ကျွန်တော်နှင့် ပုရိသ ယောကျာ်းများ

Part (2)

“သားရဲ့ဖင်လေးကဖွေးအိနေတာပဲ ဆရာလိုးတော့မယ်နော် ”
“ဆရာ နာမှာလားဟင် ”
“မနာအောင်ဆရာလုပ်ပေးပါ့မယ် ”
စားပွဲ အံထိုးထဲကကွန်ဒုံးနဲ့ချောဆီကိုယူကာကွန်ဒုံးကိုဖောက်၍သူ့ရဲ့လီးကြီးကိုစွပ်လိုက်သည်။လီးကကြီးတော့ကွန်ဒုံးနဲ့ပင်တင်းကြပ်နေသည်။
ချောဆီအထုတ်လေးကိုဖောက်ကာကွန်ဒုံးပေါ်မှသူ့လီးကြီးကိုသုတ်လိုက်သလိုကုန်းလျက်ဖြစ်နေတဲ့ထူးခန့်ရဲ့ဖင်ဝကိုလဲသုတ်လိုက်သည်။
ပြီးမှသူ့လီးကိုကိုင်ကာထူးခန့်ရဲ့ဖင်ဝကိုတေ့၍ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။
"ဗျိ ဗျိ ဗျစ် ဗျစ် "
ချောဆီပါသော်လဲ လီးကကြီးတာရော တခါမှဖင်ကမခံထားဖူးတဲ့ပါကင်ဖြစ်နေတာရောကြောင့် လီးကြီးကဖင်ထဲသို့တင်းကြပ်စွာဝင်နေရသည်။
ထူးခန့်မှာဖင်ထဲမှဆိုးရွားတဲ့နာကျင်မှုကိုလူးလဲခံစားနေရကာမျက်ရည်များပင်ကျရသည်အထိဖြစ်ရသည်။
“ဆရာ နာတယ် အား ”
“အား ခဏတော့သည်းခံပေးပါသား နောက်ကျကောင်းသွားမှာ ”
ပြော၍လီးကိုဆက်ထည့်လိုက်တော့ထူးခန့်မျော့လို့ပင်သွားရသည်။လီးကလဲအူတွေထဲပင်ရောက်နေသလားလို့ပင်ထင်ရသည်။လုံးပတ်ကလဲတုတ်တော့ထူးခန့်ရဲ့ဖင်လေးကွဲသွားကာသွေးများပင်ထွက်လို့နေသည်။
ထူးခန့်မှာတော့နာတာမှတပါးအခြားမသိတော့ပဲထိုကာလကိုငို၍ပင်ခံစားနေရသည်။ဘဲကြီးနဲ့ဆော်လေးကလဲတဘက်ဘက် တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့အားကုန်တွယ်နေကြပြီဖြစ်သည်။
ဆရာကတော့ကြပ်စီးနေတဲ့ထူးခန့်ပင်ကိုသဘောကျနေပြီးဖြည်းဖြည်းချင်ပြန်နှုတ်ကာတဝက်လောက်သာအသွင်းအထုတ်လုပ်နေသည်။ထူးခန့်ရဲ့ဖင်မှာတော့သွေးတွေရဲနေပြီဖြစ်သည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရဲ့ဖင်ကကြပ်စီးနေတာပဲ ”
ဆရာကသူ့ရဲ့ဖင်ကိုလိုးရင်းအရသာခံကာပြောနေတော့ထူးခန့်လဲနာနေတဲ့ကြားကစိတ်များကြွလာပြီးသူ့ကိုလိုးနေသူမှာ သူကိုးတန်းတနှစ်လုံးကြိတ်ပြီး မှန်းခဲ့တဲ့ဆရာဆိုတာကိုသတိရကာ ခံရတာကောင်းလာသည်။
နာပေမဲ့ကောင်းတဲ့ဘက်ကိုရောက်လာကာဖင်လေးကအသွင်းအထုတ်ကိုလက်ခံလာသည်။
“အား ”
“ဘက် ဘက် ဘက် ”
"အိုး သားရယ် အင်း "
