KARANLIK AŞK +18

Saklı Kalan

Saklı kalan... Saklanan...

Absconditus...

Saklı kalandan türeyen saklanan ve sessizlik...

Kimsenin konuşmaya cesaret edemediği ve bu sessizliği bozamadığı bir anda kalakalmıştık.

- Carlo, bu doğru mu?

- Fotoğrafları görünce anneni tanıdım.

- Biliyor muydun?

- Hayır.

Don Antonio'ya döndüm.

- Siz kızınız olduğumu yeni mi öğrendiniz?

- Evet.

- Bu hiçbir şeyi değiştirmeyecek.

- Yanılıyorsun Lucia. Sen benim öz kızımsın. Carlo senin abin, dahası artık yanımdasın. Bu her şeyi değiştirir.

- Değiştirmez, ben babasız büyüdüm. Bir baba istemiyorum, annem isteseydi yanınızda kalırdı. Bence her şey için geç kalındı. Dahası beni bu hikâyede ilgilendiren tek şey, annemin neden kaçtığı ve bir kasabaya sığındığı ve bunun dışındaki açıklamalarla ilgilenmiyorum.

- Aslında ben sitemli davranmalıyım. Öyle değil mi? Annen benim çocuğumu benden kaçırdı.

- Annem hakkında tek bir kelime daha etmeyin.

Elim bir anda bıçağıma yani siyah kanaryaya gitti. Matteo elimi anında tutarken Don Antonio sadece güldü. Matteo'nun yaptığı hareket fazlasıyla barizdi.

- Üstünde ne var Lucia?

Gözlerimi bir an bile ayırmadım. Ben bir şey söylemeyince Matteo eteğimi sıyırdı. Bıçağı aldı. Eteğimi kapatırken, kafasını öfkeyle salladı.

- Bıçağı.

Bıçağımı elinde sallayarak Don Antonio'ya gösterdi. İlk kez Don Antonio'nun ve Don Scuro'nun kahkahayla güldüğünü gördüm. Yalnız bir şeyi atlıyorlardı, ben iyi eğitimli bir casustum. Kimse ne olduğunu anlamadan bıçağımı kaptım. Göz açıp kapayıncaya kadar geçen sürede Don Antonio'nun boğazına bıçağımı dayamıştım. Yalnız benim de unuttuğum bir şey vardı. Babam bir mafya lideriydi. Salondaki iki koruma kafama silah dayamıştı. Carlo ile Matteo da aynı anda ayaklandılar. Koruma şaşırırken Carlo ölümcül bir ifadeyle ona döndü. Silahını indirmesini işaret etti ve sıradan bir durummuş gibi yüzüne sert bir yumruk attı.

- Bir daha içinizden biri kardeşimin yanına bu şekilde yaklaşırsa burayı kan gölüne çeviririm. Şimdi herkes dışarı çıksın.

Ölüm sessizliği oldu ve korumaların ikisi de Don Antonio'ya döndü.

- Hemen dedim!

Carlo bir kez daha gürleyince çıktılar. Uşaklar da onlarla gittiler. Dikkatim dağıldığı için Don Antonio bıçağımı elimden altı ve ayağa kalktı.

- İşte benim kızım. Annen seni benden saklamış olsa bile hayatın bize neler hazırladığını asla bilemiyoruz. Yıllar sonra kader seni karşıma çıkardı.

Bana sıkıca sarıldı. Şaşkındım. Ne bu akşamı ne ailem olmasını ne de ailemin beni kabullenmesini bekliyordum.

- Nora'nın hamile olduğunu bilseydim, ikinizi asla bırakmazdım. Onu çok sevmiştim Lucia.