ကျွန်တော်နှင့် ပုရိသ ယောကျာ်းများ

Part 1

Unicode

ထူးခန့် ရွာကိုပြန်ချင်တာမဟုတ်ပေမဲ့ကျောင်းပိတ်ပြီဆိုတော့မပြန်လို့မှမရတာ လိုင်းကားနဲ့ပြန်လာရင်းရွာရဲ့ထိပ် ဇရပ်ကိုရောက်တော့ကားကိုရပ်ပေးရာကျောပိုးအိတ်ကိုပိုးပြီးမြို့ကဘကြီးပေးလိုက်တဲ့အိတ်ကိုလက်ကဆွဲကာဆင်းလာခဲ့သည်။
အညာရဲ့နွေကတော်တော်ကိုပူသည်။
တောမှာမွေးပြီး တောမှာပဲကြီးတဲ့ ထူးခန့်တစ်ယောက်ဟာအညာဒေသ တောရဲ့အပူဒဏ်ကိုတော့အရမ်းကြောက်သည်။ ဒါကြောင့်လဲ အလယ်တန်းကျောင်းတတ်ကတည်းကရွာကိုမပြန်တော့တာအခုဆိုဆယ်တန်းစာမေးပွဲပင်ဖြေပြီးပြီဖြစ်သည်။
ငါးနှစ်လောက်ကြာတဲ့အထိရွာကိုပြန်မလာပဲ ဘကြီးရဲ့အိမ်မှာပဲနေသည်။ ရွာကအဖေနဲ့အမေကတော့ သားလေးတစ်ယောက်ပါတာမို့ သားကိုရင်နဲ့မကွာထားချင်ပေမဲ့ သူတို့ဆန္ဒတွေက အိမ်မက်သာဖြစ်ခဲ့ရသည်။
ငါးနှစ်လုံးလုံးတွေ့ချင်ရင်မြို့ကိုသွားပြီးတွေ့ရတဲ့အထိဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ယခုတော့ လူ့ဘဝရဲ့တစ်ဆစ်ချိုး တက္ကသိုလ်ဝင်စာမေးပွဲ ကြီးလဲဖြေပြီးခဲ့ပြီမို့ မပြန်ချင်သော်လဲရွာကိုပြန်လာခဲ့ရပြီ။ မနေ့ကဖုန်းဆက်ပြီး ရွာကိုသားပြန်လာမယ်ဆိုတော့အမေတစ်ယောက်အရမ်းကြီးပျော်ကာ သားကိုလာကြိုမယ်ဆိုပြီးပြောထားပေမဲ့အခုထိကိုပေါ်မလာတော့ ထူးခန့်အနည်းငယ်ဒေါပွနေချေပြီ ။
ဆယ်တန်းဖြေပြီးရင် ဖုန်းဝယ်ပေးမယ်ဆိုတဲ့ဘကြီးရဲ့ဂတိစကားနဲ့အတူ ဒီနေ့ဖြေပြီးမနက်ဖြန်သွားဝယ်ထားတဲ့ I Phone 15ကိုဖွင့်ကာ Facebookကိုကြည့်လိုက်သည်။
ရွာဆိုတော့Mytel လိုင်းကမမိ၍ တခြား Ooredooကဒ်ကိုပြောင်းကာ net ချိတ်၍ဖွင့်ရသည်။
အကောင့်ဖွင့်ထားတာမကြာသေးပေမဲ့ ကျောင်းက Friend တွေနဲ့ဆိုတော့ Photoတစ်ပုံတင်ထားရင် Like တွေက သုံးလေးရာထိရှိသည်။
“Hi ကလေး ”
လိုင်းဖွင့်ဆို မက်ဆေ့တစ်ခုကတန်း၍ဝင်လာရာကြည့်လိုက်တော့ဆရာထံမှဖြစ်သည်။ ကလေးဆိုတဲ့အခေါ်အဝေါ်ကြောင့် ထူးခန့်ရင်ထဲသိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွားကာ နှုတ်ခမ်းမှပြုံးမိသည်။
“ဦးတော့ကလေးကို လွမ်းနေပြီ ”
နောက်ထပ်မက်ဆေ့တစ်ကြောင်းကတန်းပြီးဝင်လာရာ ထူးခန့် နှုတ်မှ ‘အပိုတွေ ‘ဆိုပြီးပြောမိသည်။