ဆရာရဲ့ငြီးသံကသူ့ရဲ့ရာဂစိတ်ကိုပိုမိုနိုးကြွစေပြီးဆရာထံမှပို၍မျှော်လင့်လာသည်။လေးဆယ်ကျော်ဆရာကလဲသန်တုန်းမြန်တုန်းဆိုတော့ထူးခန့်ရဲ့အထာကိုနပ်ကာခါးကိုကိုင်၍နွားသိုးကြိုးပြတ်လိုးဆော်ပါတော့သည်။
ထူးခန့်မှာဆရာရဲ့စောင့်ချက်တွေအောက်အသက်ထွက်မတတ်ပင်ခံစားရကာ သူသဘောကျတဲ့တရာရဲ့ရာဂစိတ်ကိုကြည့်ရင်းနဲ့သူလဲကောင်းနေတော့သည်။
အတွေ့အကြုံရင့်တဲ့ဆရာဟာ ထူးခန့်ကိုပုံစံပေါင်းများစွာဖြင့်လိုးတော့သည်။ထူးခန့်လဲဆရာရဲ့သုတ်ထိန်းနိုင်မှုကိုအံ့ဩရင်းဆရာရဲ့လီးကြီးကိုစွဲလန်းနေတော့ကာအပေါ်မှပင်တတ်စောင့်၍ပေးသည်။
ဆရာကလဲအချိုးပေါင်းများစွာဖြင့်မျိုးစုံကြိုးခုန်လိုးခဲ့ရာ ထူးခန့်လဲ ပညာပေါင်းများစွာရခဲ့သည်။ထိုညကတော်တော်လဲမပြီးခဲ့ပဲဆယ့်တစ်နာရီလောက်မှာသာပြီးသွားခဲ့သည်။
သူပြီးသွားတော့ထူးခန့်ကိုလဲဂွင်းထုပေးတော့ထူးခန့်ပို၍သဘောကျရပြီပေါ့။သူကြိတ်ပြီးခွက်နေတဲ့ဆရာဟာ တကယ်တော့ဏှာဂိုထောင်ကြီးဆိုတာထိုညကတည်းကသိလိုက်ရသည်။
အမြဲထန်နေတတ်ကာမနက်မိုးလင်းတချီထတွယ်သည်။ကျောင်းမှာလဲ အိမ်သာထဲခေါ်လိုးတတ်သည်။
ကျောင်းပိတ်ပြီဆိုတော့ဆရာလဲသူ့မိန်းမဆီကိုပြန်သွားသလိုထူးခန့်လဲရွာကိုပြန်လာခဲ့သည်။ဆရာကိုသဘောကျပေမဲ့ အိမ်ထောင်သည်ဆိုတော့သဘောကျတာထက်ပိုပြီးမချစ်မိအောင်နေခဲ့သည်။
ဆရာကလဲသူ့ကိုSex Patanar တစ်ယောက်လိုပဲသဘောထားပြီးသူလဲထိုသို့သာသဘောထားခဲ့သည်။ဆယ်တန်းအရွယ် ပထမဆုံးပါကင်ကိုဆရာ့ထံပေးလိုက်ရတော့ ဆရာကိုစွဲလန်းတာတော့အမှန်ပင်။
သို့ပေမဲ့ သူစွဲလန်းခဲ့တာဆရာ တင်မှမဟုတ်တာ။
မြို့က သူ့ရဲ့ဘကြီး ဦးတင်ထူးကိုလဲသူစွဲလန်းခဲ့သေးတာပဲ။
ထူးခန့်ဘကြီးဦးတင့်ထူးရဲ့အိမ်မှာ ၅တန်းလောက်ကတည်းကသွား၍နေခြင်းဖြစ်သည်။
ဘကြီးမှာမိန်းမရှိပေမဲ့ သားသမီးတစ်ယောက်မှမထွန်းကားတော့ဘကြီးရဲ့မိန်းမ ဒေါ်လေးမြင့်ကပါ ထူးခန့်ကိုသားအရင်းတစ်ယောက်လိုချစ်ပြီးမွေးစားသလိုကိုဖြစ်နေခဲ့တော့တာ ။
ထူးခန့်ကလဲရွာကိုမပြန်ချင်တာနဲ့ အသင့်ဖြစ်နေတော့ ထူးခန့်ကို သူတို့အိမ်မှာ လိုအပ်တာမှန်သမျှဖြည့်ဆည်းအလိုလိုက်ခဲ့သည်။
အစကတော့ဘကြီးဦးတင်ထူးကိုသူ့ရဲ့ဘကြီးအရင်းလို့ထင်နေခဲ့တာ ဟိုတလောကရွာပြန်တော့မေမေရဲ့ပြောပြချက်အရ ဘကြီးက သူ့ရဲ့ဘကြီးအရင်းမဟုတ်မှန်းသိသွားခဲ့သည်။
