iyi oldu. Öyle değil mi Baran?" Dedi adam Baran'a dönüp. Baran bir anlığına duraksadı ve "Evet" dedi.

"İpek Hanım siz ne iş ile uğraşıyorsunuz?" Dedi annem bu sefer o kadına. İsmi İpekmiş..

"Ben hemşireyim..Şuan çalışmıyorum." Dedi ve Baran'ın omzuna dokundu.
"Baran..Pek istemiyor çalışmamı." Dedi kadın..Demek istemiyordu çalışmasını..Banada çalış,her zaman yanındayım diyordu. Meğer hepsi yalan,dolan,kurguymuş... Kadının gözleri bir anlığına beni buldu.

"Siz..Pek konuşmadınız?" Dedi Kadın. Laf arar gibi ifadesi vardı yüzünde. Tam konuşacakken annem araya girdi.

"Benim kızım..Alin'im..Sessiz,sakin biridir. Genellikle de çok konuşmaz. Ama bugün ayrı bir durgunluğu var. Sorun yok değil mi kızım?" Dedi annem.

"Y-yok..Bir arkadaşım ile biraz sıkıntı yaşadımda ondan.." dedim lafı geçiştirmeye çalışarak.

"Hımm.." dedi kadın.

"E o zaman afiyet olsun hepimize" dedi Babam. Ve yemek yemeye başladık. Gerçi ben yemek yemiyordum. Çatalım ile tabağımdaki patates püresini eziyordum. Baran'dan hıncımı çıkarıyor gibiydim..Ne yapacaktım? Bitecekti bu ilişki. Evliydi. Ve bana söylememişti. Nasıl yapardı bunu bana. Tam 1 yıl olmuştu. Nasıl demezdi..Bunları düşünürken tuz'u azdı tavuğun. Hemen tuzluğa uzandım
Tam tuzluğu alacakken o da tuzluğa uzandı. Ve ellerimiz birbirine değdi. Hemen elimi çektim. O da hemen çekti.

"Tuz'u az mı olmuş kızım tavuğun?" Dedi Babam. Babam'a doğru döndüm.

"Evet..Biraz az olmuş." Dedim. Ve tekrar tabağıma doğru kafamı eğdim. İpek denen kadın bir anda Baran'a doğru yaklaştı. Ve kafasını Baran'ın omzuna koydu.

"Ahh bu kocalar iyiki varlar! Öyle değil mi Belgin Hanım" dedi anneme dönerek. Bu kadarı fazlaydı ama. Beni bilmiyordu ama böyle cümleler kurması ağrıma gidiyordu.. Baran her zaman ki gibi sinirden köpürmüştü. Sinirden alnındaki damarlar ortaya çıkmıştı.

"Ah kesinlikle öyle İpekcim." Dedi annemde. Şaka gibiydi..Bu olaya daha fazla katlanamazdım. Gözyaşlarıma hakim olmamak için zor duruyordum. Masadan hızlıca kalktım. Açıklama yapmam lazımdı.

"Kusura bakmayın. Projemi yapmam lazım..Mâlum işi'm gereği..Size afiyet olsun." Dedim. Baran bana "yapma" der gibi bakıyordu. Bende ona "çoktan yaptım" der gibi bakıyordum.

"Tamam kızım." Dedi babam. Ve demesiyle arkama bakmadan hızlıca merdivenlerden çıktım. Odama geldim. Kapımı kapattım ve kilitledim. Bunladı yaşamak zorunda mıydım..Ne yapmıştım da bunlar çıkmıştı karşıma..Baran beni çok büyük hayal kırıklığına uğratmıştı. Tek hayalimi çalmamıştı. Hayatımı almıştı. Tüm halimle ona teslimdim. Ama şuan benim için bir "hiçti." Hızlıca üzerimdeki elbiseden kurtuldum ve rahat pijamalarımı giydim. Hemen kendimi yatağa bıraktım. Gözlerimi kapattım ve derin bir uyku çektim. Artık gözlerimi açmak istemiyordum. Lütfen bunlar bir kabus olsundu...
...
(Baran'ın anlatımı ile)

Kapıda Alin'i görmem ile şok olmuştum. Ortak olduğum Holding babasının holding'iydi. Salak kafam..Nasıl akıl edemedim..Nasıl açıklayacaktım Alin'e? Ne diyecekti bana..İçeri geçmiştik. Masaya oturduk. Tam karşımdaydı. İçimden kendime sövüyordum. İpek bana sürekli sırnaşıyordu. O da bunu rahatsız etmişti. En son masadan kalktı. Masadan kalkmadan önce bana baktı. Gözgöze gelmiştik. "Beni bitirdin!" Der gibiydi bakışları. Kim bilir içinde ne fırtınalar kopuyordu. Tamı tamına 1 sene olmuştu onunla sevgili olalı. Ona söylesem ayrılır mıydı benden diye düşündüğüm için saklamıştım. Hızlıca merdivenlerden çıktı. Projesini bahane etmişti. Bizde o sırada masadan kalktık ve Salon'a geçtik. Telefonuma mesaj gelmişti. Ve bu mesaj Alin'dendi. Hemen mesaja baktım.

Alin'im;Bana ilk tanıştığımız gün herkesin sahte gülüşüne inanma diye söylemiştin..Ben o gülüşe ömrümü vermiştim..Ama o ne yaptı..Benide bitirdi..Kendini de..Bundan sonraki hayatında başarılar dilerim...

Bu mesaj neyin nesiydi böyle!? Beni terk mi etmişti? Yapamazdı!? Olamazdı!? Alin'im yapmazdı. Hemen bitiremezdi onca olup biteni..Sinirlenmiştim..Volkan'a gidelim hadi der gibi bakış attım. O da hemen konuştu.

"Biz artık kalkalım. Yarın iş var." Dedi Volkan. Ardından bende "evet" dedim ve ayaklandık. Kapıya doğru ilerledik.

"Tekrar gelin bunu saymıyorum." Dedi Alin'in annesi Belgin Hanım. İpek hemen konuştu.

"Olur olur geliriz." Dedi. Hızlıca evden çıkıp arabaya bindik ve eve doğru sürdüm..
.
.
.
.
.
Bölüüüm sonuu;)

Bu bölümün sonu normal bitti. Ama bu bölüm daha bir entrika vardıı sizcee?

Sizce Alin ne yapacak?

Sizce Baran Alin'le konuşacak mı?

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum;)