သို့ပေမဲ့ ထူးခန့် ကြည့်၍ပြန်ဖြေလိုက်ရသည်က ‘ကလေးလဲဦးကိုလွမ်းတာပဲ ‘လို့ပေါ့
တကယ်တော့ထူးခန့်က လိင်စိတ်ကိုတပ်မက်သည့်အရွယ်ရောက်ကတည်းက သူ့ရဲ့လိင်စိတ်ဟာလိင်တူစိတ်ဝင်စားတဲ့ Gayတစ်ယောက်ဆိုတာကိုနားလည်လာခဲ့သည်။
ယောကျ်ားတွေကိုမြင်ရင် ရင်ခုန်သည်။အထူးသဖြင့်ခန့်ခန့် ညားညား ယောကျ်ားတွေဆိုပို၍သဘောကျသည်။ထူးခန့်ကအသားဖြူပြီးအလှအပကိုကြိုက်နှစ်သက်၍ မျက်နှာလေးကဖွေးနုကာချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။ပျော့လျလျဆံနွယ်လေးတွေကနဖူးပေါ်သွယ်ကျနေပြီး
မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း နှာတံဆင်းဆင်း နဲ့နှုတ်ခမ်းပါးပါးက သူ့ရဲ့ချစ်စရာကောင်းမှုကိုမြေထောင်မြှောက်ပေးနေသလိုပင်။
ခန့်ခန့်ညားညားယောကျ်ားတွေကိုသဘောကျတဲ့ထူးခန့်ဟာ ကိုးတန်းနှစ်၌သူတို့ကျောင်းကိုပြောင်းလာတဲ့ ကျောင်းဆရာ ဦးထွန်းဇော်လင်း ကိုသဘောကျမိသည်။
ဆရာကအရပ်မြင့်မြင့် ဖြစ်ပြီးထူးခန့်လိုလူပျိုပေါက်တစ်ယောက်ထက်ခေါင်းတစ်လုံးသာတဲ့အနေအထားမှာရှိသည်။အထူးသဖြင့်စာသင်နေရင်းခုံပေါ်ထိုင်ကာစာကိုရှင်းပြတဲ့အခါများဆို ဆရာရဲ့ ခြေထောက်မှခြေသလုံးမွှေးတွေကိုကြည့်ပြီး ထူးခန့်သဘောကျမိသည်။အသားအရေဝင်းတဲ့ဆရာရဲ့ခြေထောက်မှာခြေသလုံးမွှေးတွေကအတော်ပင်ပေါက်သည်။မိမိလဲခြေသလုံးမွှေးပေါက်ချင်ပေမဲ့မပေါက်။အမွှေးထူတဲ့ယောကျ်ားတွေဆိုလဲသဘောကျတဲ့ထူးခန့်ဟာ ဆရာဟာသူ့ရဲ့အကြိုက်ဖြစ်နေခဲ့တာပေါ့
တစ်နေ့ ဆရာကသူ့ကိုခိုင်းစရာရှိလို့ဆိုပြီးခေါ်၍ထူးခန့် လာခဲ့ရသည်။သူငယ်ချင်းဖြစ်တဲ့တစ်ယောက်ကိုခေါ်ပေမဲ့သူက စာလုပ်နေ၍မလိုက်ခဲ့
“သား ထူးခန့်ဘာလုပ်လာတာလဲ ”
ဆရာမက ရုံးခန်းကိုရောက်လာတဲ့ထူးခန့်ကိုမေးရာ ထူးခန့်လဲပြောပြလိုက်သည်။
“မင်းဆရာကမရှိဘူး အိမ်သာသွားတယ်ထင်တယ် ထိုင်ပြီးစောင့်နေလေ ဆရာမတော့အတန်းဝင်ရအုံးမှာဆိုတော့သွားလိုက်အုံးမယ် ”
ဆရာမကထွက်သွားတော့ထူးခန့်ခုံတစ်ခုံယူကာထိုင်၍ဆရာအလာကိုစောင့်နေလိုက်သည်။တော်တော်နဲ့ဆရာရောက်မလာ၍တောင်ထူးခန့်ပြန်သွားဖို့လုပ်ပေမဲ့ရောက်လက်စနဲ့စောင့်နေလိုက်သည်။
“သားစောင့်နေတာကြာသွားပြီလား ”
“ဆရာ ဟုတ် နည်းနည်းတော့ကြာသွားပြီ ”
