hate

yetmiş üç

Günler haftalar aynı tekdüzelikte geçti ikisi içinde.Aralarında hiçbir şey değişmedi.Mehmed her zamanki gibi yalvarsa da Lale hep onu reddetti.Bir şeyler hissetmeden olmaz diyordu kendine lakin bu da bir bahaneydi.Her ne kadar kendine itiraf etmese de onu seviyordu.Bu duygudan,kendini kaptırmaktan korkuyordu çünkü kendi hissettiği duyguları onun da hissetmesini istiyordu lakin Mehmed ya duygularını çok iyi saklıyordu ya da ona karşı böyle bir hissi yoktu.Bunun bilinciyle ondan uzak duruyordu.

Bir akşam yine yatak kavgası yaşanıyordu aralarında.Mehmed koltukta yatmaktan yakınıyor ona kızıp duruyordu.Sonunda buna bir çare bulamayınca zor kullanmaya karar verdi.Lale yine yatağa girmeye teşebbüs edince konuştu.

- Ne yapıyorsun?

-Yatmaya hazırlanıyorum sen ne yapıyorsun?

-Hayır hiç girmiyorsun bu gece ben yatıyorum.

-Yok ya!Burası benim yatağım git koltuğunda yat!..Hadi!..Ne?..Ne yapıyorsun?Gelme üstüme!

Ayakkabılarını çıkarıp yatağa girince şaşkınlıkla yüzüne bakıp haykırdı lakin Mehmedin kalkacağı yoktu hatta o bağırdıkça yatağa daha da yerleşiyordu.

-Kalksana!

-Hiç kalkamam valla!..Güzelim bak burada yatmaya ihtiyacım var.Kaç aydır koltukta yatıyorum yatağımı özledim.Güzel uyku uyuyamıyorum!Git sen orada yat!

- Ne yapayım banane?!Hadi kalk!Kalk!

-Yattım hatta uyudum.

-Nereye uyudun?!

Bacağından tutup onu aşağı çekmeye çalışınca Mehmed korkuyla haykırdı.

- Ne yapıyorsun?

-Kalksana!

-Bırak!Çocuk musun?

-Sensin çocuk!

- Tamam dur!Çözümüm var...Tamam sakin ol...İstiyorsan sen de gel yat.

Arsız bir gülümseme sunup elini Lalenin beline götürdü.

- Tamam zevcim!Savaşmak mı istiyorsun?!İyi bakalım!

Yatağın üstüne çıkıp ayağıyla onu itmeye omzuna vurmaya başladı.O sırada Mehmed acıyla inliyor darbelerden kaçınmaya çalışıyordu.Sonunda dayanamayıp eline yastığı aldı ve vurmaya başladı.

-Mehmed!..Dur!..Mehmed!..Dur dedim!

-...Sen de bana vurdun hatun!Ne yapmamı beklersin?!