Lost memories[vkook]

S²_part 2: بازجویی

*اینقدر از رئیسمون ترسیدی که دستات داره میلرزه؟

جونگ کوک که فهمید اعضا به حالش بدش پی بردن، سریع سعی کرد خودش رو جمع و جور کنه.

+لقب کدومتونه KTH؟

-من، کیم تهیونگ.

با شوک سرش رو بالا برد.
+ماسکت رو بیار پایین.

تهیونگ ماسکش رو پایین آورد و جونگ کوک میتونست قسم بخوره برای یه لحظه همه جا سیاه شد. سریع خودش رو جمع و جور کرد تا بیشتر از این سوتی نده.
+JM?

±جیمین، پارک جیمین.

جیمین که دیده بود جونگ کوک هر بار میخواست ماسکشون رو پایین بیارن، خودش ماسکش رو پایین آورد.

جونگ کوک دیگه رسما خودکار رو از دستش انداخت و شوک زده بهشون خیره شد.

_چت شده؟ جن دیدی؟

-نکنه اینقدر ترسیدی که دست و پات رو گم کردی کوچولو؟

همه به جز جونگ کوک خندیدن. اما جونگ کوک هنوز با بهت بهشون خیره شد. چند سال بود اونا رو ندیده بود؟ چند سال بود صداشون رو نشنیده بود؟ اصلا چند سال بود که ازشون خبری نداشت؟

نفس عمیقی کشید و سعی کرد خونسرد باشه. با وجود اون ماسک، اعضا نمیتونستن فعلا بشناسنش.
+فقط شیش تا برادرید؟
±سوال شخصی داشتیم؟
+جواب منو بدید. برادر دیگه ای هم دارید؟

جونگ کوک میتونست قسم بخوره حاله‌ی اشک رو تو چشمای هوسوک میبینه.
_نه، نداریم.

جونگ کوک دیگه فهمیده بود اونا همشون فکر میکنن اون مرده…نفس راحتی کشید و این بار پرسید.
+شنیدم دو تا بچه دارید.

اعضا شوکشون زده بود.
-قسم میخورم اونا هیچ کاره ان. اونا بی گناهن. لطفا اونا رو قاطی خلافا و گناهان ما نکنید.

جونگ کوک تلخندی پشت ماسک زد. اونا بچه‌های خودش بودن، چطور میتونست از اونا…
حتی اگه بچه های خودش هم نبودن، جونگ کوک اونقدر بی رحم نبود چند تا بچه رو قاطی خلاف بزرگتراش کنه.

+همتون ماسکتون رو بیارید پایین.

منتظر نگاهشون کرد که همشون کم کم ماشک هاشون رو برداشتن.

قلبش؟ نه، قلبش اصلا تند نمیزد.
مغزش؟ نه، مغزش اصلا خاطراتشو مرور نمیکرد.
لرزش بدنش؟ نه، لرزشی وجود نداشت.

شایدم فقط جونگ کوک داشت خودش رو دلداری میداد که دیگه هیونگاش رو دوست نداره، نه؟

آهی کشید و شروع کرد به نوشتن یه نامه. همزمان به بقیه گفت
+چند ساله این باند رو تشکیل دادید؟

*تو فکر کن ده سال، مگه فرقی هم میکنه؟
جونگ کوک بعد از نوشتن نامش بلند شد و با تحکم گفت
+وقتی یه سوال میپرسم، یه جواب میخوام، نه چرت و پرت.