Yüreğim Yangın Yeri

23. Bölüm

Bölümler düzensiz ve geç geldiği için hepinizden özür diliyorum. Daha önce de bahsettiğim ve hepinizin malumu büyük bir felaket atlattık. Bu süreçte yakın çevremden, arkadaşlarımdan, tanıdıklarımdan çok fazla kayıp yaşadım ve şehrimin bir kısmı harabeye döndü. Yaralar sarılıyor olsa da izi kaldı. Bu süreçte hem fiziksel hem de psikolojik olarak çok yıprandık. Maalesef psikolojik olarak henüz toparlanamadım. Öyle anlar oluyor ki hiçbir şey yapmadan krndimi heşeyden söyutlayarak zamanımı tüketiyorum. Bu nedenle sizlerden anlayış bekliyorum. Elimden geldiğince sık bölüm paylaşmaya çalışacağı. Anlayışınız için de teşekkür ederim.

▪︎▪︎▪︎▪︎

Zaman bazen dost bazen düşmandır insana. Ne kadar çabalarsan çabala asla hükmedemeyeceğin yegane şeydir zaman. Miran camın önünde durmuş bahçedeki Maral’ı izlerken bunu düşünüyordu. Bir saattir orada öylece dikilen kızın ne düşündüğünü bilmek istiyordu. Daha da önemlisi o soruyu hiç sormamış olmayı diliyordu. Ona kız kardeşinin nasıl öldüğünü sorduğunda Maral adeta buz kesmişti.

"Bana bunu sormayın lütfen. O sadece benim yüküm, benim sırrım. Kimseyle paylaşmak istemediğini yegane acım." dedikten sonra onların konuşmasına fırsat vermeden yanlarından ayrılmıştı. O zamandan beri o bahçede Miran cam önünde dikiliyordu. Maral farkında olmasa da acıları aynıydı.

"Biraz konuşalım mı?" diye soran Emir ile bakışlarını Maral’dan çekmeden cevap verdi.

"Bir sorun mu var?" diye sorarken hala öğrendiklerini hazmetmeye çalışıyordu. Omuzlarına o kadar ağır bir yük yüklenmişti ki altında eziliyordu.

"Maral senin kardeşin değil mi?" sorusuyla bakışları anında ona döndü. Şaşkınlığı ve korkusu gözlerine yansımıştı. Ürkek bakışları Maral’a döndü ve hala aynı yerinde durduğunu görünce bir nebze de olsa rahatlamıştı.

"Merak etme biz çağırana kadar yerinden kımıldamaz. Madem sırlar yavaş yavaş ortaya dökülüyor. Sizin sırrınızı da duyma vakti geldi." dedi bu seferde. Çok düşünmüştü Emir.  Bu gerçeği fark ettiğinden beri doluya koyuyor aldıramıyor  boşa koyuyor dolduramıyordu. Kara ailesi anladığı kadarıyla güçlü bir aileydi. Peki nasıl olmuşta Agit Bey karısını ve kızlarını o adamdan koruyamamıştı.

"Her şey başladığında biz böyle güçlü bir aile değildik. Küçük bir aile şirketimiz vardı ve ufak tefek inşaat işleriyle uğraşıyorduk. Tabii annemin ailesi farklıydı. Onlar güçlüydü, zengindi. Annemle babamın ilişkisini onaylamadıkları için bizimle pek konuşmazlardı. Sadece ara sıra annem ablasını görmeye giderdi hepsi o. Hiç yaptığı iş değil o gün de holdinge gitmiş. Bu Arthur denen pislik  dayımlarla iş yapmak için gelmiş ve annemi orada görüyor tabi. Sonrası tam bir cehennem. Önce annemi güzellikle ikna etmeye çalışıyor, olmayınca tehditler başlıyor ama bir türlü ikna edemiyor. O zamanlar babamın sürekli öfkeli annemin de sürekli tedirgin olduğunu hatırlıyorum. Sonra bir gün  evimizi tanımadığımız adamlar bastı. O adam da içlerinde tabii. Babamı öldüresiye dövüp hepimizi bağladılar. Annemi sürükleyerek dışarı çıkardılar. Ardından evimizi biz içindeyken ateşe verdiler. Annemle ilgili son anım alevlerin arasından gördüğüm görüntüsü. O da pek iç açıcı değil." dedi yüzünde acı bir tebessümle. Emir şaşkınca onu dinliyordu. Böyle bir şeyi kesinlikle beklememişti. Her birinin acısı diğerinden büyüktü bu insanların.

"Peki sonra ne oldu? Nasıl kurtuldunuz o ateş çemberinden?" diye sorduğunda Miran buruk bir şekilde gülümsedi.

"Dedem. Bizi her zaman yok sayan dedem kurtardı bizi. Bu pislik yoluna çıkmasınlar diye teyzemle enişteme de saldırmış. Onları ve kızını kurtaramayan dedem geriye kalan tek akrabası olan bizi kurtarmak istemiş. Hep kendini suçladı. Son nefesine kadar. O canavarı çocuklarımın başına ben musallat ettim dedi durdu. O zamanlar dedemin şirkete de büyük bir darbe vurmuş pislik. O anki imkanlarıyla onunla savaşamayacağını bilen babam ikişirketi birleştirip güçlenmek için çabaladı. Olabildiğince güçlenip o pislikten ailemizin intikamını alabilmek için çabaladı." derken bakışları hala Maral’ın üzerindeydi. Genç kız hala olduğu yerde duruyordu.