Bir tecrübeydi bana yaşananlar . Böyle der avuturum kendimi hep . Gülerek anlatırım yaşantılarımi , karşımdaki şaşırır çoğu zaman . Ağlamam mı lazım anlayamam , gülüyorum o an yetmez mi ?
Komik gelmez ama travmalar neden gülerim anlayamam bende . Tecrübe oldu derim , bu sefer aynı şey yaşansa ağlamam üzülmem derim , ama hep üzülürüm . Belki o an tekrar kendimi tecrübe diye avuturum . Bazen her şey üst üste geldiğin de kalkamadığımda o yerden nasıl avutuyorum bilmiyorum zamanla alışıyor muyum onuda bilmiyorum tek bildiğim canım her zaman eşit yanıyor hatta artıyor. Örneğin en son babamla tartıştık sadece dinledim bana sözlerini duysanız belki siz dayanamazsın. O an sustum cevap bile veremedim sonrasında ağladım . Kendimi nie açıklayamam bunu bilmiyorum. Haklı veya haksız da olsam kendimi ne zaman açıklamak istesem boğazım düğümleniyor ve ağlıyorum veya sadece susmayı tercih ediyorum . Ama ne yaşarsak yaşayalım üstünden geliyoruz degilmi ?
Belki o anlık veya o süre zarfında çekiyoruz acısını daha sonra gülerek anlatıyoruz. Evet bir burukluk oluyor icimizde ama o anki kadar üzülmüyoruz .
İşte hayat da böyle gelip geçici .
Demem o ki , aslında bir şeylere üzülsekde yas tutmak o üzüntüyü daha artırıyor. Yas tutmak yerine , düşünmek yerine akışına bırakırsak unutmak kadar mutlu olmakta elimize geçiyor .
O içindeki burukluk geceleri uyutmasa da en azından gündüzleri gülebiliyorsun .
Kalan sana bir burukluk olsun oda elbet geçer , geçmezse o kalandır tecrübe.
<3
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİLİKLERDE EFTELYA
PoetryBelki de daha ufacıkken sende şiir dinlemeyi severdin . Belki duygularından uyuyarak değil de sende yazarak kaçıyorsun . ortak noktalar çıktı bile belki de bir çoğunuzla . Buraya şuana kadar yazdığım her şeyi değil belki ama bir çoğunu aynı duygular...
