kiss it better ✓

otuz birinci bölüm

Yorum sınırı 300

-

Jungkook hayatı boyunca hiç bu kadar heyecanlandığını hatırlamıyordu. İçindeki tuhaf, karnını ve göğsünü kaplayan his gerçekten rahatsız edici bir hal almıştı. Korkudan titreyen omegasının elini sımsıkı tutarken tek düşündüğü onu sakinleştirmekti o an. Ancak Taehyung narkozun etkisiyle derin bir uykuya daldığında ve Jungkook ameliyathaneden çıkmak zorunda kaldığında bu defa titreme sırası ondaydı.

Bir saniye bile oturmamış, koridorda gezinip dururken sürekli ameliyathane yazılı kapıyı kontrol etmişti. Devamlı telefonunun kırık ekranından saatine bakıyordu. Sanki zaman durmuştu.

Taehyung'u orada yalnız bıraktığı düşüncesi kalbinin sıkışmasına neden oluyordu. Tıpkı onu omegası yapmadan önce hissettiği gibi bir ağrıydı. Jungkook iyi hissetmiyordu.

"Bu kadar uzun sürmesi normal mi?"

Endişeli sesiyle konuştuğu ilk an tüm bakışlar ona döndü. Dakikalardır herkes sessizdi. Hastaneye geldikten sonra arayarak haber verdikleri Bay Jeon rahatlatma amacıyla oğlunun omzuna dokundu.

"Endişelenme. Birazdan bitecektir."

Jungkook'un buna inanmaktan başka çaresi yoktu. Ellerini saçlarının arasından geçirirken içindeki bunaltıcı hissiyatı gidermek adına nefesini üfledi. Ama bu hissin gideceği falan yoktu. En azından Taehyung'u ve kızını sağlıklı görene kadar...

Sırtını duvara yasladıktan sonra elini ağrıyan göğsüne çıkarttı. Küçüklüğünden beri oldukça hassas ve duygusal bir yapısı vardı ancak onu eğitme adı altında işkence eden büyükbabası ruhundaki tüm hisleri çekip almıştı, öfke dışında. Öfkesini de kurduna vermişti Jungkook. Tek kaçış yolu bu gibi gelmişti.

Taehyung'la tanıştıktan sonra ise çalındığını düşündüğü hislerinin aslında hâlâ yerli yerinde olduğunu fakat kullanmayı unuttuğunu fark etmişti. Özellikle de ona eziyet eden kurdu, öfke yerine sevgiyi kabul etmişti yıllar sonra.

Taehyung en önemli insandı onun için. Diğer kimse gibi değildi, hiç kimse onun yerini dolduramazdı. Hem de hiç kimse.

"İyi misin?" Yoongi omzuna dokunarak dikkatini çektiğinde düşüncelerinden sıyrılarak alfa arkadaşına baktı.

"Bilmiyorum. Bir sorun yoktur, değil mi?"

"Zannetmiyorum. Sen içini ferah tut. İkisi de iyi olacak."