run away [eremika]

giriş

.𖥔 ݁ ˖⋆⭒˚｡⋆

Tek zincirdir korku. Birilerine, bir şeylere, en çok da ölüme duyulur; bizi olduğumuz yere hapseder, sözlerimizi, fikirlerimizi bulunduğu yere kelepçeler, boğazımıza dizilen cümleleri onca birikmişliğe rağmen geri ittirir, kurtuluşa çare verdirmez, hatta kuyusunu iyice kazıp o hapishaneyi derinleştirir.

Üçe kadara saydırır. Bir, iki, üç... Ötecek misin yoksa ölecek misin? Tek harf, her şeyi değiştirir varlığınla alakalı. Belki hiç var olmazsın o andan sonra, belki de korkaklığın yüzünden altını ıslatırsın ve yaşadığını hissettiren tek şey olduğundan utanamazsın bile kendi adına. Oysa ondan daha utanç verici bir şey yapmadın mı? Hayat gerçekten yaşamaya değer midir o kadar? Demek istediğim, insanlara tek kelimenle cehennemi yaşatacak kadar. ''Ben yapmasam başkası yapacaktı,'' dersin sessiz sessiz. Fısıltı bile değil aslında, yalnızca zihnin konuşuyor ama gerçeklik karışmış. Korku öyle sarmış ki bedenini artık ayırt edemeyecek haldesin. Evet, sen yapmasan başkası yapacaktı. Ama sen başkası değilsin. 

Nasıl hatırlanacaksın? Hatırlanmak istiyor musun? Hayat varlığımız yoksa neden hatırlanmaya değer olsun ki? Bilemezsin. Daha önce ölmedin. Daha önce başkası kendini riske de atmadın. Utanç kaynağısın. 

''Alacağımızı aldık.''

Duydun son sözleri. Ve şimdi? Kumar oynadın. Hayatın üstüne bir kumar. Tamamen şans. Şanslı mısın?

''İşimiz bitti.''

Hayır.

''Bitti.''

Bitti.

Kaybettin. Oyun devam edecek ancak bu sefer sensiz. Değdi mi?

Kendin ardından kaç kişiyi cehenneme göndereceksin şimdi?

.𖥔 ݁ ˖⋆⭒˚｡⋆