“အေးကွာ ဆရာလဲနည်းနည်းကြာသွားတယ် ”
ဘယ်သွားလို့ ဘာကြောင့်ကြာတယ်ဆိုတာကိုအတိအကျဖြေမထား၍ထူးခန့်စိတ်ထဲအတွေးတချို့ဝင်လာသည်။
“ဆရာကျွန်တော့်ကိုခိုင်းစရာရှိလို့ဆို ”
“ဟုတ်တယ် ခိုင်းစရာဆိုတာထက်ဆရာသားကိုအကူအညီတောင်းစရာရှိလို့ ”
“ဟုတ် ပြောပါဆရာ ”
“ဆရာအတန်းပိုင်ယူထားတဲ့ရှစ်တန်းစာတချို့ကိုသားကိုစစ်ခိုင်းချင်လို့ ”
“ဗျာ ”
“သားကိုဆရာယုံကြည်လို့အကူအညီတောင်းရတာပါ မနက်ဖြန်အပြီးစစ်ရမှာ ဆရာမှာလဲတခြားလုပ်စရာတွေကတဖက်နဲ့ဆိုတော့”
“ဟုတ် ကျွန်တော်ကူညီနိုင်မယ်လို့ဆရာထင်ရင်ကူညီပါ့မယ် ”
“သားကူညီနိုင်တာပေါ့ ဆရာရောက်တဲ့ကာလအတွင်းမှာသားရဲ့ကျောင်းစာအပေါ်အလေးထားပြီးသင်ယူတတ်မြောက်မှုကိုဆရာသိတာပေါ့ သားဘယ်လောက်တော်တယ်ဆိုတာတခြားဆရာတွေရဲ့ပြောပြချက်တွေနဲ့လဲဆရာသိလို့ သားကိုခိုင်းတာပါ ”
“ဟုတ် ကျွန်တော်ဘယ်တော့ကူညီရမှာလဲ ”
“ဒီနေ့ညပဲသားရဲ့ သားရဲ့အိမ်ကိုဆရာပြောပြီးပေးမယ်လေ ရရင် ဒီည ဆရာအိမ်မှာပဲအိပ်စေချင်တယ် ”
“ဗျာ ဒီညလား ”
“သားအဆင်မပြေလို့လား ”
“မဟုတ်ပါဘူး ကျွန်တော်ကဘကြီးရဲ့အိမ်မှာနေတာ ဆရာကခေါ်တာဆိုရင်သူငြင်းမှာမဟုတ်ပါဘူး ”
“အဲဒါဆိုဆရာ့ကိုကူညီပါကွာ ”
ဒီလိုနဲ့ပဲအဲဒီနေ့ကကျောင်းဆင်းဆိုဆရာအိမ်ကိုဆရာနဲ့အတူလိုက်သွားခဲ့သည်။ဆရာက ပဲခူးဘက်ကပြောင်းလာတာဆိုတော့တိုက်ခန်းသာငှားပြီးနေသည်။
တိုက်ခန်းကကျယ်ဝန်းကြီးမဟုတ်သလိုကျဥ်းလဲမကျဥ်း၊အိပ်ခန်းတစ်ခန်းရယ် မီးဖိုချောင်ရယ် ဧည့်ခန်းရယ်
“ဘာသောက်မလဲ ”
“ရပါတယ်ဆရာ ရေပဲသောက်တော့မယ် ”
“အေး ဆရာအိမ်မှာလွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေ ကြားလား ဆရာကတစ်ယောက်ထဲနေတာ မိသားစုကတော့ပဲခူးမှာလေ ”
“ဪ ဟုတ် ”
တစ်ယောက်ထဲနေတာဆိုတော့ ထူးခန့်ကျောက ဖြန်းခနဲဆိုသလိုကြက်သီးများထလို့သွားသည်။အခန်းထဲရောက်ဆိုဆရာကသူ့ရဲ့အဖြူရောင်ကျောင်ဝတ်စုံအကျီကိုချွတ်လိုက်တော့အောက်မှခံဝတ်ထားတဲ့အဖြူရောင်စွတ်ကျယ်သာကျန်သည်။
ဆရာကအနေအထိုင်သိုသိပ်ပြီးမြင်ရတဲ့ခြေသလုံးမွှေးကိုသာ ထူးခန့် ရင်ခုန်နေရပြီး အခုလိုအပေါ်ပိုင်းအကျီအောက်မှ ရင်အုပ်မောက်မောက်ရယ် ရင်ဘက်မှအမွှေးတွေရယ်ကိုမြင်ပြီး တံတွေးများကိုပင်မျိုချရသည်အထိ။