ငယ်စဥ်ကတည်းကဘကြီးကို မေမေ့ရဲ့မောင်အရင်းလို့ထင်ပြီးဖေဖေလိုတမျိုး အကိုကြီးလိုတဖုံအားကိုးချစ်ခင်ခဲ့သည်။ဒီလိုသံယောဇဥ်တွေကိုပျက်သွားမှာစိုး၍ ထူးခန့်ကိုပြောပြရကောင်းမလားလိုပြီး ဖေဖေကမေမေ့ကိုဆူခဲ့သေးသည်။
ထူးခန့်စိတ်ထဲထိုသို့စိမ်းကားခြင်းမရှိပါ။ဘကြီးက ဘကြီးပါပဲ။မိမိအပေါ် ဖခင်အရင်းအချာလိုကောင်းနေတဲ့ဘကြီးကို သူပို၍ပင်ချစ်ခင်မိသေးသည်။
ဆယ်တန်းရောက်တော့ထူးခန့်က ဆရာနဲ့ညှိစွန်းခဲ့ကာ တဏှာရမ္မက်အကြောင်းကိုကောင်းစွာခံစားဖူး၍သဘောကျနေမိသည်။ထိုအခါ မြင်တွေ့ရသမျှယောကျ်ားတွေကိုလဲ ကြိတ်ကာမှန်းတတ်နေပြီ။
ကျောင်းစာကို အကြောင်းပြပြီး ဆရာအိမ်မှာ ခဏတိုင်းလိုလိုသွား၍အိပ်တတ်သည်။ဆရာရဲ့ အပြုအစု အယုအယ အထိအတွေ့ စသည်တို့ကိုစွဲလန်းကာ ဆရာနဲ့ ခဏတိုင်းလိုးဖြစ်ကြသည်။
ဆရာကလဲ အမြဲထန်နေသူဖြစ်ကာ ညအိပ်လာတဲ့ညတွေဆို မနားတမ်းလိုးတတ်ပြီး ထူးခန့်ညမအိပ်တဲ့နေ့တွေဆိုရင် ကျောင်းမှ ပစ္စည်အဟောင်းတွေထားတဲ့အခန်းမှာခေါ်၍လိုးတတ်သည်။ ထိုနေရာမဟုတ်ရင် ကျောင်းကအိမ်သာထဲကိုခေါ်၍လိုးသည်။
ဆရာကို သူစွဲလန်းခဲ့ပါသည်။ဆရာတောင်းဆိုတဲ့အချိန်တိုင်းလိုလိုသူခံပေးခဲ့သည်။ဒါပေမဲ့ကြာလာတော့ ဆရာကိုသူငြီးငွေ့လာကာ ကျောင်းပိတ်ခါနီးမှာသူ ရှောင်နေခဲ့တော့သည်။
ဒီလိုနဲ့ စာမေးပွဲဖြေခါနီးတစ်ပတ်အလို စနေ တနဂ်နွေကျောင်းပိတ်ရက်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ထူးခန့်လဲ ခါတိုင်းဆိုကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာဆရာရဲ့အိမ်မှာပဲ စာလုပ်ရင်း ဟိုဟာလုပ်ရင်းနဲ့အချိန်ကုန်နေတတ်ပြီး ဒီတစ်ပတ်တော့ အကြောင်းပြချက်တွေနဲ့ အိမ်မှာပဲနေဖို့ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
“သား ထူးခန့် ”
“ဗျာ ဘကြီး ”
“စာမေးပွဲလဲနီးပြီနော် သားစာတွေလိုက်နိုင်ရဲ့လား ”
“လိုက်နိုင်ပါတယ်ဘကြီးရ သားကိုဘာခိုင်းမလို့လဲ ”
“ဘာမှမခိုင်းပါဘူး သား သားရဲ့ဆရာအိမ်ကိုမသွားဘူးလား ”
“မသွားဘူးဘကြီး ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“အေး အဲဒါပြောမလို့ သွားမှာဆိုလဲမသွားဖို့ကိုလေ မင်းရဲ့အဒေါ် က သူ့အမေနေမကောင်းလို့ဆိုပြီးဖားအံကိုပြန်သွားတယ် အဲဒါဘကြီးတစ်ယောက်ထဲပျင်းနေမှာစိုးလို့ သားကိုအိမ်မှာပဲနေလို့ပြောမလို့ ”
