Bu gece sabah olmuyordu...
Tuğçe için bugün sabah olmuyordu. Bir yanda yaralanmış Efe, diğer yanda canından can gitmiş babası...
Kime gideceğini şaşırmıştı. Efe'nin yarası derin değildi belki ama hayatında ilk defa böyle bişey yaşamıştı.
Onun yanında olmak istiyordu. Tek başına onu bırakamazdı. Aklı orada kalacaktı. Zaten kalbi hala hızla atıyordu.
Efe, yeni yaralanmış koluna rağmen olay yerindeydi.
Bir cinayet işlenmişti. Metin Amir ve bir polis memurunun cinayeti...
Efe'nin göreve devam etmesi gerekiyordu. Çünkü Ilgaz Savcı babasını kaybetmişti.
Her ne kadar Ilgaz savcı işinde çok başarılı olsa da Efe bunun büyük bir kayıp olduğunu biliyordu.
Onun hislerini elbette anlayamazdı. Bugüne kadar kimseyi kaybetme korkusu, kaybetme duygusu yaşamamıştı.
Kaybedecek kimsesi yoktu.
Dün gece ilk defa birisi onu kaybetmekten korkmuştu. Tuğçe sevdiği kız, onu korkuttuğu için kendine bile kızmıştı.
Alacakaranlıktı, olay yeri ekipleri yerden kovanlar topluyor çamurdan lastik izleri alıyordu.
Sızlayan omzunu düşünmemeye çalıştı. Yerde farkettiği cam kırıkları garibine gitmişti.
"Umut komiserim bir delil torbası ile buraya gelin"
Tuğçe Efe'nin yanından ayrılmış arabasının sağ koltuğunda oturan babasının yanındaydı.
"Baba,iyi misin? İstersen sen git bak bu kadar insanız burada"
Eren kızının elini tutup başını olumsuzca salladı. Oturduğu yerden kalktı.
"Ben iyiyim, burada olmam lazım"
Eren olay yeri ekiplerinin yanına döndü.
Tuğçe Ilgaz'ın ona seslenmesi ile o tarafa doğru gidiyordu.
Eren yanına gelen Umut'un eline baktı.
"Bunlar ne?"
"Yeni kırılmış cam parçaları buldu Efe savcı onları arkadaşlara vermeye gidiyorum"
Eren, Umut'un işaret ettiği yere doğru baktı. Efe savcı yüzünü buruşturuyordu.
Kolu acıyor olmalıydı. Burada olması şaşırtıcıydı. Dinlenmesi gerekiyordu. Kolu yeni yaralanmıştı ve enfeksiyon kapabilirdi.
Yanına yürüdü. Arkası dönük olan Efe'nin sağlam koluna dokundu.
"Aslanım, sen niye buradasın? Bak burası yeterince kalabalık sen yaralasın dinlensen iyi olur"
Efe ona içtenlikle yaklaşan adama gülümsedi.
"Burada olmam en doğrusu abi, ama bence sen biraz dinlen"
Eren onu anlayışla dinleyip abi diye yanıt veren Savcının kolundaki elini çekmedi.
"Önce babamı, amirimi bizden koparanları bir bulalım da..."
Efe onu anlamaya çalışıyordu. Bir bağları vardı, öyle sıkı bir bağ ki Amir'i babası gibi görüyordu.
İşleri bitince Emniyete geçtiler, gün ağarıyordu.
Efe ağrı kesicilerin etkisinin geçtiğinin farkındaydı.
Emniyete geldiklerinde başkomiserin odasında buluşacaklardı.