မြန်မာအမျိုးသားတွေထဲမှာမှမြင်ရခဲတဲ့ ရင်အုပ်မွှေးဆိုတာကိုဆရာထံမှမြင်ရ၍ထူးခန့် အံ့ဩစွာကြည့်လို့နေသည်။
“ဆရာအိမ်သာသွားလိုက်အုံးမယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေနော် ”
ဆရာပြောကာအိမ်သာသို့သွားတော့ထူးခန့်တစ်ယောက်သာကျန်နေရစ်သည်။အခန်းကပဲပါတာလား ဆရာဘာသာပဲဝယ်ထားတာလားမသိ ဧည့်ခန်းမှာ၃၂လက်မ တီဗွီတစ်လုံးရှိသည်။
ဘာရယ်မဟုတ် ထိုတီဗွီကိုစပ်စုလိုစိတ်နဲ့အနားကိုသွားတော့တီဗွီစဥ် ၌ တင်ထားတဲ့အခွေတစ်ခွေကြောင့်ထူးခန့်မျက်လုံးပြူးသွားသည်။
ကိုယ်၌မည်သည့်အဝတ်မှမပါတဲ့မိန်းကလေးတစ်ဦးဟာ ကြီးမားတဲ့နို့တွေကအယ်နေပြီး အောက်ပိုင်းအဖုတ်ကြီးကြီးကိုကားထားသည်။ဘေးမှာလဲလူမဲနီဂရိုးဘဲကြီးက ဘာအဝတ်မှမပါပဲ ၈လက်မလောက်ရှိတဲ့ငပဲကြီးကိုကိုင်၍ထားသည်။
အခွေမျက်နှာဖုံးကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့်ထိုအခွေက ဘာခွေလဲဆိုတာထူးခန့်နားလည်လိုက်သည်။
ဆရာက ဒီလိုကားတွေကြည့်တာပဲ ဆိုပြီးတွေးကာဆရာကိုပို၍ရင်ခုန်သွားသည်။ကောက်၍ကြည့်တော့အထဲမှအခွေကရှိမနေ ဒီတော့အောက်စက်DVDထဲမှာပဲရှိပေလိမ့်မည်။
“ဪ သားကတီဗွီကြည့်ချင်လို့လား ”
အိမ်သာသွားတတ်တဲ့ဆရာကဘယ်အချိန်ရောက်နေမှန်းမသိကျောပေးထားတဲ့သူ့ကိုမေးလိုက်တော့ထူးခန့်လန့်သွားပြီးကိုင်ထားတဲ့အခွေဖုံးက အောက်သို့လွတ်ကျသွားသည်။
ထိုအခါ ထိုကျသွားတဲ့အခွေဖုံးကိုဆရာကြည့်လိုက်တော့ဆရာတော့မသိ ထူးခန့်မှာရှက်သလိုခံစားရ၍ မျက်နှာကိုလွှဲထားလိုက်သည်။
ဆရာကသူ့အနားသို့လျှောက်လာပြီးကျသွားတဲ့အခွေဖုံးကိုကောက်လိုက်ပြီးပြောသည်။
“မိန်းမနဲ့ခွဲနေရတော့ စိတ်ပြေလက်ပျောက် အာသာဖြေဖို့ ဆရာကြည့်တာပါ သားအသက်က၁၅နှစ် ၁၆နှစ်ဆိုတော့လူပျိုဖြစ်ပြီပဲ သားလဲဒီလိုကားတွေကြည့်ဖူးမှာပေါ့ ”
“ဗျာ မကြည့်ဖူးပါဘူး ”
တကယ်လဲမကြည့်ဖူး၍ထူးခန့်အမှန်တိုင်းပြောလိုက်ခြင်းသာ။သူငယ်ချင်းတွေကတော့ဖုန်းကိုယူလာပြီးဆရာအလစ်မှာနားကြပ်တပ်ပြီး ကြည့်ကြသည်။သို့ပေမဲ့ထူးခန့်မကြည့်ချင် ရှက်တာရယ် လူသိမှာစိုးတာရယ်ကြောင့်မကြည့်ခဲ့ ။
သို့ပေမဲ့ သူတို့ပြောတဲ့စကားတွေကိုတော့အမြဲလိုလိုကြားရသည်။