ဘကြီးရဲ့စကားမဆုံးခင် ဒေါ်လေးမြင့်ကခရီးဆောင်အိတ်တစ်အိတ်နဲ့အတူအပေါ်မှဆင်းလို့လာသည်။
“ဒေါ်လေးမြင့်က ဘာနဲ့သွားမှာလဲ ဘကြီးလိုက်မပို့ရဘူးလား ”
“မပို့ရပဲရှိပါ့မလားကွာ ပို့တော့ပို့ရမယ် ဒါပေမဲ့ ဖားအံထိတော့မဟုတ်ဘူး ကားကွင်းထိ ”
“ဟုတ်တယ် ငါ့တူရေ အိမ်ကိုရော သားကိုရော စိတ်မချတော့မင်းဘကြီးကိုခေါ်မသွားတော့ဘူး သားကိုပဲဒေါ်လေးမှာထားရတော့မယ် မင်းဘကြီးကိုသေချာစောင့်ကြည့်ထားနော် အိမ်ကိုကောင်မတွေခေါ်လာတာပဲဖြစ်ဖြစ် အပြင်ထွက်ပြီးရှာတာပဲဖြစ်ဖြစ် တွေ့ရင် ဒေါ်လေးကိုဖုန်းဆက်ပြောနော်ကြားလား ”
“ဟာ မြင့်မာလာရာ ငါ့တူရှေ့မှာ ”
“ငါ့တူရှေ့မှာမို့ကိုပြောရမှာ ရှင့်အကြောင်းကိုကျွန်မအသိဆုံးနော် အထူးသဖြင့် သားကိုစိတ်မချလို့သာ ရှင့်ကိုခေါ်မသွားတာ ”
ခါတိုင်းလိုပဲ ဒေါ်လေးနဲ့ ဘကြီးက စကားများလို့ကောင်းနေသည်။သူတို့စကားများတိုင်းလဲ ထူးခန်းကပြုံး၍ကြည့်နေတတ်သည်။အိမ်ထောင်သက် ၁၀ နှစ်လောက်ရှိနေပြီဖြစ်တာကို တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မယုံကြည်နိုင်သေး
မယုံကြည်နိုင်ဆို ဒေါ်လေးအပြစ်လို့လဲမဆိုနိုင်ပေ တကယ်တော့ဘကြီးကလဲဘကြီးပဲ ဒေါ်လေးလစ်ရင်လစ်သလိုsmall ဆွဲတတ်သည်။ အလုပ်ကိစ္စအကြောင်းပြပြီး KTV တွေ မာဆတ်တွေသွားတတ်သည်။
ဆယ်နှစ်ဆိုတော့လဲ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်သိလို့မယုံကြတာပဲဖြစ်မည်။
“စိတ်ချပါမိန်းမရယ် မင်းအမေကိုသာစိတ်ချလက်ချပြုစုခဲ့ ဒီမှာငါ့တူတစ်ယောက်လုံးရှိတယ် ငါဘယ်မှမသွားဘူး ဂတိပေးတယ်ဟုတ်ပြီလား ”
“ပြောတာပဲ ယုံရတာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့ ”
“သား ဘကြီးကိုသေချာစောင့်ကြည့်လိုက်ပါ့မယ်ဒေါ်လေးရဲ့ ဘကြီးခြေမမှန်တာနဲ့ ဒေါ်လေးကိုဖုန်းဆက်မယ် ”
“သားစကားဆိုရင်တော့ယုံတယ် ကဲသား ဒေါ်လေးသွားတော့မယ် ”
“ဒေါ်လေးမေမေ ဖွားဖွားကိုလဲပြောလိုက်ပါ သားထူးခန့်က ကျန်းမာပါစေလို့ဆုတောင်းနေတယ်လို့ ”
ဒေါ်လေးရဲ့မေမေ က သူတို့အိမ်ကိုလာဖူး၍ ထူးခန့်နဲ့ အဆင်ပြေကာ ချစ်ခင်၍ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။လူတကာနဲ့အဆင်ပြေအောင်ပေါင်းတတ်တဲ့ထူးခန့်ရဲ့ ဗီဇကြောင့် ဒေါ်လေးသဘောကျမိသည်။သူမကိုမိခင်လို့သဘောထားသလို သူ့အမေကိုဖွားဖွားလို့ခေါ်ခြင်းက သူ့ကိုမေမေလို့သဘောထားသည်ကိုပြောစရာမလိုတာကြောင့် ထူးခန့်ကိုပို၍ချစ်ခင်ရသည်။
