Haz

İhtimal

Karan ve Efsun'un ilk birlikteliğinden 1 gün sonra..

Genç adam şirkete giderken iki araba tarafından yolu kesilmişti. Daha ne olduğunu anlamadan arabadan altı kişi indi. Karan da arabadan indi.

"Ne oluyor lan?" Öfkeyle adamlara baktı. Adamlardan biri öne doğru bir adım attı, elini silahına attı.

"Bizimle geliyorsun Karan Avcıoğlu." Karan sırıttı.

"Kimin köpeğisiniz?" Esmer adama doğru atıldı. İşler şimdi kızışmıştı. Karan'ın adama doğru atılmasıyla diğer adamlar da onun üzerine atılmıştı. Zorda olsa Karan'ı patronlarına götürmüşlerdi.

Karan gözlerini açtığında rutubetli bir odadaydı. Yerden hızla kalktı, başı döndüğünde elini başına attı. Silah kabzasıyla kafasına vurmuşlardı. 'Orospu çocukları' diye geçirdi içinden. Kapalı kapıyı açmaya çalıştı, kilitliydi. Kapıyı tekmelemeye başladı.

"Kimsiniz ulan orospu çocukları?" Kapıdan kilit sesi geldi, öfkeyle soludu. Kapı açıldığında içeri esmer adam girdi. Karan üstüne yürüdüğünde adam silahını ona doğru doğrultup kenara çekildi. Arkasından diğer adamlarda gelip çember şeklinde etrafını sardılar. Karan sinirle güldü. Konuşacağı sırada içeriye tanıdık bir yüz girdi. Uzun zaman olmuştu görmeyeli değişen tek şey hafif kırlaşmış saçlarıydı. Karan anlam veremedi, kaşlarını çattı.

"Sen.." şaşırmıştı. Yaşlı adam Karan'a doğru yürüdü.

"Evet ben, şimdi diyeceksin ki ben ne alaka."

"Ne istiyorsun?" Yaşlı adam korumalarına döndü. Başıyla esmer adama işaret verdi, hepsi aynı anda silahları indirdi.

"En son beni gördüğünde küçücüktün. Şimdi boyun boyumu geçmiş, zaman su gibi akıp geçiyor." Karan hâlâ neden burada olduğunu anlamamıştı.

"Uzatma da söyle! Ne istiyorsun?" Karşısındaki adam ciddileşti.

"Son zamanlarda kızımın etrafında çok fazla geziyorsun. Kızımdan uzak dur." Karan bir adım atıp adama yaklaştı.

"Sebep?" İfadesizce bakıyordu.

"Çünkü Avcıoğlu kanını taşıyorsun. Kızımdan uzak duracaksın." Ses tonu yüksek çıkmıştı. Karan tek kaşını kaldırdı; alayla,

"Durmazsam?" Dedi. Adam tüm ciddiyetiyle devam etti.

"Annenden kalan tek şeyi elinden alırım." Karan öfkeyle adamın yakasına yapıştı. Korumalar çekmeye çalışıyordu ama Karan bırakmadı.

"Sikerim lan seni, ona yaklaşmayacaksın, ondan uzak dur!" Kendisine çekilen silahları umursamadı. Şimdi gülme sırası karşısındaki adama geçmişti.

"Sende kızıma yaklaşmayacaksın." Korumalar Karan'ı uzaklaştırdı.

"Ben ondan uzak dursam da o benden uzak durmaz. Kızınla bir alakam yok. O beni seviyor." Adam kafasını salladı

"Ona karşı hislerinin olduğunu biliyorum. Sen ondan uzak dur, eğer o senden uzak durmuyorsa da kendini ondan uzaklaştır. Senden nefret etmesini sağla yoksa-"  Karan kollarını adamlardan kurtarmaya çalıştı.

"Lan kızın bugüne kadar senin umrunda bile değildi."

"Sevmesem bile o benim tek varisim. Soyumun devamını getirecek olan kişi. Benim kanımdan, bu yüzden Avcıoğlu kızımdan uzak durmak zorundasın."  Karan neden kendisini sevmediğini biliyordu. Uzak durmak zorundaydı. Her ne kadar istemese de kabul etmek zorundaydı.