Ne Arkadaşı? | Taekook

Ayrılalım..

Tam merdivenlerden çıkarken karşımızıda kollarını bağdaştırmış ailemizin bize kaşları çatık bir şekilde baktıklarını gördük. Yine ne yapmış olabilirdik Tanrı aşkına sadece oyun oynadık bugün!

___

"Taehyung bu sefer ne yaptık sence?" diye fısıldamıştı Jungkook

Taehyung bilmiyorum anlamında salladı kafasını

"Salona geçelim çocuklar"

Hepimiz sırayla geçmiştik salona

"Ben konuya giriyorum dışarıdaki iş arkadaşlarımız arasında sizin dedikodunuz geçiyor biz sizin yüzünüzden etrafta ezilip büzülüyoruz utanıyoruz onlar gelinlerini anlatıyor biz bir şey diyemiyoruz çünkü onlar da biliyorlar sizin ne olduğunuzu bizi küçümser şekilde izliyorlar ilk başlarda önemsememeye çalıştık ama artık aramızdaki bağlarımızı koparıyorlar iş antlaşmalarımızda sorun çıkarıyorlar"

"İyide bizimle ne alakası var işinizle bizim ilişkimiz bağımsız şeyler"

"Biliyoruz ama dışarıdakiler öyle düşünmüyor"

"Yani ne istiyorsunuz bizden?"

"Ayrı kalsanız biraz"

"Kusura bakma baba ama yeterince açık olduğumuzu sanıyordum ayrı kalmaycağımız konusunda kesindik hala anlamadınız mı?!"

"Çocuklar biliyorsunuz biz sizin arkanızdaydık ama iş böyle olunca.." diye lafa girdi bu sefer bayan Kim

Bayan Jeon da onu onayladı

"Bizi zor durumda bırakıyorsunuz yapmayın"

"Baba biz 18 yaşımızdayız özgür bireyleriz çocuk değiliz"

"Sizin özgürlüğünüz bizi zor duruma sokuyor"

Jungkookun yine boncuk gözleri dolmuştu kafasını eğmişti ve derin nefesler alıyordu dudaklarını büzmüştü ağlamamak için çok çaba veriyordu

Taehyung kavgaya girebilirdi ama Jungkookun daha da üzülmesini istemiyordu o anlık sustu ve ailesinin konuşması bitince odalarına geçtiler Jungkook hiç konuşmadı Taehyung ise yanından hiç ayrılmadı. Aradan saatler geçmişti ama Jungkook bir kere olsun Taehyung'un gözlerinin içine bakmamıştı bu durum Taehyung'un fazlasıyla canını sıkıyordu

"Neden bakmıyorsun bana"

"Bakıyorum sen görmemişsindir"

"Jungkook gözlerimi senden ayırmadım ve saatlerdir bana hiç bakmadın"

"Özür dilerim farkında değilim"

"Şimdi bak o zaman"

"Hayır"

"Neden"

"Gözlerine bakarsam söyleyemem çünkü"

"Neyi"

"Ayrılalım.."

"NE!? Jungkook sen ne dediğinin farkında mısın bu kadar zorluğa katlandık bu yaşımıza kadar şimdi mi pes ediyorsun"

"Üzgünüm Taehyung"

"Hala şaka demeni bekliyorum"

Jungkook kafasını sallamıştı ve göz yaşlarını tutmayı bıraktı saatlerdir iyi dayanmıştı bile boğazına bir şeyler batıyordu ve yutkunmakta güçlük çekiyordu

"Gözlerimin içine bak istemediğini söyle o zaman bırakırım"

"Olmaz yapamam"

"O zaman bırakmam seni"

"Yapma Taehyung zorlama"

"Bu zamana kadar çokça duyduk bu lafları ne oldu da birden bu karara vardık derdin ne"

Fark etmeden sesini yükseltiyordu Taehyung

"Bunu bende istemiyorum"

"Hayır sen istiyorsun şu an Jungkook sen bozuyorsun bizi derdin ne!"

"Özür dilerim"

"Dileme özür falan istemiyorum özrünü bana sebep söyle yeter"

"Yoruldum"

"Şimdi mi? Bu kadar şeyler çektikten sonra iki cümleye mi yoruldun"

"Hayır öyle değil lütfen zorlama nedenini söyleyemem"

"Ne çabuk pes ettin Jungkook bu kadar kolay mıydı"

"Kolay değil lütfen zorlama artık.."

"Tamam zorlamıyorum artık karşı karşıya bile gelmeyelim tamam mı seni kırarım çünkü"

Saatler sonra ilk defa göz göze gelmişlerdi Taehyung'un gözleri kırıldığını anlatır gibiydi zor değildi bunu anlamak, Jungkookun gözleri kızarmıştı ağlamaktan ve Taehyung daha fazla durmak istemedi onun yanında odadan ayrıldı

O gece ikisi de uyuyamadı diğer gece de ve sonraki gece de.. evde iki yabancı gibilerdi birbirlerinin yüzüne bile bakmıyorlardı Taehyung hala nasıl bu kadar çabuk pes etti diye ona kızıyordu kendisi bu kadar çabalarken ama o da ailesini karşısına almıştı kendisi için peki ya o zaman neden neden böyle yapmıştı hala anlamıyordu ikiside ölü gibi geziyorlardı ikiside günlerdir uyuyamıyorlardı Jungkook pişmandı ama Taehyung'un bilmediği şeyler vardı yoksa o niye istesin onu bırakmak ama bunu onun için istemişti onun iyiliği için umarım ileride bunu anlayabilirdi

Dersleri dinleyemiyordu Taehyung ve çok dalgındı, Jungkook ise tam tersiydi derslerini yükseltmişti sürekli resim çiziyordu mutlu gibiydi Taehyunga kıyasla o hiç mi üzülmedi diye düşünmeden edemiyordu Taehyung halbuki Jungkook düşünmemek için bir şeylerle uğraştırıyordu kendini gece uyumuyor çalışıyordu kafasını dağıtmak için resim yapıyordu ama resimleri çizerken bile yine onu çiziyordu hiç mutlu değildi depresyondaydı Taehyung da aynı şekilde ikisi de çökmüştü iştahları yoktu kilo vermişlerdi odalarına kapanmışlardı arkadaşları onlara ulaşamadığı için gittikçe endişeleniyorlardı Taehyung kısaca onlara ayrıldıklarını söylemiş ayrıntıya girmemişti

Sürekli sırayla eve gelip onları mutlu etmeye çalışıyorlardı her biri ama fayda sağlamıyorlardı arkadaşlarının bu durumu onları da üzüyordu madem ikisi de üzgündü neden ayrılmışlardı hiçbiri bilmiyordu

Jungkookun içinde fırtınalar esiyordu ama kimseye diyemiyordu içindekileri eli kolu bağlıydı içten içe biliyordu onun kendisine karşı kızgınlığını ama tam olarak suçlu değildi onu düşünmüştü sadece onun bundan haberi yoktu..

___

Biliyorum çok kısa oldu ama tıkandım çünkü bu aralar psikolojim peki iyi değil hiçbir şey yapasım olmuyor bölüm de mutlu olamadı haliyle

Hikayeyi bırakmadım bunu hatırlatmaya geldim sınavlarım bitince son hız devam edecektim sınavlarım bitti ama başka olaylar yaşadım

Kontrol etmedim hata varsa yorum yapın düzenleyeyim

Sonraki bölümde görüşürüz..