ဒီလိုနဲ့ ဒေါ်လေးနဲ့ ဘကြီး ကားနဲ့ထွက်သွားကြရာ ထူးခန့်တစ်ယောက်ထဲအိမ်မှာကျန်နေရစ်သည်။အစကတည်းက စာလုပ်ဖို့ဆိုတဲ့စိတ် ရှိနေတာကြောင့် ဧည့်ခန်းမှာစာ ထိုင်လုပ်နေလိုက်သည်။
ထိုစဥ် တယ်လီဖုန်းမြည်လာ၍ ထူးခန့်ထ၍သွားကိုင်လိုက်ရာ ဆရာထံမှဖြစ်သည်။အိမ်ဖုန်းနံပါတ်ကိုဆရာဘယ်လိုသိသလဲဆိုတာတော့အထွေအထူးစဥ်းစားစရာမလို ။
“ကလေး ဒီနေ့အိမ်လာခဲ့ပါလား ဒါမှမဟုတ် ဦးလာခေါ်လှည့်မယ်လေ ”
ကြည့် ဘယ်လောက်ထိသူတို့ရဲ့အခြေအနေကတိုးတတ်လဲဆိုရင် ဦးနဲ့ကလေးဆိုတဲ့အထိတောင်ရောက်နေကြသည်။အရင်ကတော့ထိုအခေါ်အဝေါ် အသုံးအနှုန်းတွေကိုရင်ခုန်ပေမဲ့ အခုတော့ သာမန်သာခံစားရသည်။
“ဟိုလေ ကျွန်တော်လာလို့မရဘူးဦးရဲ့ အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိဘူး ”
“ဟင် ဘယ်သူမှမရှိဘူး ဟုတ်လား ဘယ်သွားကြလို့လဲ ဦးလာခဲ့ရမလား ”
“ဦးလာလို့လဲမရဘူး အခုသာမရှိတာ အတော်လေးကြာရင် ဘကြီးပြန်လာတော့မှာ ဒေါ်လေးက ဒေါ်လေးအမေ နေမကောင်းလို့နယ်ကိုပြန်သွားတာ အိမ်မှာ ဘကြီးတစ်ယောက်ထဲမို့ အဖော်နေပေးရမှာ ”
“ဟင် ဒါဆို မင်းရဲ့ဘကြီးနဲ့နှစ်ယောက်ထဲပေါ့ ”
“ဟုတ်တယ် အခုစာလုပ်နေတာ ဘကြီးကဒေါ်လေးကိုကားကွင်းလိုက်ပို့တယ် ”
“မင်းရဲ့ဘကြီးက ဘကြီးအရင်းမဟုတ်ဘူးလို့ ဦးကိုပြောဖူးတယ်နော် ”
“ဟုတ်တယ်လေ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“ကလေး သူနဲ့ကင်းရောကင်းရဲ့လား ”
“ဦးဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ ”
“မသိဘူးလေ ကလေးကအခုတလော ဦးကိုရှောင်နေတော့ အခြားတစ်ယောက်များရှိနေမလားလို့ ”
“ရှိနေရင်တောင် ဘကြီးနဲ့လို့ဘာကြောင့်ပြောရတာလဲ ဘကြီးဆိုတာ ကျွန်တော့်ရဲ့အဖေဆိုလဲမမှားဘူး ဒါပဲဗျာ စာလုပ်တော့မယ် ”
ဟိုဘက်ကစကားအမှားကို အခွင့်ကောင်းယူကာထူးခန့် လွှတ်ကောလိုက်ပြီးဖုန်းချလိုက်သည်။တဖက်မှာတော့တောင်းပန်ဖို့အပြာအယာပြင်သော်လည်းအချည်းနီးသာဖြစ်ခဲ့သည်။ ထူးခန့်ဖုန်းမကိုင်တော့
“မင်း ဘကြီးနဲ့ ကင်းရောကင်းရဲ့လား ”
