•Baş Şeytan serisinin üçüncü hikayesidir.
•Yetişkin okurlar içindir.
Tanrıça yeni tanıştıklarını sanıyordu.
Oysa baş şeytan onu doğduğundan beri tanıyor ve istiyordu.
Kapak tasarımı: @gladywort_
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
꧁꧂
Uyuyamadım.
Nasıl uyuyabilirdim?
Her şey ortadaydı.
Escanor, güç birleşiminde değişim yapabildiğimizi baştan beri biliyordu. Elim çizildiğinde sargı getirmesi bu yüzdendi, iksirle iyileşmeyeceğimi biliyordu. Ayrıca beni iyileştirmemek aklına gelmemişti değildi, sadece gerçeği hemen fark edebileceğimden şüphelenip riske atmak istememişti.
Kendim de dahil başkası beni hafif ya da ağır yaraladığında gücünü aktarıp iyileştirebiliyordu. İksirler de bana, onun dışında herkesin verdiği hasara karşılık işe yarıyordu(kanını içeriyorsa, Escanor'un verdiği hasar da düzelebiliyordu) ama bende derin yara açtığında hiçbir şey iyileştiremiyordu. Yara zamanla düzeliyordu fakat iz kalıyordu.
Ve bebekken, ondan ruhunu aldığımda beni sadece itmemişti. Beni pençelemişti.
Bunun bilmenin ve söyleyememenin onu nasıl krize soktuğuna, rol yapıyor diyemeyecek kadar şahit olmuştum.
Belki de bu yüzden, anladığım gibi kaçmaya yeltenmemiştim.
Ama o uyurken, kolları beni kıskıvrak sarmışken ve pençeleri gözümün önündeyken... Nefes alamıyordum.
Bu benim kırmızı çizgimdi.
En başta direkt söyleseydi, bu canımı yakmazdı. Hatta görmezden gelirdim. Korkardım belki ama ilk geldiğimde amacım farklıydı. Bilseydim, bunu hem ona karşı kullanır hem de ele geçirme fikrinden vazgeçmezdim. Hatta bunun onu ne kadar rahatsız ettiğine bakılırsa, ele geçirmede başarılı bile olurdum.
Şimdi... Daha farklıydı. Daha karışıktı. Hele yüzüne dövme yaptırması da işin içine girince, her şey beynimi bulandırır olmuştu. Bu bir nevi özür şekliydi lakin özrün bile içimdeki bu anlamlandıramadığım kırgınlığı geçirebileceğini sanmıyordum.
Bana bazen kendini kaybettiğini söylemişti. Bu öyle bir şey miydi? Birden yine kendini kaybederse başka bir ize sahip olur muydum?
Olmadım diyelim, durdu diyelim, bunun ne zamana kadar garantisi vardı?
Bencil biri olarak, ruhunu çaldığım ya da senelerce gücünü emdiğim gerçeğini göz ardı eder ve siktir olup giderdim. Ama bencilliğim ona işlemiyordu.
Bu durum da beni kıran başka bir şeydi. Söylemek için beklemişti, beklerken de içime işlemeye başlamıştı. Bilinçli mi yapmıştı?