“ဆရာတော့မိန်းမနဲ့ဝေးနေချိန်မှာ ဒီဟာနဲ့ပဲအာသာဖြေနေရတာ ကျောင်းစာကိစ္စတွေပြီးသွားရင် ဆရာနဲ့သား ညကျအတူကြည့်ကြတာပေါ့ ”
ဆရာစကားကြောင့်ထူးခန့်ရင်ထဲသိမ့်ခနဲဖြစ်သွားကာ ရင်ထဲမှဒုန်းခနဲ့မြည်သံကိုဆရာကြားသွားမလားပင်စိုးရသည်။
“ဆရာ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ် သားရောမချိုးသေးဘူးလား ”
“ဒီစာလေးစစ်ပြီးရင်ချိုးမယ်လေ ဆရာလဲအပြီးနဲ့အကိုက်ပဲ ”
“အတူချိုးရအောင် ယောကျ်ားချင်းပဲ ရေမီတာကုန်သက်သာတာပေါ့ ”
“ဗျာ အတူလား ”
“အဟင်း ဟုတ်တယ်လေ အတူချိုးရအောင် ”
“နေပါစေဆရာရယ် ကျွန်တော်နောက်မှချိုးပါမယ် ”
“ဆရာကိုရှက်လို့လား မင်းမှာရှိတာ ဆရာမှာအကုန်ပါတယ် ငယ်တာနဲ့ကြီးတာပဲကွာမှာ ”
“ဟာ ဆရာကလဲ ”
ဆရာစကားကြောင့်ထူးခန့်ရှက်သွားတော့ဆရာကပြုံးလိုက်သည်။
“ဆရာကနောက်တာပါကွာ ကဲဆရာချိုးတော့မယ် ပြီးအောင်ထိလုပ်မနေနဲ့ နားတော့ သားရောရေချိုးပြီးရင်ထမင်းစားကြမယ် ”
“ဟုတ်ဆရာ ”
ဆရာကပြောကာဝတ်ထားတဲ့စွပ်ကျယ်ကိုချွတ်လိုက်သည်။
ဝိုး
ဆရာရဲ့ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်ကိုအကာအကွယ်ကင်းမဲ့စွာတွေ့လိုက်ရသည်။ချက်တိုင်မှတဆင့်အောက်သို့ သွယ်တန်းကာပေါက်နေတဲ့အမွှေးတွေကဆည်းခုံ အစပ်မှတဆင့် အောက်ဘက် ပုဆိုးအောက်ဘက်အထိ ပေါက်နေသည် ။
ထူးခန့်ကြည့်ရင်းလည်ချောင်းများခြောက်လို့လာကာရေဆာလို့လာသည်။အောက်မှာပုဆိုးရှိနေ၍အမွှေးများရဲ့အဆုံးထိ မမြင်ရပေမဲ့ ကြည့်ချင်စိတ်ကတားမရအောင်ဖြစ်လာသည်။
ဆရာကတော့သိဟန်မတူပဲတပတ်တစ်ထည်ကိုယူကာရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားတော့သည်။ထူးခန့်မှာသာ ဆရာရဲ့ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်ကိုစိတ်ထဲမှ မှန်းစရင်း စာစစ်နေတဲ့အာရုံကဆရာထံသို့သာရောက်နေသည်။
ညဘက် စာစစ်လို့ အားလုံးပြီးသွားတော့ဆရာကတီဗွီနားသို့သွားကာရီမုကိုယူ၍ဖွင့်လိုက်သည်။ထူးခန့်ကတော့ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ကာဆရာရဲ့လုပ်ဆောင်မှုတွေကိုသာမခို့တရို့နဲ့ခိုး၍ကြည့်လို့နေသည်။
“ဒီမှာလာထိုင်လေ ”
တီဗွီကိုဖွင့်လိုက်ပြီဆိုဖာအောက်မှာထိုင်လိုက်ပြီးသူ့ရဲ့ဘေးသို့ထိုင်ဖို့ပြောရာထူးခန့်ဆင်း၍ထိုင်လိုက်သည်။
