"Sanırım benimle vakit geçirmekten hoşlanmaya başlıyorsun."dedi.Böyle demesini beklememiştim.
"Belki de.."dedim ama aslında cevabımın evet olması gerekirdi.İnsanlara baktığımda gözlerinin arkasında koca bir boşluk görürdüm çoğu zaman ama bu Clarke i...
"Ne onayı ? Saçmalama."dedim ve dolabın üst kısmından bavulu aldım.
"Ona söyleyeceğim."
"Git söyle."dedi.Benim gitmemi istemiyor ama ben de onunla uğraşmak istemiyorum çünkü kafam zaten aşırı bir şekilde dolu.Geçen gün Anya ile konuştum.Akrabalarından birini ayarlayabileceğini söyledi ama kesin değil.Dün de Kevin ve Ella geldi.Onların daha bu olaylardan haberleri yok.
Bavuluma birkaç şey sığdırdıktan sonra kapı açıldı.
"Kızım.."dedi annem.Ona doğru döndüm.Ayağa kalktım.
"Lütfen gitme.Bak sana yalvarıyorum.Ben çok üzgünüm yaptığım şey için.."
"Üzgün olduğunu sanmıyorum."dedim ve yatağıma oturdum.
"Gerçekten öyleyim.Yaptığım şey çok yanlıştı."
"Evet.Bla bla bla.Ne söyleyeceksin bana ?"dedim.Gerçekten üzgün gözüküyordu.
"Geçen akşam babanla ilgili konuştuğun için gözüm döndü.Benim hassas noktam olduğunu biliyorsun.Bunu isteyerek yapmadım."dedi.Gülümsedim.Sinirlendiğimde güldüğüm olurdu bazen.Özellikle annem böyle saçma davrandığında.
"Bir yıl boyunca odandan dışarı çıkmadın.Yüzünü gördüğüm her an bana bir kelime etmeni bekledim..Babamı sevdiğimi biliyorsun.Onu kaybetmek..Benim için de hiçbir şey kolay değildi.Bir anne olarak sana ihtiyacım vardı.Konuşmaya, ağlamaya, sarılmaya.."dedim.O zaman yaşadıklarımı düşününce gözlerim doldu.Ağlamak istemiyordum ama ağlayabilirdim her an.
"Özür dilerim."dedi sadece.Ayağa kalktım.
"Beni hiçbir zaman anlamayacaksın değil mi ?"dedim.
"Ne istiyorsun Lexa ?"dedi ve bana yaklaşıp sarılmaya çalıştığında onu ittirdim.