ဆိုတဲ့ဆရာရဲ့စကားက ထူးခန့်နားထဲမှာစွဲမြဲစွာကြားနေသည်။သူပြောလိုက်မှသတိပေး ခေါင်းလောင်းသံက မြည်ဟည်းလာသလိုခံစားရကာ ဟိုတလေားညက ဘကြီးရဲ့ ဘကြီးရဲ့ ငပဲကြီးကို မြင်ယောင်လာတော့သည်။
အဲဒီညက ထူးခန့်အစောကြီးအိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။စာမေးပွဲကနီးပြီဖြစ်တာကြောင့် ညဘက်ကိုအစောကြီးအိပ်ပြီး မနက်မှအစောကြီးထကာ စာကျက်တတ်သည်။
စာကြည့်ပြီး ခုနှစ်နာရီထိုးလောက်ကတည်းကအိပ်ပျော်သွားခဲ့တာ သန်းခေါင်းအချိန် ည ၂ နာရီထိုးလောက်မှာ နိုးလာခဲ့သည်။
“မင်းတံခါးဖွင့်ပေးကွာ ငါအပြင်မှာမအိပ်နိုင်ဘူး ”
ဘကြီးတို့အခန်းဆီမှအသံကိုကြားရတော့ ထူးခန့်နားစွင့်နေလိုက်သည်။ အပြင်က ဘကြီးမှာ မူးနေတဲ့ပုံရသည် ။
“မိန်းမ တံခါးဖွင့်ပေးကွ ငါဒီမှာစိတ်တွေလာနေပြီ ဒီညမိန်းမကိုစိတ်တိုင်းကျ ပြုစုပေးမယ်ကွာ ”
“ဖွင့်မပေးဘူး အခုချိန်မှပြန်လာပြီး ဘာမှမူးကြောင်ကြောင်လျှောက်ပြောမနေနဲ့ ဘယ်ဟာမနဲ့ဘယ်ဟော်တယ်မှာအိပ်လာမှန်းမသိတဲ့ ရှင်နဲ့ အတူမအိပ်နိုင်ဘူး ”
ဒေါ်လေးမြင့်ကလဲအထဲမှပြန်အော်နေ၍ထူးခန်းအိပ်ရာမှထလာပြီး အပြင်ကိုထွက်လာခဲ့ရာ သူတို့အခန်းရှေ့၌ ဘကြီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“မဟုတ်တာတွေလျှောက်ပြောမနေပါနဲ့ကွာ အဲဒါတွေနဲ့အိပ်လာရင်ဟောဒီဟာကြီးက ဘယ်လိုလုပ်မာနေမလဲ ”
ဘကြီးကပြောရင်း ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဖြုတ်ကာအထဲမှမိုးမျှော်လီးကြီးကိုကိုင်ပြနေသည်။ဘကြီးမှာအရမ်းကိုမူးနေပုံရပြီး ထူးခန့်ကိုပင်မြင်ပုံမရ နံရံကိုမှီရင်း လက်က သူ့ရဲ့လီးကြီးကိုစွနေကာ ဒေါ်လေးမြင့်အား တံခါးဖွင့်ခိုင်းနေသည်။
ဘကြီးရဲ့ လက်ထဲက လီးကြီးမှာ အတော်ကို ကြီးပြီး ထူးခန့်အတော်လေးကို အံ့ဩသွားရသည် ။ အတူနေလာတာ ကြာပြီ​ဖြစ်ပေမဲ့ ဘကြီးရဲ့လီးကို ထူးခန့် သေချာ မမြင်ဖူးသေးပါ ။
ပုံမှန်လိုပဲ ပုဆိုဝတ်ထားလို့ လမ်းလျှောက်စဥ် လေတိုက်တဲ့ အခါမျိုးတို့ဆို ပုဆိုးအောက်က အထုပ်ကြီးကိုတော့ ထူးခန့် မြင်ဖူးပေမဲ့ ဒီလောက်ထိ ကြီးလိမ့်မယ်လို့တော့ မထင်ထားခဲ့ပေ ။
ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ မြင့်ရတာတော့ ဘကြီးရဲ့ လီးမှာ ၇လက်မ ကျော်ကျော်လောက် ရှိမည်ဖြစ်သည် ။ ဆရာရဲ့ လီးလောက် မကြီးသော်လဲ သိပ်ပြီးကွာမည့်ပုံမပေါ်ပါ ။
