Chasing the Mafia Boss (Smith Series #1: Harrison Smith)

Chapter 2

Stephen Javuerge

"Make sure na mahahanap mo ang taong iyan, our company needs to have an article with him." Aniya ni Mr. Delgado while inhaling its tabacco.

Stephen nodded his head as an answer. "I will, Sir. Sisiguraduhin ko na ngayong araw din mismo ay ma-iinterview ko siya."

Ngumisi si Mr. Delgado.

"That's the spirit!" Mr. Delgado stood up and walked towards Stephen. Tinapik siya nito sa balikat habang hinihithit pa rin ang sigarilyo nito dahilan upang mapangiwi si Stephen. He hates the smell of tabaco.

"Our company is very lucky to have you, sisiguraduhin at ipinapangako ko sa'yo na sa oras na makapanayam mo ang taong iyan, tataas din ang posisyon mo sa kompanyang ito."

Agad na napalingon si Stephen kay Mr. Delgado.

"W-what?"

Tinapik ulit nito ang balikat niya.

"You heard me right, son." Binigyan siya nito ng isang matamis na ngiti. "All you have to do is to do the task that I've given you, pagkatapos nun ay magiging mas maganda at maginhawa ang kinabukasan mo." Paliwanag nito. "But, no matter what happened, do not mention nor used my name no matter what the circumstances are. I want you to take all the credits."

Stephen grinned. Him being a greedy person, nodded his head as an answer.

"I will, Mr. Delgado. Thank you very much for the opportunities."

....

Misch.

Stephen stood in front of a building made out of glass. As he entered the building all eyes turned their gaze unto him. Of course, sino ba naman ang hindi mapapatingin sa kaniya. Stephen is a headturner with a pale skin, hazel brown eyes, a sharp nose, and a long and thick eyebrow. He is also a 6' footer with a semi muscular body. Mas nagpa-agaw pansin pa sa kaniya ang suot nitong white long sleeve paired with a dark blue coat and pants. Nagmukha tuloy siyang mas propesyonal at tila ba isa ring modelo.

Walang guard ang sumalubong sa kaniya dahil may detector na mismo ang entrada ng building, all he had to do was to walk towards the receptionist. Marami ring tao sa lounge ng building, siguro ay mga empleyado at mga miyembro ng nasabing lounge building. Lahat ay sinusundan siya ng tingin maski nga ang receptionist ay nakatingin na kaagad sa kaniya ng may malisya.

"Good day." He greeted the receptionist.

"Good day to you too, sir." The receptionist answers back with a kind of flirty tone.

"I would like to enter the... lounge." Diretsa nitong turan.

"I'm sorry, Mr?"

"Javuerge." Stephen answered.

The receptionist smiled at him before looking at the computer screen, checking his name on the list. Saglit nitong naitikom ang bibig nang hindi makita ang pangalan ni Stephen sa listahan.

"Again, I'm sorry Mr. Javuerge, but it seems like you're not on the list of personels who has an access to our lounge." Aniya ulit nito kay Stephen na ngayon ay iretable na sa naririnig.

Naiinis na si Stephen, of course he needs to have an access para makausap ang taong gustong makapanayam ng kanilang CEO. Alam niya na sa kompanya ay siya lang ang may kakayahang humanap ng paraan para sa trabahong ito pero he is already a COO. Hindi ba't dapat ay mas mataas ng gawain ang para sa kaniya? Bakit parang bumalik siya sa umpisa? Ang maging utusan at taga hanap ng paraan para makapanayam ang taong dapat nilang makuhanan ng interview?