CANHIRAŞ

Bahaneler ve Fırsatlar

    

       ~BAHANELER VE FIRSATLAR~

Turgut Alpdoğan :

Kalp birine bağlanmak için neyi beklerdi?

Neydi Aşkı kalbe bağlayan?
Kader miydi kalbe yön veren yoksa nefis mi?

Yürek hissedermiydi nasibindekini?
Bir gülüş, bir bakış yeterlimiydi kalp için yoksa kaderin bahanesimiydi bunlar?

Mesela, neydi Onda beni etkileyen?
Ne vardı onda başkasında olmayan?
Aşk denilen kumar beni demi oturtmuştu masasına?

Soruların ardı ardına dizildiği zihnimi biraz olsun rahatlatabilmek için girdiğim mekandan çıkarken bir gram boşaltamamıştım kafamı.

Arkadaşlarımın sohbeti bile beni onu düşünmekten bir an olsun alıkoyamamıştı.

Sorular hâlâ benimleydi.
Kafamın içinde kırk'ı aşkın tilki kuyruklarını birbirine sürterek geziniyordu.
Tilkilerin sinsi bakışları zihnimde gezindikçe zihnimde yeni bir soru doğuyor, yeni bir acaba kafamın içini kuşatma altına alıyordu.

Düşüncelerin ağrıttığı başımı iki elimle sıkıp arabama yöneldim.

Sabahtan beri o kadar çok şey düşünmüştüm ki ne bedenim ne de beynim kaldıramıyordu.
Kafamın içi nanay'dı yani...

Üzerimdeki yorgunluğu atmak, zihnimdeki sisleri biraz olsun dağıtabilmek için bir kaç arkadaşımla buluşmuştum ama onlar'da konuyu iki de bir karı kız'a getirince mübarek Ramazan günü müslüman kişiliğim depar atmıştı.

Uyduruk bir iki bahaneyle yanlarından kaltığım sırada zaten kafamın içini işgal altına alan düşünceler tek kalınca kafamın içine bir de füze fırlatmıştı.
Ağır yaralıydım.
Sanırım hislerim el bombası gibi kalbime hücüm ederken de ölüp kalacaktım...

Onu kafamın içinden atmak istiyordum fakat oyun bozan kalbim kendisini işgal eden kişiden gayet memnun bir halde bana savaş bayrağı çekmişti.

Öyle bir histi ki göğsümü yarmak,kalbimi söküp atmak istiyordum.

Öyle bir haldeydim ki ne hislerime bir anlam verebiliyorsun, ne de ondan başkasını aklımın ucuna getirebiliyordum...
Aşk mıydı bu?
Değildi.
Olmasındı!
Fakat heves denecek kadar basit değildi içimdekiler.