“အခုချိန်မှာတော့ငါနဲ့မင်းက ဆရာတပည့်ဆိုတာမေ့ပြီး ဩကားကြည့်ဖော်ကြည့်ဖက်လို့သဘောထားပေါ့ကွာ ”
“…”
ဆရာရဲ့စကားတွေကြောင့်ထူးခန့်နေရခက်စေကာဆရာကိုကြည့်ကာပြုံးလိုက်သည်။ဆရာကတော့တီဗွီကိုကြည့်လို့နေသည်။
တီဗွီထဲမှာအခွေဖုံးမှာပါတဲ့နီဂရိုးလူမည်းကြီးကဆော်လေးကိုနူးနှပ်နေချေပြီ။ဆရာ ဆော်လေးကိုကြည့်ရင်း စိတ်ပါလာပုံရကာလက်ကသူ့ရဲ့ပုဆိုးပေါ်မှပေါင်ကြားကိုရောက်လို့သွားသည်။
ထူးခန့်ကတော့ဆော်လေးကိုကြည့်နေခြင်းမဟုတ်ပဲ လူမဲကြီးကိုသာကြည့်နေသည်။ဆော်လေးကနူးနှပ်ပေးနေသလိုဆော်လေးကလဲသူ့ရဲ့၈လက်မသာသာငပဲကြီးကိုလွေပေးနေပုံကိုလဲမြင်နေရသည်။
ဒီလောက်ကြီးတဲ့လီးကြီးကိုမမြင်ဖူး၍ထူးခန့်ကြည့်ရင်းအာခေါင်ပင်ခြောက်လို့လာခဲ့သည်။
“ကြိုက်လား ”
“ဗျာ ”
“ကြည့်ရတာကောင်းလားလို့ ”
“……”
ထူးခန့်ဆရာကိုကြည့်ရင်းရှက်သလိုလိုဖြစ်တာနဲ့ပြုံး၍သာခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ဆရာကတီဗွီကိုကြည့်ရင်းနဲ့ ပုဆိုးကိုဖြီလိုက်ပြီး လက်ကပုဆိုးထဲသို့ရောက်သွားကာ သူ့ရဲ့လီးကြီးကိုဆွနေသည်။
ဒီတော့ထူးခန့်ရဲ့အကြည့်တွေကတီဗွီထံမှတဆင့်ဆရာရဲ့ပုဆိုးအောက်သို့ရောက်လို့သွားသည်။
“ဆော်လေးကမိုက်တယ်ကွာ ဆရာတောင်ဆရာမိန်းမကိုသတိရသွားပြီ ”
“ဟုတ် လူမဲကြီးဟာကကြီးလွန်းတော့ကောင်မလေးနာတော့မှာပဲ ”
ဆရာရဲ့စကားကိုတီဗွီကြည့်ရင်း ထူးခန့် ပြန်လည်ဆွေးနွေးဖြစ်သည်။
“၈ လက်မလောက်ကိုများဒီကောင်မ ကအကြိုက်နေမှာ သားသိထားရမှာကမိန်းမတွေကကြီးလေကြိုက်လေပဲ ”
“၈လက်မလောက်ကြီးဆိုတော့နာမှာပေါ့ ”
“မနာပါဘူး နာလဲခဏပဲ ကြာလာရင်ကောင်းလွန်းလို့ ဆရာမိန်းမဆိုခဏခဏပြောတယ် ဆရာလီးကိုကြိုက်လွန်းလို့တဲ့ ကြိုက်ဆို ဆရာလီးကလဲ၈လက်မလောက်ရှိတာကိုး ”
“၈လက်မ ”
“ဟုတ်တယ်လေ သားကိုပြမယ် ”
ဆိုကာဆရာကဖုံးထားတဲ့ပုဆိုးကိုလှန်ပြလိုက်ရာတကယ်ပင်ထိုးထောင်ကာထွက်လာတဲ့ငပဲကြီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
အရှည်ရောလုံးပတ်ရောကနီဂရိုးကြီးရဲ့ဟာနီးနီးရှိပြီးဒစ်ကြီးမှာစွင့်ကားနေသည်။နီရဲရဲဒစ်ကြီးကသွေးများတစစ်စစ်တိုးလို့နေကာခုန်နေသည်။
