Chapter 47
ယွီနျန်က ထိုမှတ်စုလေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်လိုက်ပြီး အပြုံးလေးတစ်ခုဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် စိတ်အေးသွားပြီ"
သူထပ်ပြီး ကျေးဇူးတင်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့်အတွက် စကားပြောပေးလို့ ကျေးဇူးပါ... ဒါရိုက်တာရှု"
ရှုရှန့်လန် လက်ယမ်းပြလိုက်သည်။
"မင်းအတွက်ပဲ မဟုတ်ပါဘူးကွာ... အင်တာနက်ပေါ် ပြောနေကြတာတွေကို ကြည့်လိုက်စမ်း... ငါက သူများတွေကို ကြင်နာပေးတတ်တဲ့ ရုပ်သေးရုပ် မဟုတ်ဘူးကွ... တချို့လူတွေက ယွီချင်းက မင်းကို အဖွဲ့ထဲ ခေါ်သွင်းပေးချင်နေတာ... ပရိုမိုးရှင်း သီချင်း ဆိုခိုင်းချင်နေတာလို့ တကယ် ပြောနေကြတာ... ငါက စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ သတောတူပေးလိုက်ပါ့မလား... အဓိပ္ပါယ် မရှိတာ... ယွီချင်းက စပွန်ဆာရဲ့ ဖေဖေကြီး ဖြစ်နေတယ်ဆိုမှ စဥ်းစားပေးမိဦးမယ်"
မူလအစတွင် ၎င်းက အမှန်အကန် ပြောနေခြင်း ဖြစ်ပါသော်လည်း ရုတ်တရက် လမ်းလွဲသွားသဖြင့် ယွီနျန်မှာ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ စားပွဲကို ကိုင်ကာ ရယ်လိုက်ရသည်။
ညနေခင်းတွင် ရှုရှန့်လန်က ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ဝေ့ပေါ်တွင် ပါးနပ်လှသော စာကြောင်း တစ်ခုနှင့်အတူ စက္ကန့်နှစ်ဆယ်စာ ဗီဒီယိုကလစ်လေးတစ်ခု တင်ပေးခဲ့သည်။
[[** "ငါက နားရော မျက်လုံးရော ကန်းမနေဘူး... ငါက နားလည်းထောင်နိုင်သလို မြင်လည်း မြင်နိုင်တယ်"**]]
[အား... နျန်နျန်အတွက် ပြောပေးလို့ ကျေးဇူးပါ ဒါရိုက်တာရှုရေ... ငါငိုနေပြီ... နျန်နျန်က ပရိုမိုးရှင်း သီချင်းကို အားကုန်စိုက်သုံးပြီး ဆိုမှာ]
[ငါသေတော့မယ်... သေပါပြီ... ဗီဒီယိုထဲက မျိုးရိုးမြင့် သခင်လေးက ဘယ်သူလဲ... ဒီစကား 'အရှေ့ပိုင်းမြို့တော်က ကုရွှမ်းနင်'ကို ပြောသွားတာ အရမ်းမိုက်တာပဲ... ငါ ဒီစက္ကန့် နှစ်ဆယ်စာကို အကြိမ်တစ်ရာလောက် ပြန်ရစ်ကြည့်မယ်]
[အဲ့ဒါနျန်နျန်မလား... သူ ဟုတ်ပါတယ်... တကယ် နျန်နျန်ပဲ... ငါ ပေါက်ကွဲကုန်ပါပြီ... နျန်နျန်က ဘာလို့ ယွီချင်းကို တွေ့ဖို့ ရိုက်ကူးရေးအဖွဲ့ဆီ သွားလဲ သိချင်နေတာ ဒါပေမယ့် အခုတော့ နျန်နျန် ကိုယ်တိုင် ဒါရိုက်တာရှုရဲ့ ဇာတ်ကားမှာ ပါမှန်း သိသွားပြီ... အိုးမိုင်ဂေါ့... ဒါဘယ်လိုတောင် မသေမျိုး အရင်းအမြစ်လဲဟေ]
