Benim şiirlerimi ablam anlamaz
Annem anlamaz
Peki beni kim anlar?
Anlaşılmak için yaşamadım
Ama anlaşılmak istedim
Kimseyi üzmek istemedim
Sonunda üzülen hep ben oldum
Acılarım bıçak kadar keskin
Ölüm toprak kadar yakın
Gökyüzü gözlerimi son kez görüyor
Ellerim son kez kederimi yazıyor
Tüylerim diken diken
Hiç gözümde kalmadın sen
Beni anlamayanlara aynı yerde duramam
Sevilmek bu masada manasız kalıyor
Sevilmek güzeldir
Sadakat ise bir ömür sürdürür
Nasihat vermek yerine şiir yazsa keşke herkes
Dinlemek yerine okusak
Eleştirmek yerine anlamaya çalışsak
Bazen unutuyorum buranın Dünya, içindekilerin insan olduğunu
Bir arı olup çiçek peşinde uçsaydım çırılçıplak
Yine mutsuz edecek bir neden bulur muydunuz beni?
Tanrı seçimleri bana bırakmış
Ama insanlar bana bırakmıyor
Sonrada dinden yana yakınıyor
Çok garibime gidiyor
Kendi yolunda gitmek yerine başkasının yolunu değiştirmeye çalışmak
