friends in love

hoofdstuk 17 - sociaal contact verloren

"Matthy, liefje kom je" zeg ik en klop op de deur. Sinds dat Jair weg is gegaan 2 weken geleden heeft hij zich alleen maar opgesloten op zn kamer. Niks eten, niks drinken, geen frisse lucht en geen sociaal contact met ons of andere. "Liefje?" Ik klop nog eens, maar krijg geen antwoord. "Mat ik maak nu de deur open" zeg ik en maak hem open. Ik kijk rond en zie een nette opgeruimde kamer. Matthy ligt op bed met zn rug naar mij en ik zie dat hij oortjes in heeft. Ik pak mn kans en ga achter hem liggen, waarna ik mn arm om zn middel sla en hem omdraai. Hij wrijft in zn ogen en kijkt me aan. Al snel legt hij zn hoofd op mn borst en sluit zn ogen weer. "Ben je moe liefje" vraag ik als ik een oortje uit doe. Hij knikt klein. "Zullen we dan eerst even de andere laten zien dat je nog leeft en dan mag je dan slapen" zeg ik, maar hij schud zn hoofd. "Je hebt geen keus nu lief. Je hebt je al 2 weken hier opgesloten de jongens maken zich zorgen" zeg ik. "Ik zei toch nee" snikt hij.

Rustig maakt hij zich kleiner met zn rug naar me toe. Volgens mij heb ik zn gevoelige snaar van de afgelopen weken geraakt. Ook denk ik dat t stemmetje er wat mee te maken heeft. "Lieverd" zeg ik als ik een snik hoor. "Ga weg! Laat me alleen!" Huilend komt t eruit, maar ik weet wel dat ik hem nu echt alleen moet laten. Ik sta op uit bed, loop naar de deur, waar ik nog een blik werp op hem en dan naar de woonkamer loop. "En en!" Milo is veel te enthousiast. "Ja hij leeft nog, maar is wel helemaal in zn eigen schulp gekropen, waar je hem lastig uit gaat krijgen" zeg ik. Milo knikt. "Vertrouwde hij je nog" vraagt Milo voorzichtig. Ik schud mn hoofd, want dat gevoel had ik ook gewoon niet.

-

Ik veeg mn tranen weg, wat niet helpt. Mn ademhaling loopt op en ik kan bijna niks meer. Mn telefoon pak ik waarna ik snel Jair bel. "Hey liefje wat is er" zegt hij als hij opneemt. "Ik ik krijg geen adem" zeg ik. "Matthy je zit in een paniekaanval, probeer om hulp te vragen en niet om weg te vallen" zegt hij maar ik zie al zwarte vlekjes. Ik knik. "H-help!" Ik roep zo hard ik kan, maar volgens mij kunnen ze t niet horen. "Goedzo liefje. Er komt als t goed is iemand en ik ben ook onderweg, zie je al zwarte vlekken" vraagt hij. "Jawel" zegik, waarna de deur opengaat. "Liefje ik ga je ophangen oke. Ik ben onderweg en ik zie je graag levend en aanspreekbaar oke" zegt hij. Ik knik en hij hangt op.

"Hey maatje wat is er?" Ik probeer te zien wie t is maar t lukt niet. "Ik ben t Rob, wil je me zeggen waarom je riep" hoor ik. "I-ik adem n-nodig" haper ik. Ik voel al snel een hand op mn borst. "Zie je zwarte vlekjes" vraagt hij. Ik knik. "Worden ze groter of niet" vraagt hij. Ik knik. "Volg mijn hand met ademen als dat goed gaat zullen de vlekken ook afne-." Alles is zwart en ik sluit mn ogen, voordat hij de zin afmaakt.

-

"Owh liefje toch. Ik ben er" zeg ik en loop de slaapkamer in. Ik zie Robbie bij Matthy zitten. Hopeloos kijkt hij op. "Hij is weg he?" Hij knikt en laat me op zijn plek liggen. Ik pak zn zn jukbeen en geef daar pijnstimulans, maar hij lijkt er niet op te reageren. Voorzichtig pak ik zn hand en duw ik zn nagelriemen omhoog. Hij schrikt wakker en opent zn ogen. "Rustig lieverd ik ben hier" zeg ik en neem hem in mn armen. Ik merk hem meteen ontspannen. "Doe maar rustig, ik ben hier en Rob is de andere ook eventjes halen" zeg ik. Hij knikt en nestelt zich tegen mn borstbeen op.

"Waarom had je jezelf opgesloten van de buitenwereld liefje, je kan nog zoveel ontdekken en doen en dan ga je hier wat zitten" zeg ik zacht. "Ik wou jou Jair. Ik miste jou en je comfort en niemand hier kan datzelfde als jou geven" zegt hij. "Je had me toch kunnen bellen liefje" zeg ik zacht. Hij knikt en de andere komen binnen. "Hey maatje" zeggen Koen en Milo zacht. Matthy kijkt ze aan en knikt. "Wil je me nooit meer zo laten schrikken" zegt Raoul. Matthy knikt en kijkt op naar mij. Ik druk kort mn lippen op zn voorhoofd, waarna zn hoofd in mn nek verdwijnt. Zn ademhaling word regelmatiger, waardoor ik vaststel dat hij slaapt. Robbie merkt t ook en legt de deken over ons heen. "Geef maar een seintje als je me nodig hebt" zegt hij tegen Raoul en kruipt bij mij erbij. De jongen knikt en gaat weg.

"Is er iets" vraag ik zacht. "Nee ik wil gewoon bij hem zijn na 2 weken en Matthy zei dat je goed was in comfort geven" zegt hij. Ik glimlach en open mn andere arm voor hem. Hij glimlacht en komt erin liggen. "Ik hou van je" fluistert hij naar Matthy. "Hij ook van jou" zeg ik zacht. Hij glimlacht en legt zn hoofd op mijn borst tegen de buik van Matthy. "Ik zorg wel voor jullie, dus als je moe bent mag je je ogen sluiten he" zeg ik. Hij knikt en sluit zn ogen. Al snel heb ik 2 slapende mensjes bij me liggen.

942 woorden