friends in love

hoofdstuk 13 - stemmetjes!

"Robbie?" Ik tik hem aan, midden in een opname, maar dat maakt niet uit vind ik. "Wat is er maatje" zegt hij en draait zich naar mij. "Ik heb t koud" zeg ik. "Ga eventjes lekker zitten op de tribune of ergens aan de kant, dan kom ik zo naar je toe" zegt hij. Ik knik en loop naar de kant, waar ik op de grond ga zitten en mezelf zo klein mogelijk maak. Meteen begint dat stemmetje weer.

Hallo ga rennen ofzo dan krijg je t ook warm!

Zeg dikke, je moet je niet aanstellen!

Beweeg eens wat meer, dikke!

T is gewoon te veel om op te noemen en ik word er gek van. Ik moet hier weg. En eigenlijk nu meteen. Ik sta op en loop weg van t terrein af. Handen in mn zakken en hoofd naar beneden gekanteld, loop ik rustig weg van de rest.

Als je nou rent, val je ook meteen wat kilo's af!

Langzaam aan ga ik een beetje sneller. Ik hoor wat geroep achter me, maar reageren lukt niet. Ik moet hier gewoon weg. Als ik eindelijk van t terrein af ben, zak ik in elkaar tegen een muur. Ik maak mezelf zo klein mogelijk en leg mn handen op mn oren. Al snel voel ik een hand op been. Ik druk hem weg en snik. De stemmen nemen alles over en ik hoor niks meer. "HOU JE BEK DICHT!" Ik schreeuw de longen uit mn lijf maar nog lijkt niks te werken.

De handen worden van mn oren gehaald en mn hoofd omhoog gedrukt. Meteen kijk ik recht in de bezorgde ogen van Rob en Raoul. Ik duw alle handen van me af en duw mn hoofd in mn knieen, waarna ik begin te huilen.

Ga hier niet liggen janken, beweeg en val af!

Ik kan t niet meer aan. Mn handen leg ik weer op mn oren en mn ogen knijp ik stevig dicht. Ik probeer me aan iets leuks te denken, maar door dat stemmetje, lukt niks meer. Ik ga mezelf hierin verliezen, ik weet t zeker. Ik heb iemand nodig. Iemand die me verteld dat t stemmetje liegt en dat ik goed genoeg ben, maar waarschijnlijk heeft t stemmetje nog gelijk ook. "Liefie kom eens bij mij." Mn hand word bij mn oor weggehaald. Ik twijfel geen moment en klim op zijn schoot. Zn armen slaat hij om me heen, terwijl hij over mn rug wrijft.

Mn hoofd word in een snelle beweging tegen de borst van Robbie gedraaid. Mn onderlip begint te trillen en ik kan elk moment uit een spatten. "T is oke liefje, laat t gaan" zegt Robbie lief. Ik twijfel geen moment en huil alles eruit in zn armen. Na eventjes draai ik mn hoofd naar buiten, uit Rob zn borst en zie ik de andere op een afstandje zitten. "Gaat ie weer een beetje" vraagt Robbie zacht. Ik knik en sluit mn ogen. "Robbie nu!" T is ergens in de verte, maar plaatsen van wie t is lukt niet. "Lukt t om je ogen te openen" hoor ik bij mn oor. Ik open vermoeid mn ogen en kijk in die van Rob. "Ben je moe" vraagt hij zacht. Ik knik klein en sluit mn ogen weer. "Ga maar eventjes lekker slapen en dan praten we er thuis eventjes over oke" zegt hij. Ik knik weer en nestel me beter tegen hem aan. "Slaaplekker" fluistert hij, waarna ik meteen vertrokken ben.