Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hi Gays
Yorum sayıları oldukça düşük
Lütfen biraz yorum yapabilir misiniz 🥺👉👈
*
Genzimde biriken yoğun ağlama isteği ve korkuyla irileşen harelerim tir tir titrediğinde, kirpiklerimin altından anneme baktım. Yüzünde ki ifade öyle canımı yakıyordu ki kalbim büyük bir taşın altında kalmış gibi basınçsız hissediyor, bütün sinir uçlarım aynı yere uyarı gönderiyordu. Boğazımda tarif edilemez bir doluluk vardı. Nefes alamıyordum. Ciğerlerim sanki göğüs kafesime kenetlenmiş, her nefes almaya çalıştığımda ciğerimi delip geçiyordu.
Ortamı saran sessizlik birden annemin bana doğru yürümesiyle bozulmuş, odanın içine korku dolu bir hırıltı yankılanmıştı. Ve ben daha ne olduğunu anlayamadan annem bileğimi asılarak beni kendine çekti. Daha sonra kızıl saçlarıma parmaklarını daldırarak var gücüyle çekiştirdiğinde dudaklarımın arasından acı dolu bir nida firar etti. Sonra yanağımda hissettiğim sert darbe kafamı yana doğru eğilmesine neden olduğunda kulaklarım var gücüyle çınladı.
Ve dolu gözlerimden dökülen incilerim tek tek yanaklarımda süzüldü. Dengemi kaybettiğim için dizlerimin üzerine düşmüştüğümden dizlerim sürtünmeden dolayı yanıyordu. Aynı şekilde kulağım hala çınlıyor, sanki ağır çekimin içinde acı çekiyormuş gibi hissediyordum. Her şey buğuluydu ve ben halının deseninde gözlerimi dinlendiriyordum. Kızıl saç tutanlarım kirpiklerime değiyor, göz yaşlarımdan nasibini alıyordu. Kırık aynı şekilde oldukça yaralıydım. Gözlerimin önüne sürekli parça parça çocukluğumun anıları beliriyor, küçük Jungkook'un çığlıkları ile dış dünyaya daha çok sağır alıyordum.
Kapının pervasız duvarına yaslanarak hüngür hüngür ağladığım günler sanki çok yakınımdaydı ve sürekli tuz basıyordu. Hep kollarımı dizlerime sarar, anneme saatlerce yalvarırdım o zamanlar. Ses tellerim kısılıp bir hafta konuşamayacak hale gelesiye kadar bağırır, annemin beni affetmesini isterdim. Bütün çocukluğum hep kapalı kapılar arasında çocukluğumu kaybederek geçmişti. Dışarıdan ne kadar zengin şımarık biri gibi görünsemde içerden hep yaralı ve bir o kadar muhtaç bir çocuktum.
En çokta anne sevgisine...
"Jungkook! Jungkook güzelim lütfen kendine gel!" diyen tanıdık ses sürekli kulağıma yankı yaptığında başımı yerden kaldırıp, güvenli kolların sahibine baktım. Taehyung yanaklarımı siliyor beni sakinleştirmek adına yanaklarıma küçük öpücükler konduruyordu. Bir yandan da beni ayağa kaldırma çabası vardı tabi.
