random number | lk

4

°•

"Artık kendinize gelin! Ne bu uyuşukluk!"

Bağırışım ile başlarını eğen takıma baktım. Antrenman yapılmıştı. Lakin hepsi o kadar uyuşuk davranıyordu ki sinirlerimi tepeme çıkarmışlardı.
Ellerim belimde soyunma odasına tek tek dizilmiş çocuklara bağırıyordum.
"Üzgünüz,koç." Soobin'in sesi ile kaşlarımı çattım.

"Üzgün müsünüz? Sizi böyle maçlara çıkaracağımı düşündüren ne?!"

Hepsine tek tek bakarak bağırdım. Hepsi ter içerisindeydi. Üstlerinde kırmızı formalar ile başlarını eğmiş bekliyorlardı. Azarlamam gerekiyordu. Yoksa bu rahat tavırlar ile kupa falan kazanamazdık.
"Haklısınız,koç. Kendimize geleceğiz."
Yeonjun,onların takım kaptanıydı. Ve hepsi adına şimdi benimle konuşuyordu.

"Bakın disiplin her zaman önemli. Bu rahat tavırlar ile devam ederseniz kupayı rüyanızda bile göremezsiniz. Anlıyor musunuz beni?"

Üstümde ki siyah eşofman takımından yırtıp atmak istiyordum sinirden. Bugün öyle laubali takılmışlardı ki sanki ay sonu çıkacakları bir maç yokmuş gibi.
Aynı anda başlarını salladılar.
"Anladık koç!" Senkronize bir şekilde konuştular. Başımı salladım.
"İyi. Şimdi üstlerinizi değiştirin ve direkt evlere. Yarın daha dinç olun."

Hepsi tek tek ayaklanıp,eğildiler. Dolaplarına yöneldiler. Aralarından biri yüzü düşük beş karış surat ile dolabının kapağını açmaya çalışıyordu. "Beomgyu!" Seslenmem ile irkildi ve bana döndü. O kadar dalgındı ki. "Efendim koç?" Gözlerim ile dışarıyı işaret ettim. "Benimle gel. Konuşacağız." Tek tek takım arkadaşlarına baktı. Yeonjun,hafif bir şekilde onay verdi. Bu onun için 'sorun yok' demekti.

Ben önde o arkamda soyunma salonundan çıktık. Koca voleybol sahasına bize bakarken kollarımı bağladım. Hemen önümde durdu ve ellerini arkasında kenetledi.
"Dinliyorum,koç." Seslice nefesimi verdim. "Yorgun görünüyorsun."
Sadece yutkundu. Cevap bile vermedi. Gözlerinin altları mosmordu. Uykusuzdu.