ထူးခန့်ဆရာရဲ့လီးကြီးကိုအနီးကပ်တွေလိုက်ရတော့စိတ်တွေမရိုးမရွဖြစ်လာသည်။ဆရာကတောင်နေတဲ့သူ့ရဲ့လီးကိုလက်နဲ့ကိုင်ကာဂွင်းသုံးလေးချက်ဆွဲနေသည်။
တီဗွီထဲမှဘဲကြီးကသူ့လီးကြီးကိုဆော်လေးရဲ့အဖုတ်ထဲကိုသွင်းကာလိုးနေပြီဖြစ်သည်။ဒါကိုကြည့်ရင်းဆရာမှာဖီးအပြည့်နဲ့ဂွင်းထုလို့ကောင်းနေသည်။
ထူးခန့်မှာတော့တီဗွီကိုမကြည့်တော့ပဲဆရာရဲ့လီးကြီးကိုသာမျက်တောင်မခတ်ကြည့်လို့နေသည်။ကြည့်ရင်းမှကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်ကထိမ်းမရတော့ပဲလက်ကဆရာလီးပေါ်သို့ရောက်လို့သွားသည်။
ဆရာကသူ့ကိုကြည့်တော့ထူးခန့်လက်ကိုပြန်လွှတ်ရန်ပြင်ရာဆရာကခေါင်းရမ်း၍သူ့လက်ကိုဆရာလီးပေါ်သို့ပြန်တင်လိုက်သည်။
“ကိုင်ကြည့်ချင် ကိုင်ကြည့်လေ စုပ်ပေးမယ်ဆိုလဲရတယ် ”
ထူးခန့်ဆရာရဲ့စကားအဆုံးမှာ ဆရာရဲ့လီးကြီးကိုကိုင်ကာဂွင်းထုပေးလို့နေသည်။ဆရာလီးကြီးက ထုပေးနေရင်းပိုကြီးလာသလိုပင်ထင်ရကာ လက်ထဲတောင်မဆန့် ဖြစ်နေသည်။
ဆရာကဒါနဲ့မတင်းတိမ်နိုင်ပဲ ထူးခန့်အားမှုတ်ခိုင်းကာခေါင်းကိုလီးနားသို့နှိမ့်လိုက်တော့ ထူးခန့်လဲမငြင်းတော့ပဲဆရာလီးကြီးကိုစုပ်ပေးလိုက်သည်။
လီးရဲ့ ညှီနံ့ပျင်းပျင်းနဲ့အတူဆပ်ပြာမွှေးမွှေးအနံ့ကိုပါခံစားလိုက်ရပြီးလီးထိပ်မှလရည် များပင်စိမ့်ကျလာ၍ အရသာခံလို့ကောင်းနေသည်။
ဆရာလဲထူးခန့်ရဲ့လီးစုပ်ပေးမှုကိုဩကားကြည့်၍ဖီးကအကောင်းဆုံးသို့ရောက်နေတော့သည်။ထူးခန့်ရဲ့ဘောင်းဘီကိုလဲချွတ်လိုက်ပြီးထူးခန့်လီးကိုကိုင်ကာဂွင်းထုပေးလို့နေသည်။တချက်တချက်မှာတော့ထူးခန့်ရဲ့ဖင်ကိုကိုင်ကာညှစ်ပေးနေသည်။
“ဆရာ ”
“ဟင် ”
“ကျွန်တော် ဆရာကို့လိုချင်တယ် ဆရာကိုသဘောကျတယ် ”
“ရတာပေါ့ သားလိုချင်တယ်ဆိုရင်ဆရာဖြည့်ဆည်းပေးမယ် ”
ရှက်သလိုလိုဖြစ်နေတဲ့စိတ်တွေက ဆရာလီးကိုမြင်တော့ ရဲတင်းကာ တောင်းဆိုမိသည်အထိဖြစ်သွားသည်။ဆရာရဲ့အထင်သေးမှုကိုခံရမှာစိုးပေမဲ့ မိန်းမငတ်နေတဲ့ဆရာဟာ ဖင်လဲချဖူးတော့ ထူးခန့်တောင်းဆိုမှုကိုလက်ခံလိုက်ကာထူးခန့်ရဲ့ကိုယ်အားတဖက်သို့ဆွဲလှည့်၍ဖင်ဝကိုလက်နဲ့ကလိလို့နေတော့သည်။
ထူးခန့်လဲတခါမှမခံဖူးတော့ဆရာလက်ရဲ့အထိအတွေ့တွေမှာနာသလိုလို ကောင်းသလိုနဲ့ဖြစ်နေသည်။