Sessizliğin Sesi (SEZON FİNALİ)

2.Bölüm:Geçmiş

Ağzımdan istemsizce "Yok artık"diye bir cümle çıktı.Herkesin gözleri bana dönerken müdire Elena bana dönerek "Bir sorun mu var Diana?"diye sordu.

Hızlıca kendimi toparlayıp "Hayır.Siz devam edin lütfen."dedim, utanarak.Demek sabahtan beri bu yüzden gözünü dikmiş bana bakıyordu.

Ona baktığımda dudaklarının kıvrıldığını gördüm.Hala benimle dalga geçiyordu.O kadar şanslıydım ki burada bile karşıma aile düşmanımızın oğlu çıkıyordu(!)

O da çıkan soruyu yanıtladıktan sonra herkes hakkında az çok bilgi sahibi olmuştum.

Ella en küçüğümüzdü,utangaç bir kişiliğe sahipti.Amber sessiz,kendi halindeydi.Ewan haylaz bir yapıdaydı.Owen umursamaz ve rahattı.Hector kolay sinirlenebilen bir yapıya sahipti.Emmy kibar ve tatlıydı.Richard sessizdi.En küçüğümüz olan Ella utangaçtı.Son olarak Dean o tam bir bilinmezlikti.En azından ilk izlenimleri böyleydi.

Müdire Elena "Bugünlük bu kadar yeter.Etkinliğimizi tamamladık.Şimdi odalarınıza geçip dinlenebilirsiniz."dedi.Tüm kızların gittiği yöne doğru ilerledim.

İçimde anlam veremediğim bir his vardı.Buraya adım attığım anda içime doğan bir his ama çok takılmamaya çalışarak yukarıya çıktım.Yaşı bizden biraz büyük gözüken bir görevli bize odalarımızın numarasını verdi.

Benimki 107'idi.Odamı bulduğumda hızlıca içeri girdim.Odaya girdiğimde adlarını şimdi öğrendiğim Emmy,Amber ve Serena buradaydı.Aslında bu biraz garipti.Bütün prensesler aynı odada mı kalacaktık yani?

Emmy öne çıkarak "Hoşgeldin.Diana değil mi?"dedi."Evet."diye onayladım.Bu sırada herkes eşyalarını kendi dolaplarına yerleştiriyordu.Emmy tüm kızların ortasına geçip ulusa seslenir gibi "Evet kızlar.Aynı odada kalacaksak birbirimizi tanımalıyız.Beraber kızlar gecesi yapalım."dedi neşeyle.

Keşke ben de bu kadar arkadaş canlısı olabilseydim.Bu zamana kadar tek arkadaşım ablam olmuştu."Bana uyar."dedim.Bu sefer de yalnız kalmaya niyetim yoktu.Serena ve Amber da aynı anda "Bana da uyar."dedi.Ardından birbirlerine bakıp gülmeye başladılar.

Onlar gülmeye başlayınca Emmy ve bende kıkırdadım.

                                💫

Hepimiz eşyalarımızı yerleştirmiş yataklarımıza oturmuştuk.Uzun bir süre sessiz kaldıktan sonra yine Emmy sessizliği bozarak "Hadi beraber basit bir sırrımızı birbirimize söyleyelim.Böylece yakınlaşmış oluruz.Ben başlarım."dedi.

Utanarak anlatmaya başladı."Öncelikle umarım dalga geçmezsiniz.Ben küçüklükten beri benimle olan oyuncak ayım olmadan uyuyamıyorum.Hatta bir adı var:Foxy"dedi.Gülümseyerek ona baktım,utanırken çok tatlı gözüküyordu.

"Utanmanı gerektirecek birşey yok,ben seni yargılamıyorum.Ayrıca ayıcığının ismi çok güzel."dedim.Serena da"Diana'ya katılıyorum."dedi.Amber "Seni en iyi ben anlarım.Bende küçüklük battaniyem olmadan yatamıyorum."dedi.

Emmy parlayan gözlerle bize baktı."Başta çok korkmuştum dalga geçersiniz diye ama çok anlayışlısınız."dedi gülümseyerek."Evet sıra kimde?"Amber "Ben az önce itiraf etmiş oldum.Geriye Serena ve Diana kaldı."dedi.

Ne söyleyebileceğim aklıma gelmiyordu.İlk defa bir grup kızla oturmuş onlar beni yargılamadan sohbet ediyordum ve bu bana çok iyi gelmişti.Bu sırada Serena "Ben söylerim.Kolumda küçüklükten kalan çok kötü bir yara var.Bunu saklamak için hep kollarımı kapatacak şeyler giyiyorum."dedi.

"Nasıl oldu?Yani eğer anlatmak istemezsen anlarım."dedim.Herkes meraklı gözlerle Serena'ya bakıyordu.Serena derin bir nefes aldı ve "Altı yaşındaydım.Yeni okula gitmeye başlamıştım.Herkes gibi güçlerimi nasıl kontrol etmem gerektiğini bilmiyordum.Eğitim sırasında karşıma benden büyük bir kız verdiler.O atak yaptı ve ben o sırada ona karşılık veremedim."dedi.