Kendi sonumu kendim getiriyorum ve bunun farkındaydım. Bu sözleşmeyi imzaladığım anda sadece benim değil, bir çok kişinin hayatı değişecekti. Ama buna zorlanıyordum ve benim elimden ilk defa hiçbir şey gelmiyordu.
-BU HİKAYEDE MANTIK HATALARI OLABİ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bundan sonraki bölümleri uzun tutacağım o yüzden geç gelecektir.
Hikayeyi hafiften toparlamam gerekiyor aslında daha doğru düzgün kafamda tam oturmadı çünkü.
Daha önceden yazdığım bölümlerde düzenlemeler olabilir o yüzden dönüp tekrar bakabilirsiniz.
Keyifli okumalar!
***
Ben, Kaan ve iki adım önümüzde ve iki adım arkamızdaki adamlarla getirlidiğimiz tesisin koridorunda yürüyorduk. Kaya denilen adam bizi toplantı odasına çağırmıştı önümüzdeki adamın dediğine göre. Çok bile bekletmişiz beyefendiyi. Ne diyebilirim ki? Alışsa iyi olurdu çünkü ben kimseden emir almazdım.
Hâlâ vücudumun her zerresi sızlıyordu eminim Kaan'ın da benden bir farkı yoktu. Dışarıdan bakan biri bizi yürüyen iki ölü gibi görebilirdi kesinlikle. Ek olarak bize yeni kıyafetler getirmeyi akıl edebilmişlerdi çok şükür. Kanlı kıyafetlerle herkesin içinde gezmek istemezdim sonuçta ama pek sorun olmazdı çünkü buradakiler en az bizim kadar o kırmızı sıvıyı görmeye alışıklardı.
"Konuşamadık" dedim sessizce Kaan'a dönerek. Kendisi kış uykusundan anca uyanabilmişti. Bana döndüğünde gördüğüm yüz kesinlikle korkunç değildi, yüzündeki yaraları saymazsak tabi ki. Gözleri şişti ve yüzü kızarıktı çok tatlı gözüküyordu. Dediğimi idrak edince konuştu.
"Ne için?" diyince minik çaplı bir şok geçirdim. Hafıza kaybı olabilir miydi. Yok canım ne alaka ya.
"Kaan, iyi misin?"
"Evet?"
"Hatırlıyor musun?"
"Alev, neyden bahsediyorsun ya!"
"Zıkkımın kökünden!" diye patladım en sonunda. Derin bir nefes aldım sonra sesli bir şekilde verdim ve tekrar döndüm.
"Kaan hani biz şuan bir tesisteyiz, anlaşma için zorladılar bizi," diyerek minik ve olduğumuz durumu gayet açıklayan bir özet geçtim.
"Haa o konu," dedi en sonunda. Tekrar derin bir nefes aldım. Allah'tan hafıza kaybı yoktu. Birde onu bunu hatırlat, film klişesi yaşamak istemiyordum hele ki şu durumda asla. Her neyse biz ikimiz acilen baş başa bu konuyu konuşmalıydık. Önümüzdeki ajanların bizi dinlediği zaten ortadaydı onlara seslendim.
