-MANIAC-

3

***

Ажил тарах цаг болоход маргаашийн хурал болон Чанёолын цагийн хувиарыг нэгтгэж арай дуусаагүй байхад бодсоноор минь Чанёол гарч ирэн "Охин минь гэртээ харьцгаая" гэх нь тэр.

Би "Чанёол би хараахан дуусаагүй байна" гэхэд тэр хажууд минь ирэн хийж буй зүйлийг минь хараад толгой дээр үнсэн "Миний бүх ажлуудыг цэгцлээд хэцүү байна уу?"

Би "Үгүй ээ, яг 10 минут хүлээчих удахгүй дууслаа" гэхэд тэр захирлын өрөөлүү орох хамгаалалтаа идэвхжүүлэн түгжээд хөшиг татан "алив нааш ир" гэхэд нь гайхан түүнрүү харвал намайг татан босгоод өөрөө миний суудал дээр суун намайг дээрээ суулгаад "Одоо ажлаа хийж дуусга охин минь" гэхэд нь тэр хаалга түгжчихсэн болохоор санаа амар байж болох ч гэсэн түүнийг ийм үйлдэл хийн гэж бодоогүй болохоор үнэхээр цочирдмоор байсан ч түүнийг биеэнд минь хүрэх хүрэлтийг үл тоон юу ч гэсэн хурдхан ажлаа дуусган компьютерээ унтраан "Дуусчихлаа, явцгаая" гэхэд Чанёол энэ удаад хүзүүн дээр минь үнсэн өмд рүү минь гараа хийн цамцыг минь суллан хөхийг минь базаж эхлэхэд "Чанёол энд л биш шүү!"

Чанёол "Яагаад үгүй гэж энд биднийг хэн ч харахгүй"

Би "Гэртээ харьцгаая"

Чанёол "Түр хүлээ" гэсээр энэ удаад бүр цамцыг минь тайлан хөхөвчийг минь аван шидээд өөрлүүгээ харуулан хөхийг минь үнсэн илж бүр хөхөж эхлэхэд бие минь энэ удаад зүгээр л энэ их таашаалд умбан сулхан гиншиж эхлэхэд Чанёол үргэлжлүүлэн үнссээр "Би энэнд хайртай" гэсээр хөхнөөс минь улам чанга базахад би түүний өвөр дээр хөдөлж орхиход Чанёол дуу алдан "Тэсэхгүй нь" гэсээр намайг босгон өөрийнхөө өмд дотоожоо тайлан минийхийг ч мөн тайлсаар намайг татан өөрийнхөө дээр суулган бид хамтдаа бяцхан хайрын мансууралд шумбан амьсгаадсаар Чанёолоос холдоход тэрээр толгойгоо хойшлуулан зангиагаа сулласан ч хөхнөөс минь гараа авалгүй үргэлжлүүлэн базсаар хэсэг хэн хэн нь амьсгаагаа даран чимээгүй суухад Чанёол толгойгоо өргөн надруу нэг л жоготой харсаар л байв.

Би "Юу бодоод ингэтлээ сонин хараад байгаа юм"

Чанёол "Нарийн бичгээ ийм халуухан гэдгийг мэдсэнгүй" гэсээр бэлхүүсээр минь гараа оруулан хөнгөхөн хүзүү эгэмний ясан дээр минь үнссээр л байв.

Би "Энд хийнэ гэж бодсонгүй, дараа удаад ийм зүйл болохгүй гэж найдая~" гэтэл тэрээр инээмсэглэл тодруулан хувцсыг минь өмсүүлээд өөрөө ч хувцсаа өмсөн бид өөрсдийгөө янзлан ажлын байраа ч ор мөр үлдээлгүй янзлаад гарахад бэлэн болоод цүнхээ авангаа түүнрүү харахад тэр надруу нэг л жоготой харсаар л байв.