KORALTANLAR

2.7

İYİ OKUMALARR

✨

Taksiyle bilmediğim garip sokaklardan geçiyorduk. Sonunda eve gideceğim ve aileme kavuşacağım için çok heyecanlıydım. Furkan'ı bile özlemiştim , onu özleyeceğim aklıma gelmezdi. Onlara fazlasıyla bağlanmıştım kısa sürede, ilk zamanlardaki umutsuzluğum ve kararsızlığım aklıma geliyor ve şimdiki halimle karşılaştırıyordum. Yepyeni bir insan olmuştum  sanki eski, neşesiz, hayattan nefret eden, umutsuz Ahu gitmiş onun bedenine bambaşka birini yerleştirmişlerdi. Ailem beni yeniden hayata bağlamıştı, dünyanın sonsuz renkten oluşabileceğini öğretmişti. Şimdi onlarsız bir hayat düşünemiyordum bile, evet Furkansız bile... 

Zaman geçtikçe yaklaştığımızı hissediyor ve heyecandan yerimde duramıyordum. Dizimi durmadan sallıyor şoför abiye saçma sapan sorular soruyordum.

"Abi kaç dakika kaldı?"

"Bacım şu virajı da geçtim mi sizin evin ordayım, daha fazla sorma artık valla ben de seni hızlıca indirmek istiyorum. "

"Tamam abi ne kızıyorsun?"

"Saniyede bir sorduğundan olabilir mi?" 

"Olabilir tabii..."

Daha sözüme devam edecekken araba aniden durdu. Şoför aynadan bana baktı.

"Geldik"

"Kesin mi?"

Adam elini yüzüne atıp başını sıvazladı. Sanırım kalkıp beni arabadan atacak. O beni atmaya kalkmadan kendim sakince ineyim bari, elimi kapının koluna atmışken adam kendi kendine söylendi sonra arabanın aynasından bana baktı. 

"Subhanallah, Allahım sabır ver. Geldik bacım geldik."

"Tamam abi, sen burda kal ben bizimkilerden yolun parasını alıp geleyim. Borcum ne kadar?"

Önce ters ters baktı yüzüme sonra taksimetreye baktı.

"1570 bacım"

"Yuh, ben onu kilometre sanmıştım."

Şoför bey abi derin bir nefes alıp yavaşça verdi. Gerçekten sinirlendi galiba

"O kadar yol geldik az bile tuttu, sırf seni erkenden indireyim diye ne kadar kestirme varsa ordan geldim. Şimdi bacım gözünü seveyim in artık, parayı getir de ben artık kurtulayım bu eziyetten."

"Ne eziyeti ya-"

Daha da bağıracakken abinin ters bakışıyla yerime sindim.

"E ben ineyim o zaman.

"İn"

Kaba herif, eziyetmiş pehhh. Asıl eziyeti ben çektim. Ters olduğunu düşündüğüm bakışımla geriye dönüp adama baktım ama onun bakışı daha kötü olduğu için hızlıca önüme döndüm. Eve girince beni kapıda korumalar karşıladı hepsinin yüzünde şok ifadesi vardı. Hem bir dakika.. Bu adamların beni araması gerekmiyor muydu niye burda taş gibi duruyorlardı? Bu hainler beni aramıyor muydu yoksa? Bu evi onların başına yıkardım ulan!

Kapıyı sertçe çaldım, evin hizmetçisi mi aşçısı mı hala bilmediğim kadın açtı kapıyı.

"Ablacım bana acil 1570 tl versene ya"

"Ahu Hanım??"

"Abla şimdi değil şimdi değil. Sonra şaşırsın önce bana şu parayı bul ya."

Kadın neye uğradığını şaşırmıştı. Hala beni duymuyordu.

"Ablacım  1570 tl ya!!!"

Benim bağırmamla irkildi ve kendine geldi.

"Tabi Ahu hanım"