ထိုညက ထူးခန့် သူ့ဘကြီးရဲ့လီးကိုမြင်ပြီး အရမ်းထန်လာလို့ ထိုလီးကြီးကို မှန်းပြီး ဂွင်းတောင်ထုလိုက်ရသေးသည် ။
အဲဒီတုန်းက ဘကြီးရဲ့လီးကို သူသဘောကျခဲ့တာမှန်ပေမဲ့ ဘကြီးရဲ့ အလိုးခံချင် ရလောက်တဲ့အထိတော့ မဖြစ်ခဲ့ပါ ။
အခု ဆရာရဲ့ သတိပေးမှုကြောင့် ထူးခန့်ကိုယ်ထဲ၌ စိတ်ရိုင်းများ ဝင်ရောက်လို့ လာခဲ့သည် ။
အကယ်၍ ဘကြီးရဲ့ လီးနဲ့သာ သူအလိုးခံရပါရင်ဆိုတဲ့ အတွေး ဝင်ရောက်လာကာ သူ့ရဲ့လီးက တောင်လို့လာသည် ။
ဒီလို စိတ်ရိုင်း ဝင်နေစဥ်မှာပဲ ဘကြီး အိမ်ကိုပြန်ရောက်လို့လာသည် ။ သူ့ရဲ့စိတ်ရိုင်းတွေကို ထိန်းချုပ်ဖို့ ခက်နေပါတယ်ဆို ဒီည ဒီအိမ်မှာ ဘကြီးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတော့မှာဆိုတော့ ထူးခန့် သူ့ရဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကို ထိန်းနိုင်ပါတော့မလား ။
"သား စာလုပ်နေတာလား "
"ဟုတ်ကဲ့ ဘကြီး "
"အေးကွာ မင်းအဒေါ်ကို အခုပဲ ကားဂိတ်ပို့ပေးလာတာ ဒီမှာ သားအတွက် မင်းအဒေါ်က မုန့်ဖိုးမပေးခဲ့ရလို့တဲ့ ပေးလိုက်တာ "
ဘကြီးက ငါးထောင်တန် တစ်ရွက်ကို ထုတ်ကာ ပေးတော့ ထူးခန့် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အရိုအသေပဲ ယူလိုက်သည် ။
ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ ထူးခန့် စိတ်မပါပေမဲ့ စာဆက်လုပ်နေသလို လုပ်နေပြီး ဘကြီးကတော့ သူ့အခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက် ပြန်ထွက်လာလိုက်နဲ့ လုပ်နေသည် ။ ပြီးနောက် ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာဗူးတစ်ဗူးကို ယူကာ ထူးခန့်ဘေးသို့ လာထိုင်သည် ။
"ဘာလဲ သောက်ချင်လို့လား "
"မဟုတ်ပါဘူး ဘကြီးရ "
သူ့ဘေးသို့လာကာ ဘီယာသောက်နေတဲ့ ဘကြီးကို ထူးခန့် ကြည့်လိုက်မိတော့ ဘကြီးက ဘီယာဗူးကို သူ့ထံ လှမ်းကာ ပြောလိုက်သည် ။
ဘကြီးကို ကြည့်ရတာ ထိုင်ရမလို ထရမလိုနဲ့ တစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သေချာသည် ။ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာတော့ ထူးခန့်လဲသေချာမသိပါ ။

ဆက်ရန်