A LOVE WE CANNOT PREDICT

Chapter Four

Chapter Four

Si manong gibo ang pinamaneho ko nang sasakyan papunta sa kompanya na pagmamay-ari ni Adam.
Ihahatid ko lang ang pagkain niya, naiwan niya kasi kanina, dahil narin siguro sa pagmamadali.

As I enter the company of his, his people greeted us.
at kitang kita naman ang napakalawak na loob nito. nakakamangha!

Pumasok ako na mag isa sa office niya, at inilagay sa mesa ang pagkain. babae 'yung kausap niya?—lliana gumisig ka! wala kang pakialam 'kong sino pa yan!. pero, maganda siya ha? infairness! nice taste snob monster!

Hindi ko na siya nilapitan baka maisturbo ko pa silang dalawa. saka lumabas narin sa office niya.

Is she the girl in the portrait? 'yung nakasabit sa study room niya? Is she? okay nevermind.
bumalik naman sa realidad ang pag iisip ko nang tinawag ako ni rina. "Ma'am, kamusta po? nag usap ba kayo ni sir?". excited niyang tanong. "Sasama ba siya sa inyo sa obygynie niyo?". kitang kita sa mukha ni rina ang excitement.

"Busy 'yung amo mo rin". bigla naman siyang natahimik, disappointment is all over her face.
hindi niya narin kailangang  malaman eh wala naman siyang pakialam! super manhid!

Si rina ang kasama ko na pumunta sa obygynie ko.
pangalawa kami sa pila, buti na lamang ay maaga kaming pumunta, mabilang palang ang mga tao.

Pumasok kami agad 'nung natapos na 'yung nauna sa amin. "good morning mommy, kasama niyo po ba si daddy?". the doctor asked.

"Ah, 'yung dad—". hindi ko na natapos pa ang dapat ko sanang sabihin, nang bumukas ang pintuan. "Sorry, I'm late". ani niya sa baritono niyang boses.

Inultrasound ako at nakita ko naman ang baby 'kong nasa sinapupunan ko pa. I could feel his heart beating, dahil sa machine. "Ma'am, sana 'kung nakakakita lang ho kayo, siguro mas matutuwa ka dahil sobrang cute ng anak niyo po". ani rina.

I feel guilty sometimes, lalong lalo na kapag kasama ko si rina. naku! anhirap palang magpanggap!

Pinaalala lamang nang doktor ang mga dapat o mga di dapat 'kong gawin.

Nasa sasakyan na kami ngayon. Si rina at si manong gibo ay nasa front seat, at kami naman ni Adam ay nasa likod—walang imikan. pilit 'kong pinipigilan ang antok ngunit nakatulog parin. nagising nalang ako, na nasa balikat na ni Adam ang ulo ko. omg? did I just sleep in his arms?!

bumaba ako habang inalalayan ni rina "ma'am, alam mo ba?".

"hindi ko alam rina". I jokingly said. "ano pala 'yun?".

"Ma'am, habang bumabyahe ho tayo, kahit saan saan po napupunta 'yung ulo niyo. nakatingin ho ako sa salamin kanina, at kitang kita ko po sir, na dahan dahang  ipinatong ang ulo niyo sa balikat niya". she giggled.

"really?". I asked. confused.

"Oho! totoo ho ang sinasabi ko, kitang kita po talaga nang dalawang mata ko!". Napabuntong hininga ako.

I bit my lower lip to stop myself from smiling. did he just freaking do that?—to me? no! no! no! lliana, stop having meanings about that! maybe he was just annoyed kasi nalilikotan siya sa ulo ko. naku naman oh!

"Ma'am, kinikilig ka ho no?".

"hindi ah!".

"ba't namumula pisngi niyo?".

"namumula ba?".

"pulang-pula ho maam!". omg?! totoo?! namumula ako?

"Dala lang to nang mainit na panahon rin".

"Sabihin niyo ho maam, kinikilig kayo! ayiehh!". she teased me. kahit kailan talaga 'to si rina oh!